ေအာင္ျမင္သူမ်ားထဲမွ တစ္ ဦးျဖစ္သူ မဇင္မာသိန္းႏွင့္ မဇၥ်ိမက သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခဲ့သည္မ်ားကို
ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
မ်က္စိအျမင္အာ႐ုံ ခ်ိဳ႕ယြင္းခဲ့တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာေပးပါ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ဝါးတဲ့ အေျခအေနပါ။ စာအုပ္နဲ ့အရမ္းႀကီး ကပ္ၾကည့္မွ ျမင္ရတာ။ ေနာက္ၾကည့္တာ ၾကာလာရင္ လည္း မ်က္စိက ကိုက္လာတယ္။ သံုးႏွစ္သမီးတုန္းက ဖားအံ က ျပည္သူ႕ေဆး႐ုံက ဆရာဝန္ႀကီးက ငါးႏွစ္ သမီးေရာက္ရင္ ခြဲေပးမယ္။ မ်က္စိျပန္ ေကာင္းသြားမယ္။ အာမခံတယ္ဆိုလို႔ ငါးႏွစ္ သမီးမွာ ျပန္သြားခဲ႔ေပမယ့္ ဆရာဝန္ႀကီးက ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္သြားၿပီဆိုလို ့မခြဲခဲ့ရပါဘူး။ ခုနစ္တန္း အေရာက္မွာ မဲေဆာက္ကိုသြားၿပီး မ်က္စိခြဲစိတ္တာက ေနလံုးဝ မျမင္ရေတာ့တာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းမွာေရာ ဘယ္လိုအ ခက္အခဲေတြ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါသလဲ။
အရမ္းေၾကာက္ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ ရတာကို အရင္ကျမင္ရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရုတ္တရက္ႀကီး မျမင္ရေတာ့ တာဆိုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ငါ ျပဳတ္က်သြားမလားလို႔ အရမ္းစုိးရိမ္တယ္။ ေဘးမွာ အေဖာ္မပါရင္ ပိုဆိုးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခုနစ္တန္းထိ ေက်ာင္း တက္ဖူးတယ္ဆိုေတာ့ မ်က္မျမင္စာေတြကို ျပန္သင္ရတာ ခက္ခဲပါတယ္။ လူက လည္း ညႇက္ေတာ့ စာေရးတဲ့အခြၽန္ကို ကိုင္ရတာ အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ အခုေတာ့ အဆင္ေျပ သြားပါၿပီ။ ဆယ္တန္း ကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္ ဘယ္လို ႀကိဳးစားခဲ့ပါသလဲ။ အဓိကကေတာ့စာကို အေႂကြးမထားလို႔ပါ။ ဆရာမေတြက လည္း ဂ႐ုတစိုက္ သင္ေပးတာနဲ႔ ဘုရားသခင္ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ပါ။
စာဘယ္လို က်က္မွတ္သလဲဆိုတာေလး ေျပာျပေပးပါလား။
စာက်က္တာက်ေတာ့ သမီးတို႔ မ်က္မ ျမင္ေတြအတြက္ သီးသန္႔ထုတ္ေပးထားတဲ့ ပံုႏွိပ္ေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီပံုႏွိပ္ေတြ ကေန ဖတ္ၿပီးေတာ့ က်က္ရတာပါ။ ၿပီးေတာ့အ တန္းထဲမွာ သင္တာကို ေသခ်ာနားေထာင္ ပါတယ္။ သင္တာက
ေတာ့ ခဝဲၿခံေက်ာင္းမွာဘဲ သင္တာပါ။ လပတ္စာေမးပြဲေတြ ေျဖရင္ေတာ့ အင္းစိန္ အ-လ-က(၂)မွာ သြားေျဖရတာ ပါ။ အဲဒီမွာသြားေျဖရတဲ့အခ်ိန္အခက္အခဲရွိလား ဆိုရင္အခက္အခဲက အေထြအထူးေတာ့ မရွိပါဘူး။ ေနရာသစ္ဆို
ေတာ့ သြားေရးလာေရး အခက္အခဲကေတာ့ ရွိတာေပါ့။ သမိုင္းဘာ သာကေတာ့ သမီးအတြက္ အရမ္းခက္ပါတယ္။ တိုင္ရင္းသူဆိုေတာ့ေလ။
ကြန္ပ်ဴတာသင္ေနတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္။ အဲ့ဒါ ဘယ္လိုသင္ယူရတာလဲ။ ဘယ္အဆင့္ထိ ေရာက္ေန ၿပီလဲ။
ညီမတို႕ သင္တဲ့ကြန္ပ်ဴတာက သူမ်ား ေတြလို သာမန္ကြန္ပ်ဴတာဆိုေပမယ့္ နည္း နည္းထူးျခားတာက ကီးဘုတ္
ေတြမွာ ေဂ်ာဆိုတဲ့ စနစ္တစ္ခု ထည့္ထားတဲ့အတြက္ ဥပမာ ခလုတ္ကို ႏွွိပ္လိုက္ရင္ ေအလို႔ အသံထြက္တယ္။ အဲ့ဒီ အသံထြက္ကို နားေထာင္ၿပီး အသံုးျပဳရ တာပါ။ အခုမွ စသင္ေနတာဆိုေတာ့ အေျခခံနဲ႔ စာရင္းအင္းကို သင္ေနတာပါ။
ဖုန္းအသံုးျပဳေနတဲ့ မ်က္မျမင္အခ်ဳိ႕ကိုလည္း ေတြ႔႔ခဲ့ရတယ္။ အဲ႔ဒီဟာကေရာ ဘယ္လို အသံုးျပဳၾကတာလဲ။
ကြန္ပ်ဴတာကို သံုးသလိုပါဘဲ အစ္မ။ သူ အထဲကိုလဲ ေဂ်ာလို႔ ေခၚတဲ့စနစ္တစ္ခု ထည့္လိုက္ရင္ ခလုတ္ေတြ
ႏွိပ္တဲ့အခါ အသံထြက္ပါတယ္။ ခလုတ္ေတြက ထြက္လာတဲ့ အသံကို နားေထာင္ၿပီး အသံုးျပဳတာပါ။ ကြန္ပ်ဴ တာလိုပါပဲ။
မ်က္စိမျမင္ရတဲ့ အေျခအေနကေန ခုလို ၁ဝ တန္းေအာင္ ေအာင္ႀကိဳးစားႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့အခါ ဘယ္လို မ်ဳိးခံစားရလဲ။
အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္ ေလာက္လဲလို႔ ေျပာျပလို႔မတတ္ပါဘူး။ ၁ဝ တန္း ေအာင္စာရင္း မထြက္ခင္ ကဆိုရင္ အိပ္လို ့လည္းမရဘူး။ စားလို႔လည္း မရဘူး။ စိတ္ကလညး္ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္။ ရင္ေတြ အရမ္းခုန္ေနၿပီး ဘုရားသခင္ထံ မွာလည္း အၿမဲမျပတ္ ဆုေတာင္းပါတယ္။
ခြဲျခား ဆက္ဆံခံရမႈေတြနဲ႔ေရာ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရ ေသးလား။
ခြဲျခားဆက္ဆံခံရတာမ်ိဳးေတြေတာ့ မႀကံဳေတြ႕ခဲ႕ရပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ဒီမွာရွိတဲ႔ မ်က္မျမင္ဘဝတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ မ်က္စိျမင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလညး္ အိမ္မွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေပါင္းခဲ႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ
ေလ။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းမွာ ေတြ႕လို႔ ေခၚ တုန္းကသူတို႔ ကိုယ့္ကိုျမင္ရလို႔ မွတ္မိေပ မယ့္။ ကိုယ္ကမျမင္ရေတာ့ မမွတ္မိ ဘူးေပါ႔ ေနာ့္။ အဲ႔ဒီတုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းနည္းပါတယ္။
မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆႏၵေတြထဲမွာ မ်က္စိျမင္ခ်င္တဲ့ စိတ္က ပထမျဖစ္မွာေပါ့နာ္၊ အဲ႔ဒါဆိုရင္ ဒုတိယဆႏၵကေရာ ဘယ္ဟာျဖစ္မလဲ။
ဟုတ္ပါတယ္ အစ္မ။ ညီမ အျဖစ္ခ်င္ ဆံုးဆႏၵကေတာ့ မ်က္စိ အရမ္းျပန္ျမင္ခ်င္ ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေပါ့ေနာ္။ ညီမရဲ႕ ဒုတိယအျဖစ္ခ်င္ဆံုးဆႏၵက သူမ်ားကို အား မကိုးရဘဲ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္တယ္။
စိတ္ဓာတ္ခြန္အားကို ဘယ္လိုျပန္ယူလဲ။
သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ယူရတာပါ။ ငါက မွ ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းထားတဲ့အရာေတြကို ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထဲမွာ အလင္းအေမွာင္ကို ခြဲျခားႏိုင္ေသးတဲ့ သူေတြရွိသလို လံုးဝမခြဲျခားႏိုင္တဲ့ သူေတြ ရွိတယ္ေလ။သူတို႔ေတာင္ အဆင္ေျပေျပန႔ဲ သြားလာလႈပ္ရွားႏိုင္ေသးရင္ ငါလည္း အဆင္ေျပမွာပါဆိုၿပီး စိတ္ဓာတ္ခြန္အားကို ယူပါတယ္။
ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေျပာေပးပါဦး။
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ၿပီး ဘြဲ႕ရေအာင္ယူခ်င္ပါတယ္။ အခု လည္း ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း တက္ေနပါ တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး သူမ်ားေတြ အားကိုးလို႔ရ တဲ့သူျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ဘဝတူေတြကို ေျပာခ်င္ တာကလည္း အားငယ္စရာ မလိုပါဘူး။ ႀကိဳး စားရင္အရာအားလံုး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ ဘဝကို စိတ္ပ်က္ အားေလွ်ာ့တာမ်ဳိး မရွိဘဲ။ ႀကိဳးစားၿပီး အားတင္းထားပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါ တယ္။ အခုကေလးေတြကို အခ်ိန္ပိုင္း စာသင္ေပးေနပါတယ္။ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း မွာလည္း လုပ္အားေပးဝင္ လုပ္ေနပါတယ္။
ဘဝကိုေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ေက်ာ္ ျဖတ္သြားဖို ့စိတ္ကူးထားလဲ။
႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ ့ႀကိဳးစားသြားခ်င္တယ္။ သူမ်ားေတြကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူ ညီသြားခ်င္တယ္။ ဘဝတူ
ေတြကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီသြားခ်င္ပါတယ္။
အျခားဘဝတူေတြကိုေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳးေလး အားေပးစကားေျပာခ်င္ပါသလဲ။
အားမငယ္ပါနဲ႔။ ႀကိဳးစားပါ။ ႀကိဳးစားရင္ အရာအားလံုးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာသာတရားကိုလည္း မေမ့ပါနဲဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္ ပါတယ္။
ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
မ်က္စိအျမင္အာ႐ုံ ခ်ိဳ႕ယြင္းခဲ့တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာေပးပါ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ဝါးတဲ့ အေျခအေနပါ။ စာအုပ္နဲ ့အရမ္းႀကီး ကပ္ၾကည့္မွ ျမင္ရတာ။ ေနာက္ၾကည့္တာ ၾကာလာရင္ လည္း မ်က္စိက ကိုက္လာတယ္။ သံုးႏွစ္သမီးတုန္းက ဖားအံ က ျပည္သူ႕ေဆး႐ုံက ဆရာဝန္ႀကီးက ငါးႏွစ္ သမီးေရာက္ရင္ ခြဲေပးမယ္။ မ်က္စိျပန္ ေကာင္းသြားမယ္။ အာမခံတယ္ဆိုလို႔ ငါးႏွစ္ သမီးမွာ ျပန္သြားခဲ႔ေပမယ့္ ဆရာဝန္ႀကီးက ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္သြားၿပီဆိုလို ့မခြဲခဲ့ရပါဘူး။ ခုနစ္တန္း အေရာက္မွာ မဲေဆာက္ကိုသြားၿပီး မ်က္စိခြဲစိတ္တာက ေနလံုးဝ မျမင္ရေတာ့တာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းမွာေရာ ဘယ္လိုအ ခက္အခဲေတြ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါသလဲ။
အရမ္းေၾကာက္ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ ရတာကို အရင္ကျမင္ရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရုတ္တရက္ႀကီး မျမင္ရေတာ့ တာဆိုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ငါ ျပဳတ္က်သြားမလားလို႔ အရမ္းစုိးရိမ္တယ္။ ေဘးမွာ အေဖာ္မပါရင္ ပိုဆိုးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခုနစ္တန္းထိ ေက်ာင္း တက္ဖူးတယ္ဆိုေတာ့ မ်က္မျမင္စာေတြကို ျပန္သင္ရတာ ခက္ခဲပါတယ္။ လူက လည္း ညႇက္ေတာ့ စာေရးတဲ့အခြၽန္ကို ကိုင္ရတာ အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ အခုေတာ့ အဆင္ေျပ သြားပါၿပီ။ ဆယ္တန္း ကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္ ဘယ္လို ႀကိဳးစားခဲ့ပါသလဲ။ အဓိကကေတာ့စာကို အေႂကြးမထားလို႔ပါ။ ဆရာမေတြက လည္း ဂ႐ုတစိုက္ သင္ေပးတာနဲ႔ ဘုရားသခင္ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ပါ။
စာဘယ္လို က်က္မွတ္သလဲဆိုတာေလး ေျပာျပေပးပါလား။
စာက်က္တာက်ေတာ့ သမီးတို႔ မ်က္မ ျမင္ေတြအတြက္ သီးသန္႔ထုတ္ေပးထားတဲ့ ပံုႏွိပ္ေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီပံုႏွိပ္ေတြ ကေန ဖတ္ၿပီးေတာ့ က်က္ရတာပါ။ ၿပီးေတာ့အ တန္းထဲမွာ သင္တာကို ေသခ်ာနားေထာင္ ပါတယ္။ သင္တာက
ေတာ့ ခဝဲၿခံေက်ာင္းမွာဘဲ သင္တာပါ။ လပတ္စာေမးပြဲေတြ ေျဖရင္ေတာ့ အင္းစိန္ အ-လ-က(၂)မွာ သြားေျဖရတာ ပါ။ အဲဒီမွာသြားေျဖရတဲ့အခ်ိန္အခက္အခဲရွိလား ဆိုရင္အခက္အခဲက အေထြအထူးေတာ့ မရွိပါဘူး။ ေနရာသစ္ဆို
ေတာ့ သြားေရးလာေရး အခက္အခဲကေတာ့ ရွိတာေပါ့။ သမိုင္းဘာ သာကေတာ့ သမီးအတြက္ အရမ္းခက္ပါတယ္။ တိုင္ရင္းသူဆိုေတာ့ေလ။
ကြန္ပ်ဴတာသင္ေနတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္။ အဲ့ဒါ ဘယ္လိုသင္ယူရတာလဲ။ ဘယ္အဆင့္ထိ ေရာက္ေန ၿပီလဲ။
ညီမတို႕ သင္တဲ့ကြန္ပ်ဴတာက သူမ်ား ေတြလို သာမန္ကြန္ပ်ဴတာဆိုေပမယ့္ နည္း နည္းထူးျခားတာက ကီးဘုတ္
ေတြမွာ ေဂ်ာဆိုတဲ့ စနစ္တစ္ခု ထည့္ထားတဲ့အတြက္ ဥပမာ ခလုတ္ကို ႏွွိပ္လိုက္ရင္ ေအလို႔ အသံထြက္တယ္။ အဲ့ဒီ အသံထြက္ကို နားေထာင္ၿပီး အသံုးျပဳရ တာပါ။ အခုမွ စသင္ေနတာဆိုေတာ့ အေျခခံနဲ႔ စာရင္းအင္းကို သင္ေနတာပါ။
ဖုန္းအသံုးျပဳေနတဲ့ မ်က္မျမင္အခ်ဳိ႕ကိုလည္း ေတြ႔႔ခဲ့ရတယ္။ အဲ႔ဒီဟာကေရာ ဘယ္လို အသံုးျပဳၾကတာလဲ။
ကြန္ပ်ဴတာကို သံုးသလိုပါဘဲ အစ္မ။ သူ အထဲကိုလဲ ေဂ်ာလို႔ ေခၚတဲ့စနစ္တစ္ခု ထည့္လိုက္ရင္ ခလုတ္ေတြ
ႏွိပ္တဲ့အခါ အသံထြက္ပါတယ္။ ခလုတ္ေတြက ထြက္လာတဲ့ အသံကို နားေထာင္ၿပီး အသံုးျပဳတာပါ။ ကြန္ပ်ဴ တာလိုပါပဲ။
မ်က္စိမျမင္ရတဲ့ အေျခအေနကေန ခုလို ၁ဝ တန္းေအာင္ ေအာင္ႀကိဳးစားႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့အခါ ဘယ္လို မ်ဳိးခံစားရလဲ။
အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္ ေလာက္လဲလို႔ ေျပာျပလို႔မတတ္ပါဘူး။ ၁ဝ တန္း ေအာင္စာရင္း မထြက္ခင္ ကဆိုရင္ အိပ္လို ့လည္းမရဘူး။ စားလို႔လည္း မရဘူး။ စိတ္ကလညး္ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္။ ရင္ေတြ အရမ္းခုန္ေနၿပီး ဘုရားသခင္ထံ မွာလည္း အၿမဲမျပတ္ ဆုေတာင္းပါတယ္။
ခြဲျခား ဆက္ဆံခံရမႈေတြနဲ႔ေရာ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရ ေသးလား။
ခြဲျခားဆက္ဆံခံရတာမ်ိဳးေတြေတာ့ မႀကံဳေတြ႕ခဲ႕ရပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ဒီမွာရွိတဲ႔ မ်က္မျမင္ဘဝတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ မ်က္စိျမင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလညး္ အိမ္မွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေပါင္းခဲ႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ
ေလ။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းမွာ ေတြ႕လို႔ ေခၚ တုန္းကသူတို႔ ကိုယ့္ကိုျမင္ရလို႔ မွတ္မိေပ မယ့္။ ကိုယ္ကမျမင္ရေတာ့ မမွတ္မိ ဘူးေပါ႔ ေနာ့္။ အဲ႔ဒီတုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းနည္းပါတယ္။
မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆႏၵေတြထဲမွာ မ်က္စိျမင္ခ်င္တဲ့ စိတ္က ပထမျဖစ္မွာေပါ့နာ္၊ အဲ႔ဒါဆိုရင္ ဒုတိယဆႏၵကေရာ ဘယ္ဟာျဖစ္မလဲ။
ဟုတ္ပါတယ္ အစ္မ။ ညီမ အျဖစ္ခ်င္ ဆံုးဆႏၵကေတာ့ မ်က္စိ အရမ္းျပန္ျမင္ခ်င္ ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေပါ့ေနာ္။ ညီမရဲ႕ ဒုတိယအျဖစ္ခ်င္ဆံုးဆႏၵက သူမ်ားကို အား မကိုးရဘဲ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္တယ္။
စိတ္ဓာတ္ခြန္အားကို ဘယ္လိုျပန္ယူလဲ။
သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ယူရတာပါ။ ငါက မွ ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းထားတဲ့အရာေတြကို ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထဲမွာ အလင္းအေမွာင္ကို ခြဲျခားႏိုင္ေသးတဲ့ သူေတြရွိသလို လံုးဝမခြဲျခားႏိုင္တဲ့ သူေတြ ရွိတယ္ေလ။သူတို႔ေတာင္ အဆင္ေျပေျပန႔ဲ သြားလာလႈပ္ရွားႏိုင္ေသးရင္ ငါလည္း အဆင္ေျပမွာပါဆိုၿပီး စိတ္ဓာတ္ခြန္အားကို ယူပါတယ္။
ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေျပာေပးပါဦး။
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ၿပီး ဘြဲ႕ရေအာင္ယူခ်င္ပါတယ္။ အခု လည္း ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း တက္ေနပါ တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး သူမ်ားေတြ အားကိုးလို႔ရ တဲ့သူျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ဘဝတူေတြကို ေျပာခ်င္ တာကလည္း အားငယ္စရာ မလိုပါဘူး။ ႀကိဳး စားရင္အရာအားလံုး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ ဘဝကို စိတ္ပ်က္ အားေလွ်ာ့တာမ်ဳိး မရွိဘဲ။ ႀကိဳးစားၿပီး အားတင္းထားပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါ တယ္။ အခုကေလးေတြကို အခ်ိန္ပိုင္း စာသင္ေပးေနပါတယ္။ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း မွာလည္း လုပ္အားေပးဝင္ လုပ္ေနပါတယ္။
ဘဝကိုေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ေက်ာ္ ျဖတ္သြားဖို ့စိတ္ကူးထားလဲ။
႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ ့ႀကိဳးစားသြားခ်င္တယ္။ သူမ်ားေတြကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူ ညီသြားခ်င္တယ္။ ဘဝတူ
ေတြကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီသြားခ်င္ပါတယ္။
အျခားဘဝတူေတြကိုေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳးေလး အားေပးစကားေျပာခ်င္ပါသလဲ။
အားမငယ္ပါနဲ႔။ ႀကိဳးစားပါ။ ႀကိဳးစားရင္ အရာအားလံုးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာသာတရားကိုလည္း မေမ့ပါနဲဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္ ပါတယ္။
Mizzima burmese
