တကယ္ေတာ့ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံဟာ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၈ရက္ေန႔က်မွ ေပၚလာ တာမဟုတ္ပါဘူး။တျဖည္း ျဖည္းစု လာတာပါ။တစ္ရိပ္ရိပ္တက္လာ တာပါ။ ၁၉၇၄၊ ၁၉၇၅၊ ၁၉၇၆၊ ၁၉၇၇ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဦးသန္႔ အေရးအခင္း၊အလုပ္သမား အေရးအခင္း၊မိႈင္းရာျပည့္၊ ခြန္ ေလးလုံးဆုိတာေတြက အစပ်ိဳး ခဲ့တာပါ။ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္ မဆလအစုိးရဟာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္ သက္လာရင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကုိင္ တြယ္ခဲ့ပါတယ္။သိၾကတဲ့ အတုိင္း ပါပဲ။
၁၉၆၂ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္း ၿပီးကတည္းက တကၠသုိလ္ ေက်ာင္း သား ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားသူေတြ ကုိ ရက္ရက္စက္စက္ ေခ်မႈန္း ခဲ့တာပါ။စာေပနယ္အႏု ပညာနယ္ က ပညာရွင္ေတြလည္း ကြၽန္းပုိ႔ခံ ရတဲ့အထိေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ ပြဲၾကမ္းခဲ့တာကုိ အတုိက္အခံ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ
အလူးလူး အလိမ့္လိမ့္ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒီ အ႐ုိးေတြဟာ၁၉၈၈မွာ ျပန္တြန္ တယ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။
၁၉၈ဝမွာ သာသနာသန္႔ ရွင္း ေရးနဲ႔အတူ မဆလအစုိး ရက ၂/၈ဝ အမိန္႔ကုိ ေၾကညာၿပီး အေထြေထြ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာ ခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ ႏုိင္ငံေရးအရ ကစားကြက္တစ္ခု ဖြင့္လုိက္တာ ပါ။တကယ္တမ္းေတာ့ ျပည္ပ ေရာက္ အတုိက္အခံေတြ ဘယ္လုိပဲ ျပန္လာလာ ေထာင္ထဲကလူေတြ ဘယ္လုိပဲျပန္လြတ္လြတ္ ရင္ ထဲက ေဝဒနာ ေတြေလ်ာ့ပါးသြား ခဲ့တာ
မဟုတ္ပါဘူး။အဘက္ ဘက္က ယုိယြင္းျခစားေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ ယႏၲရား ႀကီးတစ္ခုလုံး ဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အၿငိမ့္ဇာတ္ခုံႀကီးပါပဲ။ သေရာ္ စရာ ျပက္လုံးေပါင္းမ်ားစြာကုိ ေမြးဖြားေပးေနသလုိပါပဲ။
ဆာလဖာဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္
ကြၽန္ေတာ္ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား ဘဝမွာတင္ စေတြ႕ ရတဲ့ ပညာေရးကေမာက္ကမ ျဖစ္စဥ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ဇာဂနာ လုိ႔လူသိေစခဲ့တဲ့ပညာေရး ျပက္လုံး တစ္ခုျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
အဂၤလိပ္ လုိ အေခၚအေဝၚ မွန္သမွ်ျမန္မာ ဘာသာနဲ႔ ေျပာင္းရမယ္ဆုိတဲ့ အာဏာရွင္ရဲ႕ မိန္႔ၾကားခ်က္ကုိ ပညာရွိဆရာႀကီးေတြခမ်ာ မျဖစ္ မေန ဘာသာ လုိက္ျပန္ေနရရွာပါ တယ္။
ဥပမာဆုိရရင္ ဆာလဖာ ဒုိင္ေအာက္ဆုိဒ္ကုိ ကန္႔ဒုိင္ ေအာက္ဆုိဒ္လုိ႔ ေရးရတယ္။ ကဲ ဗ်ာမခက္ေပဘူးလား။ ဒုိင္ေအာက္ ဆုိဒ္က ျမန္မာစကားလား။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ကျပက္လုံး လုပ္တာေပါ့။ ေမာ္ေတာ္ကား ကုိဗမာလုိ ဘယ္လုိေခၚမလဲ။ ဂီယာကုိ၊ လီဘာကုိ၊ ကလပ္ခ္ကုိ ဗမာလုိ ဘယ္လုိေခၚမလဲေပါ့။ ပရိသတ္ကေတာ့ တအုန္းအုန္းနဲ႔ ရယ္လုိ႔။ပြဲလည္း
ၿပီးေရာဇာဂနာ လည္းကံေကာင္းလုိ႔ အဖမ္းမခံ ရတယ္။ေက်ာင္းေတာ့ ေျခာက္လ ထုတ္ခံလုိက္ရပါတယ္။
ဒါေတြဟာ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးဆီ ဦးတည္သြားေနတဲ့ မီးပြားေလးေတြပါပဲ။ မဆလေခတ္မွာ အင္မတန္ နာမည္ ႀကီးတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ေတာ့ တစ္ဒသမငါးလုိ႔ အမည္ရ
တဲ့၊မ်က္မွန္ႀကီးလုိ႔လည္း ေခၚတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးဗုိလ္ခ်ဳပ္ တင္ဦးပါပဲ။အခု Market Place ဖြင့္ထားတဲ့ေနရာမွာ သူရဲ႕ေထာက္လွမ္းေရးဌာနခ်ဳပ္ေပါ့။ သူက အရပ္သားသတင္းေပးေတြကုိ လက္သပ္ေမြးၿပီး အစုိးရကုိ ဆန္႔ က်င္တဲ့သူမွန္သမွ် ဆြဲေစ့ေတာ့ တာပါပဲ။ အဆုိးဆုံးခံရသူေတြ ကေတာ့စာေရးဆရာ၊ကဗ်ာ ဆရာ နဲ႔ အႏုပညာရွင္ေတြပါ။
ဒီေတာ့ အႏုပညာေလာကထဲမွာ သူ႕ကုိ ရြံ႕ ၾကမုန္းၾကတယ္။၁၉၈၃ခုႏွစ္ ေလာက္မွာသူ႕ကုိ ပ်ားေဂဟာ ကိစၥ နဲ႔ ဖမ္းလုိက္ေတာ့ အားလုံးလန္႔ သြားတယ္။ေနာက္ဆက္တြဲ ေထာက္ လွမ္းေရးမွန္သမွ်ျပဳတ္။ သူတုိ႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိသူမွန္ သမွ်ျဖဳတ္ ဆုိေတာ့ အုတ္ေအာ္ေသာင္း တင္းေပါ့။နာမည္ဆုိးနဲ႔ ေက်ာ္ ၾကားတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးႀကီး လည္း
ဗုန္းဗုန္းလဲသြားလုိက္တာ ေျမာက္ကုိရီးယားက ကင္မင္ခ်ဴးတုိ႔၊ဇင္မုိတုိ႔ အာဇာနည္ကုန္းဗုံးခြဲ တာ ဘယ္ေထာက္လွမ္းေရးကမွ မသိလုိက္ၾကပါဘူး။ (ဒီအေၾကာင္း ထည့္ေျပာတာ တုိက္ဆုိင္လြန္း လုိ႔ပါ။ေထာက္လွမ္း ေရးအႀကီးအကဲ ဦးတင္ဦးကုိ ဖမ္းလုိက္ ခ်ိန္မွာ အာဇာနည္ကုန္းဗုံးကြဲ တယ္။
နအဖအစုိးရလက္ထက္ ေထာက္လွမ္းေရးအႀကီးအကဲ ဦးခင္ၫြန္႔ကုိ
ဖမ္းလုိက္တဲ့အခါ ေျမနီကုန္း City Mart ၊ပုဇြန္ေတာင္ ကုန္သြယ္ေရးစင္တာ။ရွစ္မုိင္ junction 8 သုံးေနရာဆက္တုိက္ ဗုံးကြဲတယ္။ ခုထိ လက္သည္မမိဘူး။)
ပ်ားေကဒါနဲ႔ မဆလေကဒါ
ေထာက္လွမ္းေရး ဦးတင္ဦး နဲ႔ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပုံအၿပီး ေထာင္ ထဲမွာဆုံခဲ့ရတယ္။ သူ႕အေျပာ အရ မဆလပါတီထဲမွာ အားၿပိဳင္ မႈေတြရွိခဲ့တယ္။
ဦးေနဝင္းဟာ တုိင္းျပည္ကုိေရရွည္ထိန္းထားဖုိ႔ ခက္လာတယ္။ စီးပြားေရး လုံးဝ စုတ္ျပတ္ေနတယ္။ဒီေတာ့ ဦးတင္ဦး လက္ထဲကုိ တုိင္းျပည္ကုိ ဘယ္ပုံ စီမံသင့္သလဲလုိ႔ အပ္လုိက္တယ္။ ဒီအခါမွာ ပ်ားေဂဟာ ထူေထာင္ ၿပီး ပ်ားေကဒါေတြ ေမြးထုတ္ ေတာ့တာပါပဲ။ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ ေတြ အားလုံးဟာ ပ်ားေဂဟာကုိ ပဲဦးတည္ၾကေတာ့တယ္။ သေဘၤာ သားေတြ၊ ဆရာဝန္ေတြေခတ္ မစားေတာ့ဘူး။ ပ်ားေတြ ေခတ္ ထလာတယ္။ ပ်ားေကဒါနဲ႔ မဆလေကဒါ အားၿပိဳင္လာတယ္။ မဆလက မဂၤလာဒုံမွာ ဗဟုိႏုိင္ငံ ေရးတကၠသုိလ္ဆုိၿပီး ေက်ာင္းဖြင့္ တယ္။ ေကဒါေမြးတယ္။
ဦးတင္ဦးနဲ႔ၿပိဳင္ဘက္က ဦးစိန္လြင္ တုိ႔အုပ္စု။ ဦးတင္ဦးက သူ႔ေကဒါ ေတြကုိ ေနရာေကာင္းေတြ ပုိ႔ တယ္။ ဆုိပါေတာ့ ဒုတိယဝန္ႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူပ်ား ေတြခ်ည္းပဲ။
ပညာေရးဌာနမွာ ေတာင္ သူ႕ပ်ားေတြကုိ ၫႊန္ခ်ဳပ္ လုိေနရာေပးထားတယ္။ ထုံးစံ အတုိင္း အာဏာရွင္ဆုိတာ သူ႕ခုံ ကုိလႈပ္လာရင္ မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး ေလ။ ခြင့္ျပဳတုန္းက ခြင့္ျပဳခဲ့ ေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သေဘာထားမႀကီးႏုိင္ပါဘူး။ အကုန္ဆြဲဖမ္းပစ္လုိက္ေတာ့တာ ပါပဲ။ ဒါက ဘာကုိျပေနသလဲ ဆုိရင္ မဆလထဲမွာ မညီမၫြတ္ ျဖစ္ေနတယ္(ဒါမွမဟုတ္) ဦး ေနဝင္းကဘယ္သူ႕ကုိမွမယုံၾကည္ ဘူးျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပါ။
ပိုက္ဆံသိမ္းၿပီ
တုိင္းျပည္စီးပြားေရးလည္း မေကာင္း၊ ႏုိင္ငံေရးကလည္း မၿငိမ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်ိန္ကုိက္ဗုံး တစ္လုံးေပါက္သြားတယ္။ပုိက္ ဆံေတြကုိ ျပန္သိမ္းတဲ့ကိစၥပါ။ ျပည္သူေတြ ေတာ္ေတာ္ အထိနာ သြားတယ္။ အစုိးရကုိ မေက်နပ္ မႈ ဒီဂရီအျမင့္ဆုံးပါပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ ေတာ့ ကုလားဗမာအဓိက႐ုဏ္း ေတြက ျပည္မွာ၊ ေတာင္ႀကီးမွာ ျဖစ္ လာခဲ့တယ္။ (ဒါေတြကလည္း ေဖာ္ျမဴလာလုိ
ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခုခု ေပါက္ကြဲေတာ့မယ္ဆုိရင္ ကုလား ဗမာျပႆနာေပၚလာ ေလ့ ရွိေနတယ္။ သတိျပဳစရာပါ)
မတ္လ ၁၃ရက္ေန႔ည ႀကိဳ႕ ကုန္းမွာ ေက်ာင္းသားနဲ႔ အရပ္ သား ရန္ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာဟာ ဘာမွ မႀကီးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကုိင္ တြယ္ပုံက႐ုိင္း လြန္းလွေလတယ္။ ေမာင္ဖုန္းေမာ္နဲ႔ ေမာင္စုိးႏုိင္တုိ႔ အသတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္နဲ႔ စက္မႈတကၠသုိလ္ ေပါင္းမိသြားေတာ့တာပါပဲ။ ဒီပြဲ အၿပီးမွာေက်ာင္းသားေတြ အဖမ္း ခံရတယ္။ ဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္
ဆရာဝန္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းသား မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တကၠ သုိလ္ကုိ မခြာႏုိင္ေသးဘူး။ တကၠ သုိလ္ အပန္းေျဖရိပ္သာမွာ ေက်ာင္းသား ေတြစုၿပီးတုိင္ပင္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အ႐ုိင္းတုိ႔ေရာက္ ေရာက္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင္ ေက်ာ္တုိ႔ မုိးသီးတုိ႔က စာရြက္ေတြ ေဝခ်င္တယ္ဆုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ယူၿပီးေဝေပးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေဌးၾကြယ္တုိ႔၊ လွမ်ိဳးေနာင္တုိ႔က ေထာင္ထဲေရာက္ေနၿပီေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမပုဏၰမာအဖြဲ႕သား ေတြဟာ တကၠသုိလ္အႏုပညာ အသင္းကုိ အေျခခံဖြဲ႕ထားတာ ျဖစ္လုိ႔ ေက်ာင္းသားစိတ္ အျပည့္ နဲ႔ပါ။ ဖုိးျဖဴဆုိရင္
ေၾကညာခ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဖေယာင္း စကၠဴေပၚမွာေရးေပးတယ္။အ႐ုိင္း ကဒီဇုိင္းဆြဲတယ္။ ၈၈တုန္းက ဒီ ဇုိင္းသားသားဆုိတာ အ႐ုိင္းပဲေပါ့။
အရိုင္းေရာကြၽန္ေတာ္ေရာ
ေၾကကြဲေနတယ္
၁၉၈၈၊ ဇြန္အေရးအခင္း ျဖစ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မ်က္စိ ေရွ႕တင္။ကြၽန္ေတာ္ေနတာ ေျမနီ ကုန္းဆုိေတာ့ အားလုံးမ်က္ျမင္ ကုိယ္ေတြ႕ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေရာ အ႐ုိင္းပါ အိပ္မေပ်ာ္ၾကဘူး။
စားလုိ႔လည္းမရဘူး။ ကုိယ္ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္တာကုိ ေၾကကြဲေန တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾသဂုတ္ ၈ ရက္ေန႔ လူထုတုိက္ပြဲစမယ္ဆုိတာ လုိင္းက်လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ပါဝင္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဇာဂနာ၊ အ႐ုိင္းဆုိတာ လူသိ ေနတဲ့လူ ေတြျဖစ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့အသံ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားဝင္း ထဲ ဥဒဟုိသြားေနႏုိင္တဲ့ အခြင့္ လည္း ရေနေတာ့ စနည္းနာရတာ ေပါ့။ ဦးစိန္လြင္ ကုိယ္တုိင္ကြပ္ကဲ တဲ့အဖြဲ႕ ျမန္မာ့အသံ စတူဒီယုိ ေအ အေရွ႕မွာ ကြပ္ကဲေရး ႐ုံးဖြင့္ တယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အ႐ုိင္း က မေယာင္မလည္နဲ႔ သူတုိ႔နား သြားသြားၿပီး
သတင္းေထာက္ လွမ္းတယ္။ ၂၂က တပ္ေတြ ေရာက္လာၿပီ။ သနက (၃)နဲ႔ (၅)ကုိၿမိဳ႕လုံၿခဳံေရးအတြက္ေနရာယူ ခုိင္းလုိက္ၿပီ။ ဒါဆုိရင္ ၾသဂုတ္ ၈ ရက္ေန႔ကုိၿဖိဳခြင္းေတာ့မယ္ေပါ့။
ရန္ကုန္ဟာငရဲခန္းလို ဆူလိ႔ုညံလို႔
ကြၽန္ေတာ္အသားေတြ တုန္ လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေတြ ညီအစ္ကုိေတြကေတာ့ ျမန္မာ့အသံေရွ႕ကေန မဆလ အစုိးရ အလုိမရွိဆုိတာေတြ ေအာ္ၿပီးၿမိဳ႕ထဲခ်ီတက္သြားၾကၿပီ။
ကုိယ္ဘာလုပ္ႏုိင္သလဲ။ မသိ။ ဘာမွမလုပ္ႏုိင္။ ဒါေပမဲ့ လုိက္ ေျပာလုိ႔ေတာ့ရတာပဲ။ အေရးထဲ အ႐ုိင္းက လူအုပ္နဲ႔ပါသြားၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ျမန္မာ့အသံ ေျမာက္ ဘက္ေပါက္ကေနထြက္ၿပီး ၿမိဳ႕
ထဲကုိ တကၠဆီနဲ႔လုိက္ေတာ့ လူ အုပ္ကၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕ မေရာက္ ေသး။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သိတဲ့လူေတြ တစ္ေယာက္မွမေတြ႕။ အေကာ္ ဒီယံဦးအုန္းေက်ာ္ရဲ႕ ဧရာဝတီ ေတးသံသြင္းမွာ ဝင္ထုိင္ရင္း လူ အုပ္ကုိေမွ်ာ္။ ေဟာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ လမ္းဘက္က တက္လာပါပေကာ။ နည္းတဲ့လူေတြ မဟုတ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမေရွ႕ေရာက္ေတာ့ တရား ေတြေဟာၾက၊ စကားေတြေျပာ ၾက။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႕သူ အား လုံးကုိ တပ္ကပစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ လုိက္ေျပာေပမယ့္ အားလုံးက ရယ္သြမ္းေသြးလုိ႔ရယ္။ ပစ္ပါေစ ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္လက္ပုိက္ၿပီးပဲ ၾကည့္ေနဖုိ႔ရွိေတာ့တယ္။ ညရွစ္ နာရီေလာက္က် ေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕ လုံး မီးေတြေမွာင္က် သြားတယ္။ သမၼတ႐ုံဘက္ စစ္ကားေတြ အေမွာင္ထဲမွာ မီးစုံဖြင့္ၿပီး အရွိန္ နဲ႔ ေမာင္းခ်လာလုိက္တာ။ စိတ္ ထဲေတာ့ သြားၿပီလုိ႔
တြက္လုိက္ မိပါတယ္။ ဆူးေလဘုရားကုိ အဲဒီစစ္ကားေတြ ပတ္ၿပီး ရပ္ လုိက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕က သပိတ္တပ္က ေအးေအးရယ္။ ထမင္းအစားမပ်က္။ ဒုန္းဒုန္း စပစ္ေတာ့မွ လူသံေတြ ပြက္ ေလာ႐ုိက္လုိ႔။ ရန္ကုန္ဟာ ငရဲ ခန္းလုိ ဆူလုိ႔ညံလုိ႔။ ကြၽန္ေတာ္ လည္း ေျပးမိေျပးရာ ေျပးထည့္ လုိက္ေတာ့ ဘယ္ေတြေရာက္ ကုန္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။
၁၉၈၈ ရဲ႕ ၾသဂုတ္၈ရက္ညဟာ ေသြးစက္ စြန္းထင္းခဲ့ၿပီ။ အေမွာင္ထဲမွာ ဘယ္ႏွေယာက္က်ဆုံးခဲ့ၿပီလဲ မသိ။ ကြၽန္ေတာ္လည္းမသိ။ ဘယ္သူ မွလည္းသိမယ္မထင္။ ခု ၂၅ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ
ေရွ႕ေရာက္တုိင္း ဒီျမင္ကြင္းပဲ ျပန္ျပန္ျမင္ေနတယ္။
၈၈စိတ္ဓာတ္
ျမင္ကြင္းတင္ ဘယ္ဟုတ္ပါ့ မလဲ။ ဒီလူေတြ ဒီမ်က္ႏွာေတြကုိပဲ ျပန္ျပန္ျမင္ေနတယ္။ ၈၈တုန္းက ေသခ်င္ေသပါေစဆုိၿပီး ေက်ာ ခ်င္း ကပ္ခဲ့သူေတြ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ ခဲ့သူေတြ ခုေတာ့ အခ်င္းခ်င္းျပန္ တုိက္ေနၾကျပန္ေပါ့။ ၈၈စိတ္ ဓာတ္ဆုိတာ တစ္ခုတည္းပါ။ ဦး တည္ခ်က္တူရင္ တြဲလုပ္ ၾကတာ ပါ။ ရွစ္ေလးလုံးေငြရတုျဖစ္ ျဖစ္၊ စိန္ရတုျဖစ္ျဖစ္ အေရးႀကီးတာ ၈၈ စိတ္ဓာတ္ေလးအလံ ထူေစ့ခ်င္ပါတယ္။
ဇာဂနာ
Popular Journal
