အတန္းပညာမရွိေသာ္လည္း ႏုိင္ငံျခားဘာသာစကားကို ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏုိင္စြာေျပာဆိုၿပီး အလုပ္ခြင္မွာ အံ၀င္ဂြင္က်ျဖစ္ေနတဲ့
ႏွဳတ္ခမ္းေမႊး လူေမာ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း
-ဦးလူေမာ္တို႔ ညေဖ်ာ္ေျဖပြဲမွာ ဧည့္သည္ေတြကို အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖတာေတြ႔ရတယ္။ ဒီဘာသာစကား တတ္ထားတာက လုပ္ငန္းကို ဘယ္ေလာက္ထိ အေထာက္အကူျပဳပါသလဲ။
အရမ္းကို အေထာက္အကူျပဳပါတယ္။ ဦးတို႔ညဘက္ကတဲ့ပြဲမွာ ႏုိင္ငံျခားသားေတြပဲ လာၾကည့္တာမ်ားတယ္။ ဦးတို႔ကျပတဲ့ ျမန္မာဇာတ္သဘင္ပညာ အပ်ဳိေတာ္အက အေၾကာင္းကို အဂၤလိပ္လိုရွင္းျပတယ္။ ရုပ္ေသးအေၾကာင္းကိုလည္း ရွင္းျပတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြက ဦးတို႔ကျပတဲ့ နတ္ကေတာ္အကအေၾကာင္းကို ေမးတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့အက်ယ္တ၀င့္ျပန္ရွင္းျပရတယ္။ ကိုယ္တတ္တဲ့ အႏုပညာအေၾကာင္းကို သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ တိုက္ရိုက္ရွင္းျပၿပီးကျပေတာ့ သူတို႔လည္းပိုၿပီး စိတ္၀င္စားတယ္။ ဦးတို႔အတြက္လည္း ပိုေကာင္းတာေပါ့။
ဦးတို႔က ႏုိင္ငံတကာကို သြားမကႏုိင္ဘူးေလ။ ႏုိင္ငံတကာက ဦးတို႔ႏိုင္ငံကို လာၾကတယ္။ ဦးတို႔ကတဲ့ ညပြဲမွာဆိုရင္ ခ်ီလီ၊ ေနာ္ေ၀၊ ဂ်ာမနီ၊ စစ္အစိုးရႏုိ္င္ငံေတြကလူေတြလာၾကည့္ၾကတယ္။ ကိုယ္ကအဲဒိေနရာေတြကို သြားေဖ်ာ္ေျဖဖုိ႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ ကေနဒါကေတာင္ ဒီကိုေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ျမန္မာ့ဇာတ္သဘင္ပညာကို ဦးကေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပတယ္။
-အႏုပညာသမားေတြဟာ ႏုိင္ငံတကာယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္မႈအရွိဆံုးလို႔ထင္တယ္။ အႏုပညာရွင္ေတြ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကို ေျပာတတ္ေတာ့ပိုေကာင္းသြားတာေပါ့ေနာ္။
ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အႏုပညာသမားအမ်ားစုက ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္မႈအရွိဆံုးပဲ။ သူတို႔ေတြက ဘာသာစကားကို ထဲထဲ၀င္၀င္ သိထားေတာ့ပိုေကာင္းတာေပါ့။ လူတိုင္းမဟုတ္ေတာင္၊ အကၽြမ္းက်င္ႀကီးမဟုတ္ ေတာင္မွ ကိုယ့္အႏုပညာအေၾကာင္းရွင္းျပႏုိင္ဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။
-ဦးလူေမာ္ အဂၤလိပ္စကားေျပာကို ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေလ့လာခဲ့တာလဲ။
ၾကာၿပီ။ ၾကာၿပီ။ ဦးက၀ါသနာအရမ္းကိုပါတာ္။ အရမ္းလည္းစကားေျပာခ်င္ခဲ့တာေလ။ ေျပာရရင္ေတာ့ အရွည္ႀကီးပဲ။ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရတက္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ဦးက အသက္(၁၅)ႏွစ္မွာ လူ၇ႊင္ေတာ္ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီတုန္းက ေရႊဘိုမွာေနၾကတာ။ ဦးတို႔ေတာမွာက ႏုိင္ငံျခားသားဆိုတာ ျမင္ရခဲတယ္။ အဲဒီေရႊဘို ကာဘိုးဆည္ႀကီးေဆာက္ေတာ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ႏုိင္ငံျခားသားႀကီးေတြက ေရႊဘိုမွာ လာလာၿပီးေသာက္ၾကတယ္။ သူတို႔ကိုျမင္ေတာ့ဘယ္လိုေခၚၿပီး ဘယ္လိုေျပာရမွန္းကို မသိဘူး။
ဦးတို႔ေခတ္တုန္းက ဂ်ိမ္းစဘြန္းကားေတြ ေခတ္စားတဲ့အခ်ိန္၊ ဇာတ္ကားေတြၾကည့္ၿပီး အဂၤလိပ္စကားကို အရမ္းေျပာခ်င္ခဲ့တာ။ ေရႊဘိုမွာေနတုန္းက အဂၤလိပ္စာအေျခခံကိုသင္ေပးတဲ့ ဆရာတစ္ ေယာက္ရွိခဲ့တယ္။ ဦးကအတန္းပညာမရွိဘူးေလ။ အေမကလည္း မ်က္စိကြယ္ေနေတာ့ အိမ္မွာပဲ ထမင္းခ်က္ေနရတာ။ လူရႊင္ေတာ္မျဖစ္ခင္ထိေပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲမွာရွိတဲ့ဆရာက ေအ၊ ဘီ၊စီ၊ ဒီ အေျခခ့သင္ ေပးတယ္။ အဲဒါကိုပဲမွတ္လာခဲ့ရတာ။
ေရႊဘိုက ကာဘိုးဆည္ႀကီးဖြင့္ေတာ့လည္း အဲဒီမွာဦးတို႔ပြဲသြားကရတယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွပဲ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စၿပီးစကားေျပာဖူးတာပဲ။ သူတို႔နဲ႔ ေျပာခ်င္ေနတဲ့အေတြးက၀င္ေနခဲ့တာေလ။ ေနာက္ မႏၱေလးကို ၁၉၇၀ မွာေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ သစ္လြင္အျငိမ့္မွာ ဦး၀င္ကခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေစ်းခ်ဳိကထိန္ မွာဆိုရင္ေန႔ပြဲေတြ ကရတယ္ေလ။ တိုးရစ္ေတြက အျငိမ့္ခံုေနာက္ေဖးကိုလာၾကေတာ့ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာတာ ေပါ့။ ၿပီးေတာ့အိိမ္ကိုအလည္ေခၚတယ္။ အိမ္မွာ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ကျပခဲ့တယ္။ စကားေတြလည္းေျပာရင္းေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အဂၤလိပ္စကားေျပာရတာကို ၀ါသနာပါလာတာ။ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့လည္း ဆရာတစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္စာအေျခခံကို သင္ေပးေသးတယ္။ အေဒၚရဲ႕ ေယာက်ာ္းကလည္း သင္ေပးတယ္ေလ။ ကိုယ္က အတန္းပညာမရွိေတာ့ ဒီလိုပဲေလ့လာခဲ့ရတာ။ ေျပာခ်င္ေနတဲ့သူဆိုေတာ့လည္းေျပာတာပဲ။
-အဂၤလိပ္စကားေျပာေတာ့ ဦးလူေမာ္အတြက္ ဘယ္လိုအခက္အခဲၾကံဳရလဲ။
ႀကံဳတာေပါ့ကြယ္။ အခက္ခဲဆံုးကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အသံထြက္ပဲ။ အေမရိကန္ကေျပာတဲ့အသံထြက္၊ ဂ်ာမနီကေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကား၊ ျပင္သစ္ကေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားက သူတို႔နဲ႔ေျပာဖူးမွသိတာ။ ဒီျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အလြယ္သံုးေနတဲ့စကားရွိတယ္။ ဥပမာ-မာဆပ္လို႔ေျပာရင္ဒီမွာ အႏွိပ္ခန္းဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္။ တကယ့္အဂၤလိပ္အသံက အဲလိုမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီအသံက ျပင္သစ္ကလာတဲ့ မာဇိုက္ဆိုတဲ့ စာလံုးကို အလြယ္ေခၚေနၾကတာ။ တိုးရစ္နဲ႔စကားေျပာေတာ့မွ အမွားေတြကေပၚလာတာ။ သူတို႔ကပဲ ျပန္သင္ေပးသြားတယ္။
အဂၤလိပ္စကားမွာ အေရးနဲ႔ အေျပာ ဘယ္ဟာကိုပိုအားသန္လဲ။
ကိုယ္က၀ါသနာပါေတာ့ အျမဲေျပာၾကည့္ေနတာပါပဲ။ အေရးကေတာ့ ခက္လည္းခက္တယ္။ ၀ါသနာလည္း မပါဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔လည္း စကားေျပာတာအံ၀င္ဂြင္က်ျဖစ္တယ္ေလ။ ၁၉၇၀ ေလာက္ကတည္းက အျငိမ့္ကလာတာဆိုေတာ့ ႏွစ္ ၄၀ ေလာက္ရွိၿပီ။
အဖတ္က သဒၵါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဦးသာႏိုးလည္းဖတ္တယ္။ ဟုိးအရင္တုန္းက ေဒၚခင္သီရိေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္းဖတ္တယ္။ ေမာင္သာႏိုးလည္းဖတ္တယ္။ ေဒါင္းရုပ္ကေလးနဲ႔ ပိေကာ့ ၁၊၂၊၃ လည္းဖတ္တယ္။ အားရင္စာအုပ္ဖတ္တယ္။ စကားေျပာရမွာကို လံုး၀မေၾကာက္တာ။ သဒၵါမွန္မွန္ မမွန္မွန္ ဂရုမစိုက္ဘူး။ ေျပာတာကအဓိကေလ။ ဒါဦးရဲ႕ ခံယူခ်က္ပါ။
-ဦးလူေမာ္ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေလး ေျပာျပေပးပါဦး။
အဲဒီခ်ိန္တုန္းက တိုးရစ္ဗီဇာက တစ္ပတ္ပဲရတယ္။ မႏၱေလးမွာ ႏုိင္ငံျခားဧည့္သည္ေတြကို ျပံဳခဲေနတာပဲ။ ဧည့္သည္ေတြက ရန္ကုန္ကေန မႏၱေလး၊ ၿပီးေတာ့ပုဂံကို သြားၾကတယ္။ တစ္ပတ္ပဲ အခ်ိန္ရတဲ့ အတြက္ ဒီသံုးေနရာကို အဓိကလာတယ္။ ၁၉၈၀ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဗီဇာက ႏွစ္ပတ္ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့သုံးပတ္၊ အခုဆိုရင္ ေလးပတ္ျဖစ္လာၿပီ။ သူတို႔နဲ႔ စကားေျပာရင္းနဲ႔လည္း ေနာက္ထပ္စီးပြားေရးတစ္ခုလုပ္တယ္ေလ။
ဦးေန၀င္းေခတ္ဆိုေတာ့ ႏုိင္ငံက အပိတ္ပဲ။ အဲဒီတုန္းက ငါးသံုးလံုးတို႔၊ ဘလက္ေလဘယ္၊ ရက္ေလဘယ္၊ ေဂ်ာ္နီ၀ါးကားဆိုတာက ႏုိင္ငံျခားသားေတြက သယ္လာတာ။ ျပည္တြင္းမွာမရွိဘူး။ ခရီးသြားေတြ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကိုေရာက္ၿပီိဆိုရင္အစိုးရဆီမွာ ေငြလဲရတယ္။ တစ္ေဒၚလာဆိုရင္ ျမန္မာေငြ ေျခာက္က်ပ္ပဲရတာ။ ႏုိင္ငံျခား ခရီးသြားတစ္ေယာက္ကို အရက္တစ္ပုလင္းနဲ႔ ေဆးလိပ္တစ္ေတာင့္သယ္ခြင့္ေပး တယ္ဆိုေတာ့သူတို႔ကလည္း သယ္လာတယ္။ ဒီပစၥည္းေတြကို ျပန္ေရာင္းရင္ သံုးရက္ေလာက္လည္လို႔ရတယ္။
ဦးကပြဲအားတဲ့ရက္ေတြမွာဆိုရင္ ေဆးလိပ္တို႔၊ အရက္တို႔ကို အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တာ။ ဧည့္သည္ရွိႏုိင္မယ့္ မႏၱေလးေတာင္၊ ဦးပိန္တံတားကေနေစာင့္တယ္။ မႏၱေလးဟိုတယ္ေထာင့္ကေနလည္း ေစာင့္တယ္။ ဧည့္သည္ေတြထြက္လာတာနဲ႔ ေဆးလိပ္ပါလား။ အရက္ပါလားသြားေမးတယ္။ ၿပီးေတာ့ျပန္ေရာင္း ေပးတယ္။ ဦးလည္းမုန္႔ဖိုးရတာေပါ့။
အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္လာေတာ့ ဦးတို႔ကိုယ္တိုင္လုပ္တဲ့ ရုပ္ေသးေလးေတြကိုလည္းေရာင္းတတ္ လာတယ္။ အစက သူမ်ားဆိက၀ယ္ၿပီးေရာင္းတာ။ ေနာက္ေတာ့ကိုယ္တိုင္လုပ္ၿပီးေရာင္းတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသား ေပါင္းစံုနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ သူတို႔က သူတို႔ဆီမွာေျပာတဲ့ ဗန္းစကားေတြကိုသင္ေပးသြားတယ္။ဒါေတြကို ေလ့လာမွတ္သားရင္းနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းဧည့္သည္ေတြက်ေတာ့ ကိုယ္ကအရင္စေျပာတယ္။
-ဦးတို႔ညကပြဲမွာ ဘယ္ႏုိင္ငံေတြက အလာမ်ားသလဲ။
ဆယ့္ႏွစ္ရာသီလံုးကေတာ့ ျပင္သစ္နဲ႔ ဂ်ာမနီက အလာမ်ားတယ္။ ဒီႏွစ္ပိုင္းကေတာ့ အေမရိကန္ေတြ အမ်ားဆံုးပဲ။ ဦးကေတာ့အရမ္းသေဘာက်တယ္။ အကိုေထာင္က်ေနတုန္းကလည္း အိမ္ေရွ႕မွာေထာက္လွမ္း ေရးကညတိုင္းရွိတယ္။ အကိုေထာင္က်ေနတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာတဲ့အခါမွာေထာင္ဆိုတဲ့စကားမပါေအာင္ ဗန္းစကားနဲ႔ေျပာရတာ။ ကိုယ့္ဆီဘယ္ႏုိင္ငံက ဧည့္သည္မ်ားသလဲဆိုတာၾကည့္ရတယ္။ ဒီညျပင္သစ္ဧည့္ သည္အလာမ်ားတယ္ဆိုရင္ ဗန္းစကားေတြ၊ အထာစကားေတြသိပ္မေျပာဘူး။ အေမရိကန္တို႔ ၾသစေၾတးလ်တို႔ မ်ားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ေျပာလို႔ရတယ္။ သူတို႔ကနားလည္တယ္ေလ။
-ဦးေနာက္ထပ္ေျပာခ်င္တာမ်ားရွိရင္။
အဂၤလိပ္စကားေျပာတာဟာ စာေမးပြဲေျဖတာမဟုတ္ပါဘူး။ မွားမွာကို မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ေျပာရဲဖို႔သာအဓိ ကပါ။ အဂၤလိပ္စကားေျပာခ်င္သူေတြက သင္တန္းတက္ၾကတာေတြရွိတယ္။ ဆရာက အဂၤလိပ္သဒၵါေတြသင္ လႊတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ သဒၵါပဲတတ္ၿပီး စကားမေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ေျပာသာေျပာပါ။ မွားရင္သူတို႔က ျပင္ေပးသြားပါလိမ့္မယ္။ နားလည္ေပးၾကပါတယ္ လို႔ပဲေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
မႏၱေလးေခတ္
