[Letter to Editor]
ကေလးေတြ စာဖတ္ဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ထိုင္းႏိုင္ငံထုတ္ The Nation သတင္းစာမွာ (We need to get kids reading,right now) ဆိုၿပီး ေရးထားတာကို ဖတ္ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္း တဲ့ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ပါ။ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၿပီး ေရးထား တဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြ တစ္ႏွစ္ကို စာအုပ္ေရ ၃၅ အုပ္ ဖတ္ပါသတဲ့။ အဲဒါ အေရွ႕ေတာင္အာရွက ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ ရင္ ေအာက္ဆုံးကို ေရာက္ေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးငယ္ေတြ စာဖတ္ခ်င္လာေအာင္ ဘယ္လို ဆြဲေဆာင္ၾကမလဲဆိုၿပီး ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာၾကမယ့္ ကေလးေတြအတြက္ စိုးရိမ္ၿပီး ေရး ထားတဲ့ ေဆာင္းပါးေကာင္း တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာကေလးေတြ ဘာလုပ္ေနလဲ၊ စာေတြဖတ္ေန သလား ေလ့လာမိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ ကေလးေတြ စာဖတ္ေနပါတယ္။ ဝါက်တစ္ေၾကာင္းကို ထပ္ခါတလဲလဲ ဖတ္ေနတာပါ။ အလြတ္ရေအာင္ က်က္မွတ္ေနတယ္။
ရန္ကုန္မွာေနတုန္း ကြၽန္ေတာ့္ တူမေလး စာဖတ္ေနတာကို ေဘးနားက ထိုင္ၿပီး စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္မိတယ္။ ထပ္ခါတလဲလဲ က်က္မွတ္ေန ပါတယ္။
မနက္ မိုးလင္းတာနဲ႔ ကေလးေက်ာင္းသြားဖို႔ မိဘေတြက ျပင္ဆင္ေပး ရတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္က သိပ္မေဝးဘူးဆိုရင္ မိဘ တစ္ဦးဦးက လိုက္ပို႔ေပး ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို အလုပ္႐ႈပ္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက နံနက္ပိုင္း တက္ရတဲ့ အတန္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ နံနက္ပိုင္း တက္ရတဲ့ ကေလးေတြ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီဆို ေက်ာင္းဆင္းၿပီး အိမ္ကို ျပန္လာၾက တယ္။ ေန႔လယ္စာ စားၿပီးတာနဲ႔ က်ဴရွင္အတြက္ ျပင္ဆင္ၾကရေတာ့တယ္။ တစ္နာရီေလးေတာင္ မနားရဘဲ က်ဴရွင္သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။ က်ဴရွင္က ညေန ၄ နာရီေလာက္မွၿပီးေတာ့ ကေလးက ဖတ္ဖတ္ေမာေနၿပီ။ ညေနစာ စားၿပီးရင္ ဂိုက္က လာေနျပန္ၿပီ။ ဒါက ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္မွာ ပညာ သင္ၾကားေနတဲ့ ကေလး တစ္ဦးရဲ႕ ဘဝ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေလးက လူ႔ဘဝအတြက္ တန္ဖိုးရွိမယ့္ စာေတြကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဖတ္မွာလဲ။ မိဘေတြကလည္း အျပင္စာထက္ ေက်ာင္းစာကို ဖတ္ဖို႔ အားေပးတယ္။ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ရေရး အတြက္သာ အဓိက။
ျမန္မာ ေက်ာင္းသားကေလးေတြကို ေလ့လာၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းကား တစ္စီးေပၚမွာ စီးလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြမွာ တခ်ဳိ႕ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ဆံပင္ပုံစံက ေသေသသပ္သပ္ရွိေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ေတြက ေက်ာင္းသား႐ုပ္ မေပါက္ဘဲ လမ္းသရဲ႐ုပ္ ေပါက္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဖိနပ္ကလည္း ႀကဳိက္သလိုစီး၊ ႀကဳိက္တဲ့အေရာင္ကို စီးၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ျဖစ္ေန တာကို ေတြ႕ေတာ့ အံ့ၾသမိတယ္။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ယူနီေဖာင္းက ဘာမွ ကြဲလြဲစရာ မရွိသလို ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဆံပင္ပုံစံကို ဆရာေတြ ကသာ ၾကပ္မတ္တာမဟုတ္ဘဲ ရဲေတြကလည္း ေက်ာင္းသားတစ္ဦးရဲ႕ ဆံပင္ပုံစံက လမ္းသရဲ႐ုပ္ ေပါက္ေနရင္ စစ္ေဆးၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ကို ေခၚကာ အသိေပးတတ္တဲ့ အေလ့အထ ရွိပါတယ္။ တို႔ျမန္မာေက်ာင္းက မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ ဒီမိုကေရစီ ဆန္ေနပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က ထိုင္းအစိုးရဟာ ျပည္သူေတြ စာဖတ္လာေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္တဲ့အေနနဲ႔ စီမံကိန္းေတြခ်ၿပီး ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တယ္။ ထိုင္းဘတ္ေငြ သန္း ၄၀၀ ကို ၂ ႏွစ္ စီမံကိန္းအတြက္ ထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ ဧၿပီလ ၂ ရက္ေန႔ကို အမ်ဳိးသား စာဖတ္တဲ့ေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးၿပီး ႏိုင္ငံတစ္ဝန္းက အေကာင္းဆုံး စာၾကည့္တိုက္ ၿပဳိင္ပြဲေတြ က်င္းပေပးခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ထိုင္းျပည္သူေတြ စာဖတ္အား တက္မလာဘဲ က်ဆင္းေနတယ္လို႔ စစ္တမ္းေတြက ေဖာ္ျပေနတယ္။
ျမန္မာျပည္က နာမည္ႀကီး မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္ျဖစ္တဲ့ The Wave ရဲ႕ အယ္ဒီတာ အဖြဲ႕ဝင္ ကိုေရႊေက်ာ္နဲ႔ေတြ႕လို႔ ေရာင္းအားေကာင္း သလား ေမးၾကည့္ေတာ့ “အုပ္ေရ တစ္ေထာင္ကုန္ေအာင္ မနည္း ကို ေရာင္းေနရတယ္ဗ်ာ” လို႔ ညည္းညဴတဲ့ ေလသံနဲ႔ ျပန္ေျပာတာကို ၾကားဖူး တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူဦးေရနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ အုပ္ေရ တစ္ေထာင္ပဲ ေရာင္းရ တယ္ဆိုတာ အင္မတန္မွ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ စာဖတ္အား မရွိသေလာက္ က်ဆင္းေနတာကို ျပေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို မဂၢဇင္း မ်ားကို သာမန္ စာဖတ္သူေတြ မဟုတ္ဘဲ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဥပေဒျပဳေရး နယ္ပယ္မွာ ပါဝင္ ေနတဲ့သူေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နယ္ပယ္ အသီးသီးမွာ ပါဝင္ေနတဲ့သူေတြ ဖတ္သင့္တဲ့ မဂၢဇင္းအျဖစ္ ျမင္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အုပ္ေရ တစ္ေထာင္ ေရာင္းမကုန္တာကို သိတာနဲ႔ တို႔တိုင္းျပည္က ေခါင္းေဆာင္ ေတြ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ ေတြးၾကည့္လို႔ရတယ္။
အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့လက စာအုပ္ပြဲေတာ္ က်င္းပေပး ခဲ့တယ္။ စာအုပ္ပြဲေတာ္ကို လာေရာက္ အားေပးတဲ့ လူဦးေရက ႏွစ္သန္းနီးနီး ရွိပါသတဲ့။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ လူဦးေရက သန္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ဆိုေတာ့ လူဦးေရ အခ်ဳိးနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ လူထု စိတ္ဝင္စားမႈ ေတာ္ေတာ္ ရွိတာ ကို ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ပြဲေတာ္မွာ ေရာင္းရတဲ့ စာအုပ္ရဲ႕တန္ဖိုးက ထိုင္းဘတ္ေငြ သန္း ၅၀၀ ေက်ာ္တယ္လို႔ ထုတ္ျပန္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာေငြနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ သိန္းေပါင္း ႏွစ္သိန္းဖိုးေလာက္ ေရာင္းရတာကိုေတြ႕ေတာ့ အမိျမန္မာျပည္က ျပည္သူေတြ ဒီလို စာအုပ္စာေပကို စိတဝင္စားႏိုင္မယ့္ အခ်ိန္ ဘယ္ေတာ့ ေရာက္ႏိုင္မလဲလို႔ တမ္းတမိတယ္။
ကေလးေတြ စာဖတ္ဖို႔အေၾကာင္းကို မိတ္ေဆြတစ္ဦးနဲ႔ ေျပာျဖစ္ေတာ့ “ဟုတ္တယ္ဗ်ာ ကေလးေတြ စာဖတ္မွ တိုင္းျပည္အနာဂတ္ ေကာင္းမွာ။ လူႀကီးေတြစာဖတ္မွ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ ေကာင္းမွာ။ လူႀကီးေတြ စာမဖတ္ေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လက္ရွိ အေျခအေနကလည္း မေကာင္းဘူး။ အနာဂတ္ ကလည္း ေကာင္းမယ့္ အလားအလာ မျမင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ ကေလးေတြက ေတာေတာင္ ထဲမွာ ပုန္းေအာင္းေနရတုန္း ပဲေလ” လို႔ ျပန္ေျဖတာကို ၾကားေတာ့ စိတ္ေမာခဲ့ရတယ္။
ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္က ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာ ၁၆ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးေတြ ေလးေသာင္းေက်ာ္၊ ျမန္မာျပည္ တစ္နံ တစ္လ်ားမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ မ်ားမ်ား ရွိေနမလဲ။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ မိဘေတြနဲ႔ အတူ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ ရွိေနမလဲ မေတြးဝံ့ စရာပါ။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ပညာသင္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးကေတာ့ ကားလမ္းေပၚမွာ ထိုင္းသတင္းစာနဲ႔ ပန္းေတြ လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ျမန္မာျပည္က ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ခဲ့ရပါသတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ စာဖတ္ဖို႔က ေဝးေနေသးတယ္။ လူသား တစ္ဦးအျဖစ္ အသက္ ရွင္ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေစ်းေရာင္းေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး ကို ေရာက္ေနပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မဲေဆာက္က အာရွလမ္းမလို႔ ေခၚတဲ့ အေဝးေျပး လမ္းမေပၚမွာ ထိုင္း သတင္းစာနဲ႔ ပန္းေတြ လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ကေလးေတြ ကို ေန႔တိုင္းလိုလို ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါ ဒီကေလးေတြကို အေအးဆိုင္ေလး တစ္ခုကိုေခၚ အေအးေတြတိုက္ၿပီး သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ဘဝကို ေမးျမန္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ေလးေတြကို ေက်ာင္းအပ္ေပး မယ္ ေျပာေတာ့ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဦး။ မိသားစု အဆင္ေျပရင္ ေက်ာင္း တက္ခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလး အဆင္ေျပဖို႔က စာသင္ဖို႔ထက္ အေရးႀကီးပါတယ္” လို႔ ကေလးေတြရဲ႕အေျဖကို ၾကားခဲ့ရ တယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းေတြ ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္ တစ္ခုမွာ ထမင္းစားဖို႔ ပန္းလိုက္ေရာင္းေနတာ၊ ပလတ္စတစ္ လိုက္ေကာက္ေနတာ၊ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာ ပညာမသင္ရဘဲ ထိုင္ေနရ တာ၊ ေတာေတာင္ေတြမွာ ပုန္းေအာင္းေနရတာ၊ အ႐ြယ္မေရာက္ခင္ စစ္သင္တန္း တက္ေနတာကို ေတြ႕ရင္ အမိျမန္မာျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ လား ရာက အလြန္ စိုးရိမ္စရာေကာင္းပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။
အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြက ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ အနာဂတ္ဟာ သူတို႔ လက္ထဲမွာ လွလွပပ က်န္ခဲ့ေစဖို႔ ႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ၊ ႏိုင္ငံ့အက်ဳိးကို ဦးေဆာင္ဦး႐ြက္ ျပဳေနသူေတြက အင္တိုက္ အားတိုက္ လုပ္ေဆာင္ေနတာ ကို ေတြ႕ရတာ အားရ ဝမ္းသာစရာ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ကလည္း စိတ္ခ် စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးပါ။ နယ္စပ္ ထိုင္းစစ္တပ္ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္တစ္ခုကို တူညီ ေက်ာင္းဝတ္စုံေတြ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ကေလးေတြ စီးလာတဲ့ ေက်ာင္းကားျဖတ္ေတာ့ စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာ ရွိေနတဲ့ အရာရွိ၊ အရာခံအကုန္ သတိဆြဲၿပီး အေလးျပဳတာကို ေတြ႕ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲ နင့္ေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြလည္း အသိအမွတ္ျပဳမႈကို ခံရႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိသလို လက္ရွိ တို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြ တိုင္းေရးျပည္ေရး အေၾကာင္း ေတြးမိပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္။
လွေရႊ
The Voice Weekly
