"ေန႔တစ္ေန႔မွာ သမီးအေၾကာက္ဆုံး ႏွစ္ခ်ိန္ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အလုပ္သြားခ်ိန္နဲ႔ အလုပ္ျပန္ခ်ိန္ပဲ" ဆိုတဲ့ ညည္းညဴသံဟာ သူတို႔ဘဝေလးေတြ အတြက္ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ စိန္ေခၚခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ မစီးခဲ့ရတဲ့ ကားကို ဒီေန႔လည္း ဘယ္လို စြန္႔စားခန္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ စီးရဦးမွာလဲ ဆိုတဲ့ ေဝဝါးတဲ့အေတြးနဲ႔ ေျခလွမ္းေတြကို စတင္ခဲ့တယ္။ "ဒီေန႔ကံေကာင္းပါေစ"၊ "ကားမပ်က္ပါေစနဲ႔"၊ "လမ္းမပိတ္ပါေစနဲ႔" ဆိုတာေတြကို တဖြဖြ႐ြတ္ဆို ဆုေတာင္းရင္းနဲ႔ ေန႔တစ္ေန႔ကို စတင္ခဲ့တယ္။
"ဒီေန႔ထြက္မယ္ … မၾကာခင္ထြက္မယ္ … ထြက္ခ်င္မွလည္းထြက္မယ္" ဆိုတဲ့ကားမ်ဳိးနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ရင္ေမာရပါတယ္။ ကားေပၚ တက္လိုက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ဘဝတစ္ခုလုံးကို သူတို႔လက္ထဲ ပုံအပ္ထားလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားတယ္။
တိုက္ရင္လည္းခံ၊ ေမွာက္ရင္လည္းေသ၊ ဆဲရင္လည္း မသိသလိုေန၊ ေစာ္ကားတာလည္းခံ၊
ဒီေန႔ ဒီေနရာ ဒီဘဝ လူျဖစ္ရတဲ့ဒုကၡ ကံတရားကိုသာ ပုံခ်လိုက္ေတာ့မယ္။ ကားရယ္ ျမန္ျမန္ထြက္ပါေတာ့ အလုပ္ေနာက္က်ရင္ ဒဏ္႐ိုက္ခံရေတာ့မယ္။
"ဒီေန႔လာမွာလားဆို … နက္ျဖန္ ေရာက္မွာလားဆို … ညေနခ်ိန္ လာမွာလားလို႔ ဗ်ာမ်ားေနစရာမလို" ပါဘူး။ မမကေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ ေရာက္လာမွာပါပဲ။ ဘူတာစႀကႍထဲမွာ ဆိုင္ေတြက ျပည့္ေနေတာ့ ခရီးသြားေတြ ဒီလိုပဲ ရထားေမွ်ာ္ရင္း အဆင္ေျပတဲ့ေနရာကေန လြမ္းေမာရတာ ကိုက အရသာတစ္ခုလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။
"ေဟာ … သူလာပါၿပီ"
ျမန္မာ့မီးရထားက တစ္ေန႔မွာ ႐ုံးတက္ခ်ိန္နဲ႔ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ေလး ႏွစ္ခ်ိန္တည္း စိတ္ညစ္ရတာ။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ဇာတ္ကလို႔ေတာင္ ရတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ရထားက်ပ္တယ္ ဆိုတာ အိႏၵိယက ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္။ ျမန္မာ့ၿမဳိ႕ပတ္ရထား ေတြမွာ အမိုးေပၚ တက္စီးၾကတာ သိပ္ထုံးစံ မရွိပါဘူး။ တက္စီးလည္း ခုံးေက်ာ္တံတာေတြနဲ႔ မလြတ္လို႔ ေသမွာကို သိလို႔ မစီးၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းတြဲမွာ စီးတတ္တဲ့အက်င့္က စလာပါၿပီ။
ရန္ကုန္နဲ႔ တစ္ဖက္ကမ္းမွာ ေနသူေတြအတြက္ အစိုးရက ေျပးဆြဲေပးေနတဲ့ သေဘၤာႀကီးေတြ ရွိေပမယ့္ သူလာမွ ငါစီးရေတာ့ စိတ္သိပ္မရွည္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ကို မငဲ့ကြက္
ငွက္ (သမၺန္) ကိုပဲ အားကိုးေနသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ၿမဳိ႕ျပ လူေနမႈစ႐ိုက္မွာ
စားဝတ္ေနေရး အတြက္ အေျပးအလႊား သြားရတာ အေရးပါလာၿပီ။ အလုပ္ခ်ိန္၊ ေက်ာင္းခ်ိန္၊ အိမ္ျပန္ခ်ိန္၊ စားခ်ိန္၊ ေသာက္ခ်ိန္ အသက္ပါလုၿပီး ဒီလိုပဲ သြားလာေနၾကတာ ႐ိုးေနၿပီ။
အသက္ကယ္အက်ႌ ဆိုတာ လူတိုင္း လက္ထဲမွာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနကာဖို႔၊ ေရစိုရင္ ခုထိုင္ဖို႔ေလာက္သုံးတတ္တာ။ "နင့္ အသက္တစ္ခါလႊတ္၊ ငါ့အသက္ ဆယ္ခါလြတ္" ခ်င္သူေတြ အတြက္ ငွက္ေတြလည္း ငွက္စီးၿပီး ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ကို လာတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ (ငွက္) လည္း အဖမ္းခံလိုက္၊ ျပန္လႊတ္လိုက္၊ ျပန္အဖမ္းခံလိုက္၊ ျပန္လႊတ္လိုက္နဲ႔ လူေတြနဲ႔အတူ ဘဝေရစီးၾကားထဲမွာ လူးလာေခါက္တုံ႔ ေျပးရင္း လြတ္လမ္းကို ေတြးေနမွာအမွန္ပဲ။
သူတို႔လည္း အစိုးရဝန္ထမ္း ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ေလးနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဖယ္ရီ စီးႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး လက္မမေထာင္ ႏိုင္ပါဘူး။ ကုန္တင္တဲ့ကားေပၚမွာ ကားတစ္စီးရဲ႕ အိုေဟာင္းတဲ့ ညည္းညဴသံကို နားမခံသာေအာင္ နားေထာင္ၿပီး ျဖစ္သလိုထိုင္၊ စတိုင္မက်စြာနဲ႔ အလြမ္းအေသာေတြ ေျပာရင္း ကားစုတ္ေလးကုိ စီးရတာကိုပဲ ႀကံဖန္ေက်းဇူးတင္ေန ရပါတယ္။
ဒါဟာဘဝေတြပါ။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕မွာေနရင္ မငိုညည္းတတ္ရဘူး။ ခိုစီးတတ္ရမယ္။ အေၾကာင္း မညီညြတ္ရင္ အရွက္ကြဲႏိုင္လို႔ ေဘာင္းဘီတိုလည္း ဝတ္လာတတ္ရမယ္။ ေျခနင္းခုံ ျပဳတ္က်ေသ၊ အမိုးကိုင္း ျပဳတ္က်ေသ၊ ေနာက္ကား ဝင္တိုက္ေသ၊ ေသခ်င္သေလာက္ေသ၊ ခုအခ်ိန္မွာ အလုပ္က “အနိစၥ”၊ အလုပ္ေနာက္က်လို႔ ျပႆနာတက္မွာက “ဒုကၡ”၊ အိမ္က မိသားစု စားဝတ္ေနေရးက
“အနတၱ” လို႔တရားမွတ္ရင္း ဘဝတြဲေလာင္း မျဖစ္ေအာင္၊ ကားတြဲေလာင္းတာကို
ႀကံ့ႀကံ့ ခံလိုက္ဦးမယ္ေလ။
The Voice Weekly
