ယင္းျပ႒ာန္းေသာ ဥပေဒတြင္ ပုဒ္မ ၁၈ ၌ “မည္သူမဆို ခြင့္ျပဳမိန္႔မရရွိဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စုေဝးျခင္း သို႔မဟုတ္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စီတန္းလွည့္လည္ျခင္းျပဳေၾကာင္း ျပစ္မႈ ထင္ရွားစီရင္ျခင္းခံရလွ်င္ ထိုသူကို တစ္ႏွစ္ ထက္မပိုေသာ ေထာင္ဒဏ္ျဖစ္ေစ၊ က်ပ္ ၃ဝ,ဝဝဝ ထက္မပိုေသာ ေငြဒဏ္ျဖစ္ေစ၊ ဒဏ္ႏွစ္ရပ္လံုးျဖစ္ေစ ခ်မွတ္ရမည္" ဟု ျပ႒ာန္းထားရာ ခြင့္ျပဳမိန္႔မရရွိဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္း စြာစုေဝးျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စီတန္းလွည့္ လည္ျခင္းျပဳသူမ်ားသည္ ယင္းဥပေဒပုဒ္မ ၁၈ အရ အေရးယူအျပစ္ေပး ခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အထူးဥပေဒျဖစ္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စုေဝးျခင္းႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စီတန္းလွည့္လည္ ခြင့္ဆိုင္ရာ ဥပေဒကို ဖတ္႐ႈ သိရွိရပါသည္။
ဂ်ာနယ္မ်ားကို ဖတ္႐ႈသည့္အခါ ခြင့္ျပဳခ်က္မရရွိဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စီတန္းလွည့္ လည္ဆႏၵျပသူမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာက အေရးယူရာတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စုေဝးခြင့္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စီတန္းလွည့္လည္ခြင့္ဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၁၈ သာမက ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒ (ရာဇသတ္ႀကီး) ပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) ကိုပါ တြဲဖက္၍ အေရးယူျခင္းမ်ား ရွိသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) ကို ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ ပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) ၏ ျပ႒ာန္းခ်က္မွာ “မည္သူမဆို ေဖာ္ျပခ်က္ကိုျဖစ္ေစ၊ ေကာလာဟလကို ျဖစ္ေစ၊ သတင္းကိုျဖစ္ေစ ျပဳရာတြင္ သို႔ တည္းမဟုတ္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာရာတြင္ သို႔တည္းမဟုတ္ ျဖန္႔ခ်ိရာတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရကိုျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္ဝပ္ေရးကို ျဖစ္ေစ ထိခုိက္သည့္ ျပစ္မႈကို တစ္ဦး တစ္ေယာက္ေသာသူက က်ဴးလြန္ခ်င္လာေအာင္ အမ်ားျပည္သူ ကိုေသာ္လည္း ေကာင္း၊ အမ်ားျပည္သူ၏ သီးျခားလူစုကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ ထိတ္လန္႔ျခင္း တစ္ခုခုျဖစ္ေစရန္ အၾကံရွိ လွ်င္ သို႔တည္းမဟုတ္ ထိုသို႔ျဖစ္ေစတန္ရာ သည့္အေၾကာင္းရွိလွ်င္ ထိုသူကို ၂ႏွစ္ထိ ေထာင္ဒဏ္ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ေစ၊ ေငြဒဏ္ျဖစ္ ေစ၊ ဒဏ္ႏွစ္ရပ္လံုးျဖစ္ေစ ခ်မွတ္ရမည္” ဟု ျပ႒ာန္းခ်က္ကို ေတြ႔ရွိရပါသည္။
ကင္းလြတ္ခ်က္အျဖစ္ “ထိုေဖာ္ျပခ်က္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထိုေကာလာဟလ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထိုသတင္းေသာ္ လည္းေကာင္း မွန္ကန္သည္ဟု ယံုၾကည္ရန္ အေၾကာင္းရွိသည့္ အျပင္ အထက္ကဆိုခဲ့ေသာ အၾကံမရွိဘဲ ျပဳလွ်င္ သို႔တည္းမဟုတ္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာလွ်င္ သို႔တည္းမဟုတ္ ျဖန္႔ခ်ိလွ်င္ ဤပုဒ္မ၏ အဓိပၸာယ္အရ ျပစ္မႈမေျမာက္” ဟု ဆက္လက္ျပ႒ာန္းထား ပါသည္။ ဤပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) ကို နားလည္ သေဘာေပါက္ေစရန္ စီရင္ထံုး တင္ျပေပးလိုပါသည္။ ယင္းစီရင္ထံုးမွာ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ တရားစီရင္ထံုး မ်ား (ျပစ္မႈ) စာမ်က္ႏွာ ၁၁၄၊ ဦးသိန္းၾကံပါ ၂ ႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ စီရင္ထံုးျဖစ္ပါသည္။
အမႈမွာ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ေဟမာဇလ ရပ္ကြက္မီးေလာင္ေျမကို သက္ဆိုင္ရာ တိုင္း ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕ ႏွင့္ ခ႐ိုင္ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရး အဖြဲ႕တို႔၏ အစီအမံျဖင့္ ခ်ထားေပးရာတြင္ ဦးသိန္းၾကံ ႏွင့္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ရီတို႔သည္ အကြက္အမွတ္ ၆၀၉၊ ဦးပိုင္အမွတ္ ၆၀ ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အထက္ပါ အဖြဲ႕အစည္းတို႔၏ စီမံခန္႔ခြဲခ်ထားေပးမႈကို မနာခံဘဲ ဆန္႔က်င္ လ်က္ လမ္းပိတ္ေနေသာအိမ္မွ မဖယ္ရွားဘဲ ေနခဲ့သည္။
သို႔ျဖစ္၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ေဆြးေႏြး ေသာ္လည္း ဦးသိန္းၾကံႏွင့္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ရီတို႔ က ဖယ္ရွားေပးရန္ ျငင္းဆန္သည့္အျပင္ ၄င္းတို႔၏ အိမ္ဝင္းထဲ ဝင္လာရဲရင္ဝင္လာဟု ၁၄.၂.၉၄ ေန႔တြင္ စိန္ေခၚၿပီး ျပန္လည္ရန္ျပဳ မည့္ စိုးရိမ္ဖြယ္ရာ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိ ေစခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ အင္အားသံုးၿပီး ဖယ္ ရွားရန္ ျပင္ဆင္ေဆာင္ရြက္ရသည့္ အေျခ အေနသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သျဖင့္ ဦးသိန္းၾကံ၊ ေဒၚျမင့္ျမင့္ရီႏွင့္တကြ ပါဝင္က်ဴးလြန္သူ တို႔အား အေရးယူရန္ သက္ဆိုင္ရာက ညႊန္ၾကားသျဖင့္ အမွတ္ (၈) ရဲစခန္းမွ ရဲအုပ္စခန္းမွဴး ဦးေအာင္သိန္းေမာင္က သက္ေသခံ (က) တိုင္ခ်က္ေရးဖြင့္၍ တရား စြဲဆိုခဲ့သည္။
ယင္းအမႈကို မႏၲေလးၿမဳိ႕ ခ်မ္းေအးသာစံၿမဳိ႕နယ္ တရား႐ံုးက ျပစ္မႈႀကီးအမွတ္ ၁၄၄၅/၉၄ အျဖစ္ လက္ခံစစ္ေဆးၿပီး ဦးသိန္းၾကံႏွင့္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ရီအား ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၅၀၅(ခ) အရ ေထာင္ဒဏ္ တစ္ႏွစ္စီ၊ ဦးေက်ာ္ဝင္းႏွင့္ ဦးသိန္းၾကည္အား ပုဒ္မ ၅၀၅(ခ) ၁၁၄ အရ ေထာင္ဒဏ္ ေျခာက္လစီက်ခံေစရန္ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ယင္းသို႔ ခ်မွတ္ျခင္းကို မႏၲေလးတိုင္း တရား႐ံုးက ျပစ္မႈဆိုင္ရာ အယူခံမႈအမွတ္ ၄၇/၉၄တြင္ ၾကားနာၿပီးေနာက္ ဦးသိန္းၾကံ အေပၚ ခ်မွတ္ေသာ ေထာင္ဒဏ္ ၁ ႏွစ္ကို အတည္ျပဳ၍ ေဒၚျမင့္ျမင့္ရီအား ေထာင္ဒဏ္ ၆ လ၊ ဦးေက်ာ္ဝင္းႏွင့္ ဦးသိန္းၾကည္တို႔အား ေထာင္ဒဏ္ ၄ လစီ က်ခံေစဟု ျပင္ဆင္ ခ်မွတ္ေပးခဲ့သည္။ ဦးသိန္းၾကံႏွင့္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ရီတို႔က ဆက္လက္၍ တရား႐ံုး ခ်ဳပ္သို႔ ဤျပင္ဆင္မႈကို တက္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ယင္းအမႈတြင္ လမ္းပိတ္ဆို႔ေနေသာ အိမ္ကိုဖယ္ရွားေပးရန္ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္မ်ားက အခ်ိန္ေပးခဲ့သည္။ ဦးသိန္းၾကံႏွင့္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ရီတို႔ တာဝန္ထမ္း ေဆာင္ရာ ဌာနအႀကီးအကဲမ်ားမွ တစ္ဆင့္လည္း ေအးခ်မ္းစြာ ဖယ္ရွားေပးရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ယင္းသို႔ အခ်ိန္ေပးျခင္း၊ ညႇိႏႈိင္း ျခင္း၊ ႀကိဳးစားျခင္းတို႔မွာ မလြဲမေသြ အင္အားသံုး၍ ဖယ္ရွားရမည့္ အေျခအေန ထိ မေရာက္ေစရန္အတြက္ အာဏာပိုင္မ်ား က လိုက္ေလ်ာႀကဳိးပမ္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
မလႊဲမေရွာင္သာ အင္အားသံုး၍ ေဆာင္ရြက္ရမည္ဆိုလွ်င္ အမ်ားျပည္သူ အတြက္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေစႏိုင္ၿပီး မလို လားသူမ်ားက ႏိုင္ငံေတာ္၏ ေအးခ်မ္း သာယာေရးကို ထိပါးေစသည့္ ျပစ္မႈမ်ား က်ဴးလြန္လာဖြယ္အေျခအေနမ်ား ေပၚေပါက္ လာႏိုင္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ သည့္အေနႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ မ်ားက ႀကဳိးပမ္းခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
အထက္ပါ အေျခအေနမ်ားကို ယခု ေလွ်ာက္ထားသူမ်ားအသိျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ သိပါလ်က္ ဖယ္ရွားေပးရန္ ျငင္းဆိုျခင္း သည္ အထက္ေဖာ္ျပပါ အေျခအေနမ်ား ေပၚေပါက္ေစရန္ ေလွ်ာက္ထားသူတို႔တြင္ ၾကံရြယ္ခ်က္ရွိေၾကာင္း မျငင္းသာေပ။
ေလွ်ာက္ထားသူမ်ားသည္ မိဘ ဘိုးဘြားမ်ား လက္ထက္မွ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ေနအိမ္ကို စြန္႔ခြာရန္ ႏွေျမာတသ၍ ဖယ္ရွားျခင္းမျပဳဘဲ ေနာက္ ဆံုး အခ်ိန္အထိ ေနထိုင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အမ်ားျပည္သူအား အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေစ ရန္ အၾကံမရွိပါဆိုလွ်င္လည္း ထိုသို႔ အမ်ား ျပည္သူ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေစရန္ အေၾကာင္းေပၚေပါက္ေနသည္မွာ မျငင္း သာေပ။ ေလွ်ာက္ထားသူတို႔၏ ျပဳမူေျပာဆို မႈမ်ားသည္ ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) ႏွင့္ အက်ဳံးဝင္ေနသျဖင့္ . . . ဤျပင္ ဆင္မႈကို ပလပ္ေၾကာင္း အမိန္႔ခ်မွတ္ခဲ့သည္။
သို႔ျဖစ္ရာ ပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) ျပ႒ာန္း ခ်က္ႏွင့္ အထက္ပါ စီရင္ထံုးအရ ပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) ျဖင့္ ျပစ္မႈ ေျမာက္ရန္မွာ အစိုးရကို ျဖစ္ေစ၊ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးကိုျဖစ္ေစ ထိခိုက္ သည့္ျပစ္မႈကို က်ဴးလြန္လာခ်င္ေအာင္ ျပည္သူကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျပည္သူ၏ သီးျခားလူစုကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ ထိတ္လန္႔ျခင္း တစ္ခုခုျဖစ္ေစ ရန္ အၾကံျဖင့္ ေဖာ္ျပခ်က္ ေကာလာဟလ သို႔မဟုတ္ သတင္းကိုျပဳျခင္း၊ ထုတ္ျပန္ျခင္း၊ ျဖန္႔ခ်ိျခင္းျပဳရန္ လိုေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရပါသည္။
သို႔ျဖစ္ရာ ခြင့္ျပဳခ်က္မရရွိဘဲ ဆႏၵျပ ျခင္းသည္ ပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) ႏွင့္ ၿငိစြန္းပါသေလာ။ ဆႏၵျပသူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ျခင္းသာ ရွိပါသည္။ ပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) ပါရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား မရွိၾကပါ။ အကယ္ ၍ ခြင့္ျပဳခ်က္မရရွိဘဲ ဆႏၵျပျခင္းသည္ ၿငိမ္း ခ်မ္းစြာ စုေဝးခြင့္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စီတန္း လွည့္လည္ခြင့္ဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၁၈ ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) ႏွင့္လည္းေကာင္း ပုဒ္မႏွစ္ခုစလံုး ႏွင့္ အက်ဳံးဝင္သည္ဆိုေစဦး အက်ံဳးဝင္ သည္ဟုယူဆသည့္အတိုင္း ၁၉၇၃ ခုႏွစ္၊ စကားရပ္မ်ား အနက္အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုေရး ဥပေဒပုဒ္မ ၂၂ တြင္ “ျပဳလုပ္မႈ သို႔မဟုတ္ ပ်က္ကြက္မႈ တစ္ခုခုသည္ ဥပေဒႏွစ္ရပ္သို႔ မဟုတ္ ႏွစ္ရပ္ထက္ပိုေသာ ဥပေဒမ်ားအရ ျပစ္မႈေျမာက္လွ်င္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူကို ယင္းဥပေဒမ်ားအနက္ ဥပေဒတစ္ရပ္ရပ္ ျဖင့္သာ တရားစြဲဆို အျပစ္ေပးရမည္။ ျပစ္မႈ တစ္ရပ္တည္းအတြက္ ျပစ္ဒဏ္တစ္ႀကိမ္ ထက္ ပို၍ မခံေစရ” ဟူေသာ ဥပေဒျပ႒ာန္း ခ်က္ရွိပါသည္။
“ျပစ္မႈတစ္ရပ္တည္း အတြက္ ျပစ္ဒဏ္တစ္ႀကိမ္ထက္ ပို၍ မခံေစရ” ဟူေသာ စကားရပ္၏ ဆိုလိုရင္းမွာ “ျပစ္မႈေျမာက္ေသာ ျပဳလုပ္မႈသို႔မဟုတ္ ပ်က္ကြက္မႈ တစ္ရပ္တည္းအတြက္ ျပစ္ဒဏ္ ၂ ႀကိမ္မေပးရ” ဟု ပီ၊ စီ၊ ဒတ္ႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာ္အမႈ၊ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ တရား စီရင္ထံုးမ်ား (လႊတ္ေတာ္) စာမ်က္ႏွာ ၃၃ တြင္ ထံုးဖြဲ႕ေပးထားပါသည္။
ထို႔အျပင္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ တရားစီရင္ထံုးမ်ား (ျပစ္မႈ) စာမ်က္ႏွာ ၁၅၉၊ ေမာင္သန္းထြန္းႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ေမာင္ေရႊကိန္းပါ သံုးဦးႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ေမာင္ေရႊႀကီးႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ စီရင္ထံုး တြင္လည္း “ေမာင္ေအာင္မင္းတို႔ အေပၚ အက္ဖီဒရင္း ၁၂၃ ဒသမ ၆၁၃ ကီလိုဂရမ္ ကို အိႏိၵယႏိုင္ငံမွ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ တရားမဝင္ တင္သြင္းျခင္းအား သိမ္းဆည္းရမိျခင္းကို အေျချပဳလ်က္ ၄င္းတို႔အား ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ မူးယစ္ေဆးဝါးႏွင့္ စိတ္ကိုေျပာင္းလဲေစ ေသာ ေဆးဝါးမ်ားဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၁၅၊ ၁၉(က)၊ ၂၀၊ ၂၁ ႏွင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ သြင္းကုန္ ထုတ္ကုန္ႀကီးၾကပ္ေရး (ယာယီ) အက္ ဥပေဒပုဒ္မ ၅(၁) အရ ျပစ္မႈႏွစ္ရပ္ျဖင့္ တရား႐ံုးသုိ႔ တရားစြဲဆို တင္ပို႔ၿပီး ယင္းျပစ္မႈ မ်ားျဖင့္ ျပစ္မႈထင္ရွား စီရင္ခဲ့ျခင္းသည္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ စကားရပ္မ်ား အနက္အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုေရး ဥပေဒပုဒ္မ ၂၂ ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ လ်က္ရွိေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။
ျပစ္မႈႀကီးအမွတ္ ၄/၂၀၀၀ တြင္ ေမာင္ေအာင္မင္းတို႔အေပၚ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ မူးယစ္ေဆးဝါးႏွင့္ စိတ္ကို ေျပာင္းလဲေစေသာ ေဆးဝါးမ်ားဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၁၆(ခ) အရ အလုပ္ႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ ၇ ႏွစ္ စီႏွင့္ ေမာင္ေရႊကိန္းတို႔အား ယင္းဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၅ အရ အလုပ္ႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ သံုးႏွစ္ စီက်ခံေစရန္ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ၿပီးျဖစ္၍ ၄င္းတို႔အေပၚ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ သြင္းကုန္ ထုတ္ကုန္ႀကီးၾကပ္ေရး (ယာယီ) အက္ ဥပေဒ ပုဒ္မ ၅(၁) အရ ျပစ္မႈထင္ရွားစီရင္ ရန္ လိုအပ္ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ စစ္ကိုင္းတိုင္းတရား႐ံုး (ေမာ္လိုက္ခ႐ိုင္) က ေမာင္သန္းထြန္း၊ ေမာင္ေရႊကိန္း၊ ေမာင္ေဌး၊ ေမာင္ျမင့္ေမာင္ ႏွင့္ ေမာင္ေရႊႀကီးတို႔အား ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ သြင္း ကုန္ထုတ္ကုန္ႀကီးၾကပ္ေရး (ယာယီ) အက္ ဥပေဒပုဒ္မ ၅(၁) အရ အလုပ္ႏွင့္ ေထာင္ ဒဏ္ ခုနစ္ႏွစ္စီ က်ခံေစရန္ ခ်မွတ္ထားသည့္ အမိန္႔ကို ပယ္ဖ်က္လိုက္ေၾကာင္း အမိန္႔ ခ်မွတ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ယင္းဥပေဒပုဒ္မ ၂၂ အရ ျပဳလုပ္မႈ သို႔မဟုတ္ ပ်က္ကြက္မႈ သည္ ဥပေဒႏွစ္ရပ္ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ရပ္ထက္ ပိုေသာ ဥပေဒမ်ားအရ ျပစ္မႈေျမာက္သည့္ တိုင္ ယင္းဥပေဒမ်ားအနက္ ဥပေဒတစ္ရပ္ ရပ္ျဖင့္သာ တရားစြဲဆို အျပစ္ေပးရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဥပေဒရွိသည္ကို ေတြ႔ရွိရပါသည္။
ထို႔ျပင္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ စကားရပ္မ်ား အနက္အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုေရး ဥပေဒပုဒ္မ ၃(ဃ) တြင္ “အထူးဥပေဒ တစ္ရပ္ရပ္တြင္ ပါရွိေသာ ျပ႒ာန္းခ်က္တစ္ရပ္သည္ ေယဘုယ် ဥပေဒ တစ္ရပ္ရပ္တြင္ ပါရွိေသာ သက္ဆိုင္ရာ ျပ႒ာန္းခ်က္ကို လႊမ္းမိုးသည္” ဟု ျပ႒ာန္းထားသျဖင့္ အထူးဥပေဒ ျဖစ္ ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စုေဝးခြင့္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စီတန္းလွည့္လည္ခြင့္ ဆိုင္ရာ ဥပေဒသည္ ေယဘုယ် ဥပေဒျဖစ္ေသာ ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ဥပေဒ (ရာဇသတ္ႀကီး) ကို လႊမ္းမိုးသည့္ အတြက္ လႊမ္းမိုးေသာ ဥပေဒအရ အေရးယူမွသာ ဥပေဒအရ မွန္ကန္မည္ျဖစ္ပါသည္။ လႊမ္းမိုးခံရေသာ ဥပေဒျဖင့္ အေရးယူျခင္း မျပဳႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ခြင့္ျပဳခ်က္မရရွိဘဲ ဆႏၵျပျခင္းသည္ ပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) ႏွင့္ ၿငိစြန္း သည္ဟု ယူဆသည့္တိုင္ အထူးဥပေဒျဖစ္ ေသာ ပုဒ္မ ၁၈ အရသာ အေရးယူရန္လို ေၾကာင္း ပုဒ္မ ၃(ဃ) အရ ေတြ႔ရွိရပါ ေၾကာင္း ဥပေဒ႐ႈေထာင့္မွ ဥပေဒအျမင္ ဥပေဒ သေဘာတရားမ်ားကို တင္ျပလိုက္ရ ပါသည္။
ေအာင္ႏိုင္ (လက္ပံတန္း)
The Voice Weekly
