အၾကြင္းမရွိေသာအစ၊ အေဟာင္းမရွိေသာအသစ္

တန္ခူးလ၊ ကဆုန္ကူးပါမွ

တန္ခူးလသည္ ၿပီးဆံုး၍ သြားေလၿပီ။ ကဆုန္လသည္ ခ်ဥ္းနင္း ဝင္ေရာက္လာ၏။ ရခိုင္ပကၡဒိန္(ျပကၡဒိန္) တို႔ အလိုအရမူ ကဆုန္လသည္သာ ေျမမနာေသာ၊ ေန၊ လ၊ နကၡတ္တာရာတို႔ မပုပ္သိုး ေသးေသာ ႏွစ္ဦးအစ ပထမလျဖစ္သည္ ဆို၏။ တန္ခူးလသည္ ရခိုင္ေဝါဟာရအရ ထန္းခူးေသာလ မဟုတ္။ တာကူးေသာလ သာျဖစ္၏။ ႏွစ္သစ္ႏွင့္ ႏွစ္ေဟာင္းကို ပိုင္းျခားထား ေသာတာကို ကူးေျပာင္း႐ံုသက္သက္လ သာျဖစ္၏။ ႏွစ္ကူးေသာ္လည္း လမကူးေပ။

တန္ခူးလသည္ ႏွစ္ေဟာင္းတစ္ဖက္ပါၿပီး ႏွစ္သစ္တစ္ဖက္ ပါဝင္ေနေသာလ သာျဖစ္၏။ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ႏွစ္ကူးသည္မမည္။ ကဆုန္လသည္သာ ႏွစ္ဦးႏွစ္သစ္၏ အၾကြင္းမရွိေသာ အစျဖစ္၏။ ႏွစ္သစ္သို႔ အျပည့္အဝ ေရာက္ရွိ၍လာေသာလ ျဖစ္၏။ ယင္းသေဘာသည္ ရခိုင္တို႔၏ သေဘာတည္း။
ထိုအယူအဆသေဘာကို ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးယဥ္ေၾကာတြင္ ေမ်ာထားမိေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ဆင္ျခင္မိေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္၏။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းႀကီးျပည္ႀကီးရွိ ႏိုင္ငံေရးဘက္မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ ပညာေရးဘက္မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ စီးပြားေရး ဘက္မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ဘာသာေရးဘက္မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ အဝဝေသာ ျပည္သူျပည္သားမ်ား သည္လည္းေကာင္း တန္ခူးႏွယ္ ေဆာင္ေလမည္ေလာ။ အေဟာင္းေလာ။ အသစ္ေလာ။ သိခ်င္စမ္း ပါသည္။

အသစ္မ်က္ႏွာ အေဟာင္းေနာက္ေက်ာ

အေဟာင္းမျပယ္ေသးေသာ အသစ္သည္ အသစ္လံုးလံုး ျဖစ္ႏိုင္မည္ မထင္ပါ။ စာဖတ္သူလည္း စဥ္းစားၾကည့္ ေစခ်င္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ျမင္ ရသေလာက္ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ တန္ခူးႏွင့္ တူေသာသူမ်ားက မ်ားသည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ မျဖစ္သာ၍ အသစ္ကူးရသည့္တိုင္ ေျခတစ္ဖက္က အေဟာင္း ဘက္မွာပင္ ရွိေသး၏။ အသစ္လံုးလံုးမဟုတ္။ စိတ္သစ္လူသစ္ မူဝါဒအသစ္ မျဖစ္။ ထိုသူတို႔အတြက္ အသစ္ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း အေဟာင္း တလည္လည္ သေဘာပင္ ရွိေခ်လိမ့္မည္။ ကဆုန္လကဲ႔သို႔ အသစ္မျဖစ္ခ်င္ၾက။ တန္ခူးလႏွယ္ အသစ္မ်က္ႏွာႏွင့္ အေဟာင္းေနာက္ေက်ာ တြဲကပ္ေနသူမ်ား ပင္ျဖစ္၏။ အခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ အေဟာင္းမ်က္ႏွာႏွင့္ အသစ္ေနာက္ေက်ာ မ်ားပင္ ျဖစ္ေနမည္ေလာဟု သံသယမ်ား ပြားေနၾက၏။

ဆိုလိုသည္မွာ လုပ္ပံုကိုင္ပံု ျပဳမူပံုကအစ ေတြးပံုေခၚပံု ေျမာ္ျမင္ပံု တို႔သည္ ေခတ္ေဟာင္းအတိုင္းသာ ေတြး၊ ေခတ္ေဟာင္းအတိုင္းသာလုပ္၊ ေခတ္ေဟာင္းအတိုင္းသာ ေျမာ္ျမင္ေနၾကျခင္းမ်ဳိးကို ျဖစ္သည္။ အသစ္ကိုမႀကိဳဆို၊ မလိုလား။ မအပ္ရာမႀကံရာေသာ အေၾကာင္းျခင္းရာမ်ားဟု ယူဆကာ အမုန္း ပြားၾက၏။ အေဟာင္းကို ဖက္တြယ္လ်က္ သို႔တည္းမဟုတ္ အေဟာင္းအတိုင္း ေခါက္႐ိုးက်ဳိးလ်က္ အသစ္ကို ေက်ာခိုင္းေနၾက၏။

စင္စစ္ ထိုသို႔ေသာသူမ်ားသည္ အေဟာင္း မကင္းႏိုင္ေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ လရာသီႏွင့္ ႏိႈင္းရလွ်င္ အေဟာင္းႏွင့္အသစ္ ေရာယွက္ေနေသာ တန္ခူးလႏွင့္ ႏိႈင္းရမည္ျဖစ္သည္။ တန္ခူးလဟူ၍ ဆိုရမည္ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ေသာ တန္ခူးလူတို႔သည္ တုိင္းျပည္တြင္ မည္မွ် မ်ားျပားေနသနည္း။ ႏွစ္တို႔က ေျပာင္းၿပီ။ လကမေျပာင္းႏုိင္ေသး။ မူေတြကေျပာင္းၿပီ။ လူေတြက မေျပာင္းႏိုင္ေသး။ ထပ္ေျပာရလွ်င္ စကားသံတို႔က ေျပာင္းၿပီ၊ ေျပာဆိုေနၾကၿပီ။ သို႔ေသာ္ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္တို႔က မေျပာင္းႏိုင္ေသး။ အခ်ဳိ႕ကေျပာင္းၿပီ။ အခ်ဳိ႕ကမေျပာင္း ႏုိင္ေသး။ အေဟာင္းအတိုင္း ေတြ႔ျမင္ေနရဆဲျဖစ္၏။

မူလလက္ေဟာင္း၊ ခံုမင္ဓေလ့

ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးမ်ား၏ ဓေလ့ ကိုယ္တိုင္ကိုကလည္း အေဟာင္း ကိုခံုမင္ၾကသည္။ ေဈးဆိုင္ကနား သြားျခင္း၊ ဝယ္ျခင္းကအစ ဝယ္ေလ့ဝယ္ထ ရွိေသာဆိုင္ တို႔ကိုသာ သြားလာဝယ္ယူေလ့ရွိၾက၏။ မေတြ႔မႀကံဳဖူးေသးေသာ ဌာနဌာေနတို႔ကို လက္တြန္႔ၾက၏။ ရြံ႕ၾက၏။ အခ်ဳိ႕ေသာ ဆိုင္းဘုတ္ေၾကာ္ျငာ တို႔တြင္လည္း ထိုဓေလ့ထိုသေဘာကို ေတြ႔ျမင္ႏုိင္၏။ မူလလက္ေဟာင္း။ ဦးေမာင္စိန္ႏွင့္ သားမ်ား။ ၁၉၇၆ မွစတင္သည္။ ယင္းတို႔သည္ အေဟာင္း ဖက္တြယ္ေသာ အထံုဝသီမ်ားပင္ျဖစ္၏။

သို႔ဆိုလွ်င္ ၄င္းတို႔သည္ မေကာင္းေတာ့ၿပီေလာဟု ေမးစရာ ရွိလာသည္။ ေကာင္းပါ၏။ ေကာင္းသင့္ေသာ ေနရာတြင္ ေကာင္း၏။ ေဟာင္းသင့္ေသာေနရာတြင္ ေဟာင္းရ၏။ ေနရာတကာတိုင္း သစ္မွေကာင္းသည္ ဟူ၍ ေတာ့မဟုတ္။ အေဟာင္းအတိုင္းထားမွ ေကာင္းေနတတ္တာမ်ဳိး တို႔လည္း ရွိပါ၏။ ေယဘုယ်ဆိုရလွ်င္ ကုသလႏွင့္ ယွဥ္ေသာ ဒြါရတို႔သည္ ေကာင္းသည္ခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပာင္းရန္မလိုအပ္။

ကုသလဆိုသည္ကား ပါဠိက်မ္းဂန္တို႔၏ အလိုအရ ေကာင္းေသာ၊ အျပစ္မရွိေသာ၊ အနာမရွိေသာ၊ ကြၽမ္းက်င္လိမၼာေသာ ဟူ၍ျဖစ္ပါ၏။ ဤေနရာ၌ ဒြါရဆိုသည္မွာ လူ႔ကိုယ္ခႏၶာရွိ အေပါက္ကိုးေပါက္ကို ဆိုလိုသည္ မဟုတ္။ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ စိတ္အမူအရာတို႔ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတစ္ဦး၏ ျပဳမူလႈပ္ရွား ႀကံစည္ေျပာဆိုမႈ မ်ားသည္ ဒြါရပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုဒြါရမ်ားကို မေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းေအာင္၊ အျပစ္ရွိလွ်င္ အျပစ္မရွိေအာင္၊ မကြၽမ္းက်င္ မလိမၼာလွ်င္ ကြၽမ္းက်င္လိမၼာေအာင္ ျပဳရမည္ မွာ ႏိုင္ငံသူႏုိင္ငံသားတို႔၏ တာဝန္ျဖစ္သည္။

မိမိဒြါရ တို႔ကိုမွ မိမိတို႔မျပဳျပင္ ၾကလွ်င္၊ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳ၍ မျပဳျပင္ ၾကလွ်င္ ႏွစ္တို႔သာသစ္ၿပီး လူတို႔က ေဟာင္းေနၿမဲ ညစ္ေနၿမဲပင္ ျဖစ္ေနေပလိမ့္ဦးမည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ အတာအိုးျဖင့္ သိၾကားမင္းကို ႀကိဳဆိုကာ ႏွစ္သစ္ကူးခဲ့ေသာ ျပည္သူ လူထုႀကီးကို ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ဦးကဝိႏၵ ေရးသားစီရင္ေသာ ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္မွ တရားစကား တစ္ခုကို ထည့္သြင္း၍ အမွာပါးခ်င္သည္။ ယင္းမွာ "သတၱဝါ တို႔၏ သံုးပါးေသာ ဒြါရတို႔၌ စင္ၾကယ္သည္၏ အျဖစ္ကို သိၾကားမင္းသည္ ျပဳျခင္းငွာ မတတ္ေကာင္း၊ စင္ၾကယ္ျခင္းသည္ မိမိကိုယ္ႏွင့္သာ သက္ဆိုင္သတည္း"ဟူ၍ျဖစ္၏။

တစ္ဦးခ်င္းက အခရာ

ထို႔ေၾကာင့္ တိုင္းသားျပည္သား တို႔၏ အျပစ္ရွိေသာ၊ အနာအဆာ ရွိေသာ၊ မကြၽမ္းက်င္ မလိမၼာေသာ
ျပဳမူလႈပ္ရွားႀကံစည္ ေျပာဆိုမႈမ်ားကို အျပစ္ရွိမွန္း သိလ်က္၊ အနာရွိမွန္း သိလ်က္၊ မကြၽမ္းက်င္ မလိမၼာမွန္း သိလ်က္ ထိုအသိျဖင့္ပင္ ျပဳျပင္ယူဖို႔ ဆိုသည္မွာ တစ္ဦးခ်င္းစီ၌သာ တာဝန္ ရွိေလ၏။ သာသနာေရးမ႑ိဳင္၊ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ မ႑ိဳင္၊ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္၊ ဥပေဒျပဳေရး မ႑ိဳင္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ စသည္မ်ား၏ အျပန္အလွန္ ထိန္းေထေနမႈကို အလုိရွိေန ၾကေသာ္ျငား တကယ့္တကယ္တမ္းတြင္ ျပည္သူ႔မ႑ိဳင္ အတြင္းမွ ျပည္သူ လူထုတစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာင္ခ်င္းစီ၏ အသိဉာဏ္ႏွင့္ အေျပာင္းအလဲ လုပ္လိုစိတ္ တို႔ကသာ အခရာက်ပါ၏။

တစ္ဦးခ်င္းစီမွ အေျပာင္းအလဲ မလာလွ်င္ အဖြဲ႕လိုက္ေျပာင္းလဲရန္ ဆိုသည္မွာ လြယ္ကူမည္ မဟုတ္ေပ။ အဖြဲ႕လိုက္၊ ဌာနအလိုက္ မေျပာင္းလဲ ၾကလွ်င္လည္း ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ အေျပာင္းအလဲတို႔မွာ သာ၍ပင္မလြယ္မကူ ျဖစ္ရေပေတာ့မည္။ ထိုသေဘာအရ စုေပါင္းအင္အား ဆိုသည္မွာ တစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္း၊ တစ္ကိုယ္ခ်င္းစီမွ လာသည္ဆိုျခင္းကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္၏။
ထို႔အတြက္ ႏိုင္ငံသားႏုိင္ငံသူ တိုင္းသည္ အေျပာင္းအလဲကို ေတာင္းဆို ႀကိဳဆိုျခင္းမ်ဳိးလည္း ျပဳရာ၏။ ယင္းသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သတိေပး တုိက္တြန္း ႏိႈးေဆာ္ျခင္းမ်ဳိးလည္း မည္၏။ ထို႔အတူ မိမိကိုယ္အတြင္း၌ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိကိုယ္ပ၌ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အဇၩတၱ၊ ဗဟိဒၶ ႏွစ္ပါးစလံုး ကိုပါ ေျပာင္းလဲသြားေအာင္လည္း ေဆာင္ရြက္ရာ၏။ ထိုသို႔ေျပာင္းလဲရာတြင္ ပညာျဖင့္ယွဥ္ေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ဳိးျဖစ္လွ်င္ သင့္ပါ၏။ အက်ဳိးႏွင့္အေၾကာင္း သင့္ေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ဳိးျဖစ္ရာ၏။ “ေဟာင္းပင္ေဟာင္းေသာ္လည္း မေကာင္းေသာ္က စြန္႔ပယ္ရ” ဆိုသည့္ ျမန္မာ့ဆို႐ိုးစကားႏွင့္ အညီ စ႐ိုက္ေဟာင္းပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ မူေဟာင္းပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အက်ဳိးမဲ့လွ်င္ အကုသလ ျဖစ္ေနပါလွ်င္ ႀကိဳးစား၍ စြန္႔ပယ္ရမည္ျဖစ္သည္။

အတိတ္တစ္ခ်ိန္က ႏိုင္ငံသားတိုင္းသည္ အစ္ကိုႀကီးမ်က္လံုး(အာဏာရွင္) ေအာက္တြင္ အေနက်ဳံ႕ခဲ့ရသည္။ ထိုဟာမလုပ္ရ၊ ဒီဟာမလုပ္ ရျဖင့္ အတားအျမစ္ ထူေျပာစြာေနခဲ့ရ၏။ ထို႔အတြက္ မလြတ္လပ္၊ အားလံုးနီးပါးပင္ မြန္းက်ပ္ၾကရ၏။ ယင္းေၾကာင့္ပင္ လြတ္လပ္မႈကို လိုလားၾက၏။ အေျပာင္းအလဲကို ေတာင္းဆိုၾက၏။ ေသဆံုးေနေသာ ဘဝအေနအထား မ်ားၾကားမွ ရွင္သန္မႈတို႔ကို အာ႐ံုခံစား ေမွ်ာ္လင့္ၾက၏။

ျပည္သူ႔အသိဉာဏ္ ရွင္သန္ေျပာင္းလဲေရး

သို႔ေသာ္ တကယ့္တကယ္တမ္းတြင္ အေျပာင္းအလဲကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ထိေတြ႔လိုက္ရေသာအခါ ျပည္သူအမ်ားစုသည္ ဘာမွအသင့္မျဖစ္။ အတိတ္ေဟာင္း စီးပူးဝင္ေနေသာ အသိဉာဏ္မ်ဳိးျဖင့္သာ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ ျပဳမူေနၾကတုန္းပင္ ရွိေသး၏။ သို႔ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္တြင္လည္း အတိတ္ တေစၦ၊ တရားစီရင္ေရး တြင္လည္း အတိတ္တေစၦ၊ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး တြင္လည္း အတိတ္တေစၦ၊ ထိုတေစၦမ်ားခ်ည္း ေျခာက္လွန္႔ ေနၾကလွ်င္ တိုင္းျပည္သည္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ဖြယ္ အတိပင္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ အတိတ္တေစၦကို ကြၽန္ေတာ္တို႔တိုင္းသား ျပည္သူအားလံုးတို႔သည္ အက်န္အခ်န္မရွိဘဲ ႏွစ္ေဟာင္း၌ ထားခဲ့သင့္ၿပီ။ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔က ေတာထုတ္သံပံုးတီး ၾကသည့္ႏွယ္ မေကာင္းေသာ အေတြးအေခၚ၊ မလိမၼာေသာ အမူအက်င့္တို႔ကို တစ္ဦးခ်င္း၏ အဇၩတၱဆီမွ ေမာင္းထုတ္သင့္ၿပီ။

လကဆုန္၊ ၁၃၇၅

ႏွစ္သစ္ကေတာ့ ေရာက္ရွိ၍လာေပၿပီ။ ႏိုင္ငံသစ္မသစ္ ကလည္း ေရွ႕ေလွ်ာက္တြင္ ျပည္သူလူထုမ်ား၏ ေရခံေျမခံေပၚတြင္ ပိုမို၍ မူတည္လာ ေတာ့မည္။ အေဟာင္းတစ္ဖက္ ဆိုတာမ်ဳိးႏွင့္ ဆိုလွ်င္မူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္၏ အနာဂတ္သည္ ဘယ္မွာ ေကာင္းႏုိင္ပါအံ့နည္း။ ကြၽန္ေတာ့္ အေနႏွင့္မူ ပစၥကၡႏိုင္ငံေတာ္ရွိ ပစၥဳပၸန္လူထုတုိင္းသည္ အေဟာင္းအညစ္ကို စြန္႔ခြာ၍ အေကာင္းအသစ္ဆီသို႔ ကူးေျပာင္းသင့္ၿပီဟု ထင္ပါသည္။ ေျပာရလွ်င္ တန္ခူးေျပာင္းျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ကဆုန္ေျပာင္းျခင္း မ်ဳိးျဖင့္ အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာမိမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
ေက်ာ္ထင္
The Voice Weekly