ယခုတစ္ေခါက္ ၂၀၁၃ မတ္လကုန္ပိုင္း ျပည္ပမွျပန္အလာ ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္အတြင္း ျဖတ္သန္းေလွ်ာက္သြားရင္း မၾကာေသးမီ ႏွစ္မ်ားအတြင္း ထိုေလဆိပ္ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ေျပာင္းလဲသြားသည္ မ်ားကို စဥ္းစားမိသည္။
၂၀၁၂ ႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းေလာက္က ျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္ခ်ိန္နီးေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလယာဥ္လိုင္းတြင္ အထုပ္အပ္ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚ တက္ခြင့္ လက္မွတ္ရသည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ေကာင္တာမ်ား ရွိရာသို႔ အေျပးကေလး သုတ္ေျခတင္ခဲ့သည္။ တန္းစီေနၾကေသာ ေကာင္တာ တစ္ခုေရွ႕သို႔ ဝင္မည္ႀကံ႐ုံရွိေသး မိမိေရွ႕တြင္ တန္းစီေနေသာ ခရီးသည္ ႏွစ္ေယာက္ကို တာဝန္က်ပုဂိၢဳလ္က လြတ္ေနေသာ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ေကာင္တာသို႔ ေျပာင္းစီရန္ ေျပာသည္။ ထိုလြတ္ေနေသာ ေကာင္တာက Foreigners “ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားသာ” ဟု ေရးထားေသာ ေနရာ။ ထိုသူတို႔က စီလို႔ရရဲ႕လားဟု ဇေဝဇဝါပုံစံျဖင့္ ျပန္ေမးသည္။ “ရပါတယ္” ဟု ထိုဝန္ထမ္းက ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံးျဖင့္ ျပန္ေျဖသည္။
အားပါး၊ တယ္ဟုတ္ပါလား။ ထိုျမင္ကြင္းမ်ဳိး လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ခန္႔အထိ ကြၽန္ေတာ္ မျမင္ဖူးခဲ့။ Local ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ထားသည့္ ျပည္တြင္းေကာင္တာမ်ား ေရွ႕တြင္ လူအမ်ားအျပား တန္းအရွည္ႀကီး စီေနရၿပီး ႏုိင္ငံျခားသား ေကာင္တာေရွ႕တြင္ လူမရွိေသာေၾကာင့္ တေစၦေျခာက္မည္ပင္ ေၾကာက္ရေသာ္လည္း တန္းစီခြင့္မရ။ သူ႔ဘာသာမည္မွ် ၾကာခ်င္ၾကာပေစ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ဟု သေဘာထားၾကပုံ ရသည္။ မလႈပ္မေျခာက္ အေနမပ်က္ အစားမပ်က္။ ထိုျမင္ကြင္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း အားမလုိအားမရ ျဖစ္မိသည္မွာ ႏုိင္ငံျခားသြားျဖစ္တိုင္း၊ ေလဆိပ္ကို ျဖတ္တိုင္း ျဖတ္တိုင္း။ ထိုယခင္မ်ားကတည္းက ေတြ႔ခ်င္လြန္းေသာ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ေတြ႔ လိုက္ရသည္မို႔ အေတာ္ဝမ္းသာသြားသည္။
ယခင္က ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္ “ထြက္ခြာေနရာ” “Departure” သို႔ ကားေမာင္းတက္လိုက္လ်င္ ကုန္းတက္မတ္မတ္ႀကီး ထိပ္တြင္ ယာဥ္ဝင္ခ ဆီးႀကိဳေကာက္ခံသည္ႏွင့္ ႀကဳံေတြ႔ရသည္။ ထုိေနရာ ေရာက္မွ လူေတြ ျပဴးပ်ာၿပီး အေၾကြေတြ ဟိုအိတ္ထဲစမ္း၊ သည္အိတ္ထဲစမ္း အလုပ္႐ႈပ္ၾကရသည္။ ယခုေတာ့ ထိုပိုက္ဆံေကာက္သည့္ ေနရာ ေပ်ာက္သြားၿပီ။ ခရီးသည္ ပို႔႐ုံတင္ဆို ပိုက္ဆံတစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ် ကုန္ရန္မလို။ ယာဥ္ရပ္နားကြင္းထဲ ဝင္မွ ရပ္နားခေပးရသည္။ ယခင္လို ေလဆိပ္ေရွ႕တြင္ အျခားကားမ်ား သြားမရေအာင္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ပိတ္ဆို႔ကာ ရပ္ခ်င္တိုင္း ရပ္လည္း မရႏုိင္ေတာ့။ ယာဥ္အသြားအလာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္း ေပးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ယခင္က ေလဆိပ္သုိ႔ အဝင္တြင္ ကားဆိုက္သည္ႏွင့္ အထုပ္အပိုး မ်ားကို အလုအယက္ လာဆြဲၾကသည္ကို ခုခံ ကာကြယ္ရသည္က တစ္ေမွာင့္။ အိတ္ေလးေပါ့ေပါ့ေလး တစ္လုံးေလာက္ဆြဲၿပီး ပိုက္ဆံ တစ္နင့္တစ္ပိုး ေတာင္းမွာ စိုးရသလို အထုပ္ေပ်ာက္မွာ ေၾကာက္ရေသာေၾကာင့္ ဒေရာေသာပါး ေျပးလိုက္ရသည္လည္း ပါသည္။ ယခုေတာ့ ထိုသူမ်ား ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ။
ဟုိယခင္က ေလဆိပ္ထဲဝင္လွ်င္လည္း ႀကဳံရျပန္ေသးသည္ တစ္ခု။ ခရီးသည္မဟုတ္ဘဲ လိုက္ပို႔သူျဖစ္လွ်င္ မွတ္ပုံတင္ျပၿပီး ေငြ၅၀၀ ေပးသြင္းၿပီး၊ ပုံစံစာရြက္တြင္ ျဖည့္သြင္းၿပီးမွ ဝင္ႏုိင္သည္။ ေလဆိပ္သို႔ ေရာက္ခ်ိန္ ေနာက္က်ေသာေၾကာင့္ အရင္လို ေယာက္ယက္ခတ္ေနသူမ်ား ဆိုလွ်င္ ပိုၿပီး ပ်ာသြားသည္။ မိသားစု တစ္အုပ္တစ္မႀကီး လိုက္ပို႔သူမ်ားဆိုလွ်င္ ပုံစံ ျဖည့္ရသည္က အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီး။ ယခု ထိုသို႔ ေပးသြင္းရန္ မလိုေတာ့သည္မွာ ၾကာၿပီ၊ အားလုံး ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴ ေတာက္ေလွ်ာက္ဝင္ႏုိင္ၿပီ။
ေလဆိပ္ထဲတြင္ ယခင္က ခြက်က် ျဖစ္တတ္သည္က ျပည္ပသို႔ ႏုိင္ငံျခားသုံးေငြ ေဒၚလာယူသြားခြင့္ မရွိျခင္း။ သို႔ေသာ္ ေဒၚလာယူမသြားလွ်င္ ထိုျပင္ပတြင္ မည္သုိ႔သုံးစြဲမည္နည္း။ ထိုင္းေလဆိပ္တို႔ ဘာတို႔ေရာက္လ်င္ သူတို႔ဆီက လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးက သူတို႔ႏုိင္ငံသို႔ တစ္ခါမွ် မလာဖူးသည့္ ျမန္မာ သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံျခားတစ္ေခါက္မွ် မထြက္ဖူးသည့္ ျမန္မာဆိုလွ်င္ ႐ုပ္ရည္ၾကည့္ၿပီး Show Money ဟု ျမန္မာတို႔က ေခၚသည့္ ေဒၚလာ ၅၀၀ ျပခိုင္းခ်င္ ျပခိုင္းတတ္သည္။ ဒီေလာက္မွ ေငြမပါလာသူသည္ သူတို႔ႏုိင္ငံအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးျဖစ္မည့္သူဟု သတ္မွတ္ကာ အဝင္မခံ လိုၾကျခင္းျဖစ္ပုံရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟုိေရာက္လွ်င္ ျပႆနာေပၚမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ သက္ဆိုင္ရာ ေလေၾကာင္းလိုင္း ေကာင္တာမ်ားက ေလယာဥ္လက္မွတ္ စစ္ေဆးသည့္ အခါတြင္ ေဒၚလာ ငါးရာ ပါမပါ စစ္တတ္ၾကသည္။ သူတို႔က ေလယာဥ္စီးသူ တြင္ ေဒၚလာ ငါးရာပါမွ ေလယာဥ္ေပၚ အတက္ခံမည္ျဖစ္ၿပီး ထိုေဒၚလာငါးရာ မေတာ္တဆ ေတြ႔သြားလ်င္ ေလယာဥ္စီးသူ ျပႆနာေပၚမည္။ အေတာ္ ကသိကေအာက္ အစဥ္းစားရက်ပ္သည့္ မဟာျပႆနာ။ သည္ေတာ့ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဖုံးကြယ္ၿပီး ဟုိၾကားသည္ၾကား သယ္ေဆာင္သြားၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္ေဆးသူ ကလည္း လူတိုင္းတြင္ ေဒၚလာပါမွန္း သိသည္။ မပါလွ်င္ ဘယ္လို ႏုိင္ငံျခား ထြက္လို႔ရမည္လဲ။ ယခုေတာ့ ထိုမလိုလားအပ္သည့္ ျပႆနာ မရွိေတာ့။
ေလဆိပ္သုိ႔ ဆင္းသက္ေသာ ေလယာဥ္အစီးေရလည္း မ်ားစြာ တိုးတက္ခဲ့ၿပီ။ ဝင္ေသာ ထြက္ေသာ ႏုိင္ငံျခားသား ခရီးသည္ အေရအတြက္ လည္း အဆမ်ားစြာ တက္သြားခဲ့ၿပီ။ ႏုိင္ငံျခားေငြႏွင့္ ျမန္မာေငြေပါက္ေဈးျဖင့္ လဲလွယ္ႏုိင္ေသာ “ေငြလဲလွယ္ေကာင္တာ” “Currency Exchange” မ်ားလည္း အစီအရီ ဖြင့္လွစ္ထားေသာေၾကာင့္ အဆင္ေျပ လြယ္ကူေနၿပီ။
သို႔ေသာ္ ေလဆိပ္အတြင္းတြင္ ျပင္ဆင္ရမည္မ်ားလည္း က်န္ရွိေနေသးသည္။ ဥပမာ ေလယာဥ္ေပၚမွ အဆင္း လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးေကာင္တာ သို႔ အသြားအလမ္းကို စီးမိုးထားသည့္ “Welcome To Myanmar” “ျမန္မာျပည္မွ ႀကိဳဆိုပါ၏” ဆိုင္းဘုတ္၏ေထာင့္တြင္ Samsung အမည္က အတိုင္းသား လႊမ္းမိုးထားသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕က ျဖတ္သြားေသာ ႏုိင္ငံျခားသား တစ္ဖြဲ႕က အသင့္ျပင္ထားေသာ ကင္မရာမ်ားျဖင့္ ထိုဆိုင္းဘုတ္ကို တဖ်တ္ဖ်တ္ ႐ုိက္ၾကသည္။ သူတို႔ ဓာတ္ပုံမ်ား၊ သူတို႔၏ စိတ္အာ႐ုံမ်ားထဲတြင္ Welcome To Myanmar ႏွင့္ Samsung ႏွင့္ကပ္လ်က္ပါသြားၾကမည္။ အေတာ္ေလး မ်က္စိစပါးေမႊး စူးစရာ။
စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္မွာ Customs Clearance ေခၚ အေကာက္ခြန္ ရွင္းလင္းေရး ေနရာသို႔ ေရာက္သြားၿပီ။ ျပည္ပမွ ပစၥည္းမ်ား စီးပြားျဖစ္ တင္သြင္းလာမလာ၊ တားျမစ္ထားသည့္ ပစၥည္းမ်ား ပါမပါ စစ္ေဆးရသည့္ ထိုေနရာတြင္ ယခင္ကဆိုလွ်င္ လူအားျဖင့္ ရွာရသည့္အတြက္ ခရီးေဆာင္အိတ္မ်ားကို ဖြင့္ၿပီး လွန္ေလွာရွာေဖြၾက သည္မွာ အတြင္းခံ အဝတ္အစားမ်ားပါ မက်န္ မျမင္ဝံ့စရာ။ အခ်ိန္လည္း ကုန္လွသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရွာေဖြစက္ႀကီးမ်ား တပ္ဆင္လာေသာေၾကာင့္ ထိုစက္မ်ားထဲသို႔ အိတ္ျဖတ္လိုက္လွ်င္ ရၿပီ။ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေမႊေႏွာက္ ရွာစရာ မလုိေတာ့။ ယခု ထိုစက္မ်ားထဲသို႔ ကြၽန္ေတာ့္အိတ္မ်ားကို ထည့္ရန္ တန္းစီလိုက္ေတာ့ စက္တစ္ဖက္ထိပ္မွ အရာရွိက လွမ္းေခၚသည္။ ဆိုလိုသည္က အိတ္ကို စက္ထဲထည့္ရန္ မလိုေတာ့ဟူေသာ သေဘာ။ ကြၽန္ေတာ့္တြင္ ေက်ာပိုးအိတ္ႏွင့္ ခရီးေဆာင္အိတ္သာ ပါေသာေၾကာင့္ ပစၥည္း အိမ္အတြက္သာ ပါေလာက္မည္ ဆိုေသာသေဘာႏွင့္ မစစ္ေဆးေတာ့ျခင္း။ ႏုိင္ငံတကာ ေလဆိပ္ႀကီးမ်ား၏ စံအတိုင္း လူပုံပန္းႏွင့္ မ်က္ႏွာ၊ အိတ္အရြယ္အစားကို ၾကည့္ၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ အေတာ္ေလး ဘဝင္ေခြ႕သြားသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ယခင္ ကတည္းက ဝင္ခဲ့ထြက္ခဲ့သည့္ မိတ္ေဆြမ်ား၏ မွတ္ခ်က္မ်ားကို ျပန္ၾကား ေယာင္ေနမိသည္။ “ငါတို႔ အရင္အေခါက္ေတြ လာတုန္းက မင္းတို႔ေလဆိပ္ ေရာက္ရင္ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးပဲ။ အခု ေနာက္ပိုင္း ေလဆိပ္ေရာက္ရင္ စိတ္ထဲက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔။ Feeling အေတာ္ေကာင္းတယ္။”
ႏုိင္ငံတစ္ခု၏ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္သည္ ထိုႏုိင္ငံတြင္းသို႔ ဝင္ေသာ တံခါးေပါက္ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ထိုေလဆိပ္ကုိ ၾကည့္လွ်င္ ႏုိင္ငံ၏ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိႏုိင္သည္။ ႏုိင္ငံတကာက အံ့ၾသမွင္သက္ ေနေသာ အေျပာင္းအလဲ အေၾကာင္းကို ရန္ကုန္ မဂၤလာဒုံ အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာေလဆိပ္ ကလည္း ေျပာျပေနသည္။
မိုးညြန္႔လုလင္
The Voice Weekly
