မာလာလာသည္ ပါကစၥတန္ အေနာက္ေျမာက္ပိုင္း ခီဘာပတ္တြန္ခဝါ ျပည္နယ္၊ ဆြပ္ေဒသအတြင္းရွိ မင္ဂိုရာ ၿမဳိ႕ငယ္ေလးတစ္ခုတြင္ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ သာမန္ မိန္းကေလး တစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။ ဆြပ္ေတာင္ၾကား ေဒသတြင္ တာလီဘန္တို႔ စိုးမိုးလ်က္ရွိၿပီး အမ်ဳိးသမီးမ်ား ေက်ာင္းတက္ခြင့္ကို ပိတ္ပင္ထားရာ ေဒသတြင္ သူမ လူျဖစ္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္း၊ မာလာလာ အသက္ ၁၂ ႏွစ္သမီး အ႐ြယ္တြင္ ဘီဘီစီ ဘေလာ့ဂ္သို႔ တာလီဘန္တို႔ အုပ္စိုးမႈေအာက္တြင္ ေနထိုင္ရေသာ အမ်ဳိးသမီးတို႔ ဘဝအေၾကာင္း အမည္ဝွက္ျဖင့္ ေရးသား ေပးပို႔လိုက္သည္။ တာလီဘန္တို႔ အုပ္စိုးမႈေအာက္တြင္ အမ်ဳိးသမီးတို႔သည္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ မရသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ပညာသင္ၾကားခြင့္ရေရးကို သူမ အျမင္ျဖင့္ စာေရးကာ ေပးပို႔လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေနာက္ႏွစ္ ေႏြရာသီတြင္ နယူးေယာ့ခ္တိုင္းမ္ သတင္းစာႀကီးက ျဖစ္ရပ္မွန္ မွတ္တမ္းတင္ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းတိုေလး တစ္ခုကို သူမကို အေျချပဳၿပီး လာ႐ိုက္သြားသည္။ ထိုေဒသသို႔ သတင္းအဖြဲ႕က ခက္ခဲစြာ လာေရာက္ၿပီး စြန္႔စား ႐ိုက္ကူးသြားသည့္ သတင္းတိုေလးအား ကမၻာသို႔ ထုတ္လႊင့္ ျပသ လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ မာလာလာႏွင့္ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံ တာလီဘန္တို႔ လက္ေအာက္တြင္ ေနထိုင္ရသည့္ အမ်ဳိးသမီးတို႔ အခြင့္အေရးမ်ား ဆုံး႐ႈံးေနျခင္းကို ကမၻာက သိရွိသြားေတာ့သည္။ ထိုမွတ္တမ္း ႐ုပ္ရွင္ ေလးေၾကာင့္ မာလာလာကို လူသိမ်ားသြားခဲ့သည္။ သတင္း မီဒီယာႏွင့္ ႐ုပ္သံ ဌာနမ်ားကလည္း လာေရာက္ၿပီး စုံစမ္း ေမးျမန္းကာ သတင္း မီဒီယာမ်ားတြင္ ေရးသား ေဖာ္ျပခဲ့ၾကသည္။
အမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္ ကေလးသူငယ္မ်ားဆိုင္ရာ ပညာသင္ခြင့္အတြက္ သူမ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ကမၻာက အသိအမွတ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ ဒက္စ္မြန္တူးတူး ေပးအပ္သည့္ ႏိုင္ငံတကာ ကေလးမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုအတြက္ လ်ာထားျခင္း ခံရသလို၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဗယ္ဆုမ်ားလည္း ေပးရန္ လ်ာထားျခင္း ခံရသည္။ ကမၻာ့သမိုင္းတြင္ အသက္အငယ္ဆုံး ထိုဆုမ်ားကို လ်ာထားျခင္းခံရသူ လည္း ျဖစ္သည္။ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံ၏ အမ်ဳိးသား လူငယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုကိုလည္း ပထမဦးဆုံး ရရွိခဲ့သည္။
၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၉ ရက္ေန႔တြင္ မာလာလာႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေက်ာင္းမွ အိမ္သို႔ျပန္ လာသည့္ ဘတ္စ္ကားကို တာလီဘန္တို႔သည္ ရပ္ခိုင္းၿပီး မာလာလာ၏ ဦးေခါင္းႏွင့္ လည္ပင္းတို႔ကို ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ကာ လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ဦးေခါင္း ေသနတ္ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ သတိေမ့သြားၿပီး အသက္အႏၲရာယ္ စိုးရိမ္ရသည့္ အေနအထားသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ပါကစၥတန္ ေဆး႐ုံမွ တစ္ဆင့္ အေျခအေန စိုးရိမ္ရေသာေၾကာင့္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံ၊ ဘာမင္ဟမ္ရွိ ‘ကြင္းအဲလိဇဘက္’ ေဆး႐ုံႀကီးသို႔ ေပးပို႔လိုက္ရသည္။ ေအာက္တိုဘာ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ပါကစၥတန္ရွိ အစၥလာမၼစ္ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ ၅၀ သည္ သူမကို သတ္ရန္ အားထုတ္ခဲ့သည့္ တာလီဘန္တို႔ကို အစၥလာမ္ ဓမၼသတ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္သူမ်ားဟု ေၾကညာခဲ့သည္။ တာလီဘန္တို႔ကလည္း မာလာလာကို မေသမခ်င္း ထပ္လုပ္ႀကံမည့္အျပင္ သူမ၏ ဖခင္ကိုပါ သတ္ပစ္မည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ၾကသည္။
ယခင္ ၿဗိတိန္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ယခု ကုလသမဂၢ ပညာေရး အထူး သံတမန္အျဖစ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ေဂၚဒန္ဘေရာင္းကလည္း ကုလသမဂၢ၏ ပန္ၾကားလႊာတြင္ မာလာလာ၏ အမည္ကို ၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ ကေလးမ်ားအားလုံး ေက်ာင္းသို႔ေရာက္ရန္ လႈံ႔ေဆာ္သည့္ ေဆာင္ပုဒ္ အျဖစ္ သုံးရန္ တင္ျပခဲ့သည္။ ထိုေဆာင္ပုဒ္မွာ "I am Malala" ျဖစ္သည္။ ထိုေဆာင္ပုဒ္ကို ပါကစၥတန္ သမၼတ အဆစ္အလီဇာဒါရီထံ ေဂၚဒန္ဘေရာင္းက လာမည့္ ႏိုဝင္ဘာလတြင္ လႊဲေျပာင္း ေပးအပ္မည္ ျဖစ္သည္။ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ မစၥတာ ဘန္ကီမြန္းကလည္း ဇူလိုင္လ ၁၂ ရက္ေန႔ (မာလာလာ ေမြးေန႔) ကို ‘မာလာလာေန႔’ အျဖစ္ က်င္းပရန္ ေၾကညာခဲ့သည္။ အဓိက ဦးတည္ခ်က္မွာ ကေလးမ်ားအတြက္ ပညာေရး ပန္းတိုင္ မေပ်ာက္ေရးကို ဦးတည္ လုပ္ေဆာင္ၾကရန္ ျဖစ္သည္။
၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၂၉ ရက္ေန႔ TIME မဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖုံးတြင္ ကမၻာကို အလႊမ္းမိုးဆုံး ပုဂၢဳိလ္ ၁၀၀ စာရင္းဝင္အျဖစ္ မာလာလာကို ဂုဏ္ျပဳ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ သူမကို ဂုဏ္ျပဳသည့္ ေဆာင္းပါးကိုလည္း ယင္းမဂၢဇင္းတြင္ အေမရိကန္ သမၼတေဟာင္း ဘီလ္ကလင္တန္၏ သမီးျဖစ္သူ ခ်ဲလ္ဆီးလ္ကလင္တန္ က ေရးသားခဲ့သည္။
၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၂ ရက္ေန႔ မာလာလာ ၁၆ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔တြင္ ျပန္လည္ က်န္းမာလာသည့္ မာလာလာကို ကုလသမဂၢ လူငယ္ ညီလာခံ၌ တက္ေရာက္ မိန္႔ခြန္း ေျပာၾကားခြင့္ ျပဳခဲ့သည္။ (မိန္႔ခြန္း အျပည့္အစုံကို ၁၅.၇.၂၀၁၃ ေန႔ထုတ္ The Voice Daily သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။)
ကုလသမဂၢ အေထြေထြ ညီလာခံသို႔ ဆရာ အသစ္မ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ား၊ စာအုပ္မ်ား ရရွိေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့ရန္ႏွင့္ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ကေလးတိုင္း ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရေရး၊ ပညာသင္ခြင့္ ရေရးကို တိုက္တြန္း ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။
မာလာလာကို ဖခင္ျဖစ္သူ ဇီယာအူဒင္ယူဆပ္ ဇိုင္ယာက အိမ္တြင္ ခိုးၿပီး ပညာ သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ သူ႔ဖခင္သည္ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး၊ ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းလည္း ဖြင့္ထားသည္။ သူသည္ ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အစဥ္အလာကို ဆန္႔က်င္ေသာ တက္ၾကြသည့္ လႈပ္ရွားသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ ေက်ာင္းအမည္မွာ ခူရွာလ္ ျပည္သူ႔ေက်ာင္း ျဖစ္သည္။ မာလာလာသည္ ဆရာဝန္ ျဖစ္ခ်င္ေသာ္လည္း ဖခင္က ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ညမအိပ္မီ သမီးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္းမ်ားကို ညဥ့္နက္သည္အထိ ေျပာဆို ေဆြးေႏြး ျငင္းခုံခဲ့ၾကသည္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ မာလာလာ ကိုယ္တိုင္က အမ်ဳိးသမီးမ်ား ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရရွိေရးအတြက္ စတင္ ေျပာၾကားလာခဲ့သည္။ သူမဖခင္က ပတ္ရွ္ဝါၿမဳိ႕ရွိ သတင္းဌာန တစ္ခုသို႔ ေခၚသြားၿပီး သမီးကို စကားေျပာေစခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
“တာလီဘန္ေတြက ကြၽန္မဆီကေန ပညာ သင္ၾကားပိုင္ခြင့္ကို သိမ္းပိုက္ထားလို႔ ရသလား” ဆိုသည့္ သူမ၏ ရဲရဲေတာက္ ေျပာၾကားမႈမ်ားသည္ သတင္းစာမ်ားႏွင့္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပျခင္း ခံလိုက္ရၿပီး ေဒသ တစ္လုံးသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားကာ တာလီဘန္တို႔ကိုလည္း စိန္ေခၚလိုက္သလို ျဖစ္သြားခဲ့ သည္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ မာလာလာသည္ ဘီဘီစီ အူရ္ဒူ အစီအစဥ္သို႔ စာတစ္ေစာင္ ေရးပို႔လိုက္သည္။ ဘီဘီစီ သတင္းေထာက္ အဘဒူဟိုင္ကာကာအား မာလာလာ၏ ဖခင္က တာလီဘန္တို႔ လက္ေအာက္ ရွိ အမ်ဳိးသမီးတို႔၏ ပညာ သင္ၾကားရသည့္ ဘဝကို စာျဖင့္ ေရးသား ေပးပို႔ရန္ ဖိတ္ေခၚခိုင္းခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က တာလီဘန္ စစ္ေရး ေခါင္းေဆာင္မွာ ေမာ္လာနာဖာဇ္ လူလာ ျဖစ္သည္။ ေမာ္လာနာသည္ ဆြပ္ ေတာင္ၾကား ေဒသကို သိမ္းပိုက္ၿပီး စိုးမိုးေနသူလည္း ျဖစ္သည္။ သူက ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ၾကည့္ခြင့္၊ သီခ်င္း နားေထာင္ခြင့္၊ မိန္းကေလးမ်ား ပညာ သင္ၾကားခြင့္ႏွင့္ မိန္းကေလးမ်ား ေစ်းဝယ္ ထြက္ခြင့္ တို႔ကိုပါ ပိတ္ပင္ တားျမစ္ခဲ့သည္။ ျပည္သူမ်ားကို ၿခိမ္းေျခာက္သည့္ အေနႏွင့္ ေခါင္းျဖတ္ထားသည့္ ရဲမ်ား၏ အေလာင္းမ်ားကို ၿမဳိ႕လယ္ရွိ ကြက္လပ္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲ ျပသထားခဲ့သည္။
မာလာလာ ဖခင္ေက်ာင္းမွ အီရွာဆိုသူက ဘီဘီစီထံ စာ တစ္ေစာင္ ေရးရန္ သေဘာတူခဲ့ေသာ္လည္း မိဘမ်ားက တာလီဘန္တို႔ သတ္ျဖတ္မည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ အစီအစဥ္ ပ်က္သြားခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မာလာလာက ဘီဘီစီထံ စာေရးရန္ သေဘာတူလိုက္ၿပီး စာေရးေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီ ၃ ရက္ေန႔တြင္ မာလာလာ၏ စာကို ဘီဘီစီ အူရ္ဒူပိုင္း အစီအစဥ္ကို လႊင့္ထုတ္ ဖတ္ျပခဲ့သည္။ ဆြပ္နယ္တြင္ တာလီဘန္တို႔သည့္ ေက်ာင္းတက္ေနသည့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို လိုက္လံ တားျမစ္ခဲ့သည့္အျပင္ မာလာလာ တက္ေနသည့္ ေက်ာင္းကိုလည္း ပိတ္လိုက္ေတာ့သည္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ တာလီဘန္တို႔က မင္ဂိုရာ၌ မည္သည့္ မိန္းကေလးမွ ေက်ာင္း မတက္ရ အမိန္႔ ထုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ျပင္ အမ်ဳိးသမီး ေက်ာင္းေပါင္း ၁၀၀ ခန္႔ကိုလည္း ဗုံးမ်ားျဖင့္ ေဖာက္ခြဲ ဖ်က္ဆီးခဲ့သည္။ မာလာလာ တက္ေနသည့္ ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကလည္း ေက်ာင္းသူမ်ားကို ေက်ာင္းလာလွ်င္ ေက်ာင္းဝတ္စုံ ဝတ္မလာဘဲ သာမန္ ဝတ္စုံမ်ားျဖင့္သာ လာၾက ရန္ ေျပာခဲ့သည္။ မာလာလာက ထိုအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး “သမီးကေတာ့ သမီးအႀကဳိက္ဆုံး ပန္းေရာင္ ဝတ္စုံေလးကို ဝတ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ အျခား မိန္းကေလးေတြလည္း ေက်ာင္းကို အဝတ္အစား အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး အိမ္လို ျဖစ္သြားတယ္” ဟု သူ႔ ဘေလာ့ဂ္တြင္ ေရးသားခဲ့သည္။
မာလာလာသည္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွ စတင္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးမ်ား ပညာသင္ၾကားခြင့္ရေရးကို သူမ၏ ဘေလာ့ဂ္မွ လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းမ်ား ေဒသမ်ား အတြင္းသို႔ လွည့္လည္ သြားလာ၍ လည္းေကာင္း ေဟာေျပာ စည္း႐ုံး လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ သူမအတြက္ ဖခင္ကသာ ေနာက္မွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ ေပးၿပီး လႈပ္ရွားမႈတိုင္းတြင္ လိုက္ပါ ကူညီခဲ့သည္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ မာလာလာသည္ ‘စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အစီရင္ခံစာ အဖြဲ႕’ တြင္ ပါဝင္ခြင့္ ရခဲ့သည္။ ထိုပေရာဂ်က္သည္ သတင္း မီဒီယာ သင္တန္း တစ္ခုျဖစ္ၿပီး ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံ အတြင္းရွိ ေက်ာင္းေပါင္း ၄၂ ေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေလ့လာ သုံးသပ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ ဆန္းစစ္ခ်က္မ်ားကို ျပည္တြင္းထုတ္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပခြင့္မ်ား ရရွိခဲ့သည္။ ထိုသင္တန္းတြင္ တက္ေရာက္သည့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားထဲ၌ မာလာလာသည္ အငယ္ဆုံးႏွင့္ အတက္ၾကြဆုံး ျဖစ္ခဲ့သည္။
သူ႔ဖခင္က ေမွ်ာ္မွန္းေနသည္မွာ မာလာလာ ေဖာင္ေဒးရွင္းတစ္ခု ေထာင္ၿပီး ဆင္းရဲသည့္ မိန္းကေလး မ်ားကို ေက်ာင္း ပို႔ေပးႏိုင္ေရး ေဆာင္႐ြက္ရန္ ျဖစ္သည္။ မာလာလာကလည္း ေဖာ္ေဒးရွင္းတစ္ခု ထူေထာင္ႏိုင္ရန္ အျပင္းအထန္ ႀကဳိးစားေနၿပီး ၂၀၁၂ ဧၿပီလတြင္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ပညာေရးအတြက္ ဗီဒီယို အစီအစဥ္ တစ္ခုကို ထုတ္လႊင့္ခဲ့သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ မာလာလာကို မီဒီယာမ်ားက အေလးေပးလာၿပီး ကမၻာက သိလာသည္ကို စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔လာသည့္ တာလီဘန္မ်ားက ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ၿပီး လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾက သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ သူမအိမ္သို႔ စာမ်ား ပို႔ကာ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း၊ Facebook ေပၚတြင္ သူမအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး လုပ္ႀကံ ေရးသားခ်က္မ်ား တင္ျခင္း စသည္တို႔ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ပညာသင္ခြင့္ ရေရးကို မည္သည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္မွ် မရပ္နားရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ပိုမို ခိုင္ၿမဲေစခဲ့သည္။
ၿခိမ္းေျခာက္တိုင္း မေၾကာက္သည့္ မာလာလာကို တာလီဘန္တို႔က အၾကမ္းဖက္ သတ္ျဖတ္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္သည္။
တစ္ေန႔ ပါကစၥတန္ ဆြပ္ေတာင္ၾကားတြင္ ဘတ္စ္ကား တစ္စီး ေမာင္းလာေနသည္။ ထိုကားေပၚတြင္ စာေမးပြဲေျဖၿပီး ျပန္လာသည့္ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား ပါလာၾကသည္။ ကားကို မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ လက္နက္ကိုင္ သူပုန္မ်ားက ရပ္ခိုင္းၿပီး ကားေပၚ တက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေသနတ္ ကိုင္ထားသည့္ တစ္ေယာက္က “ဘယ္သူ မာလာလာလဲေဟ့” ဟု ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ “ေျပာရင္ေျပာ မေျပာရင္ အားလုံးကို ပစ္သတ္မယ္” ဟုလည္း ေအာ္လိုက္သည္။ မာလာလာက သူမျဖစ္ေၾကာင္း မတ္တတ္ထၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ တာလီဘန္ သူပုန္ေတြက သူမ မ်က္ႏွာကို ေသနတ္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လည္ပင္းကို ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ပခုံးကို ထပ္ပစ္လိုက္သည္။ ပစ္ခတ္မႈတြင္ အျခား မိန္းကေလး ႏွစ္ဦးကိုလည္း က်ည္ေတြ ထိကုန္ သည္။ ထိုတိုက္ခိုက္မႈ အေၾကာင္းကို မာလာလာအား ပစ္ခတ္စဥ္ ထိခိုက္ခဲ့ေသာ ရီရာ့ဇ္ႏွင့္ ရမ္ဇမ္ ဆိုသည့္ မိန္းကေလး ႏွစ္ဦးက ဒဏ္ရာရေနသည့္ ၾကားမွ သတင္းေထာက္မ်ားကို ေျပာျပေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ေသနတ္ ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ ေမ့ေျမာေနေသာ မာလာလာကို ပတ္ရွာဝါ စစ္ေဆး႐ုံႀကီးသို႔ ရဟတ္ယာဥ္ ျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။ ဦးေႏွာက္ကို ထိထားသည့္ အပိုင္းမွ လြဲၿပီး ခြဲစိတ္ ကုသေပး ခဲ့သည္။ က်ည္ဆန္က ေခါင္းကို ေဖာက္ထြက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သုံးနာရီအၾကာ ခြဲစိတ္ၿပီး လည္ပင္း ႏွင့္ ပခုံးထဲမွ က်ည္မ်ားကို ထုတ္ခဲ့ရသည္။
ခြဲစိတ္မႈမ်ား မလုပ္မီ အခ်ိန္အထိ စိတ္ဓာတ္ ခိုင္မာလွေသာ မာလာလာသည္ လက္ႏွင့္ ေျခေထာက္ မ်ားကို လႈပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ခံရၿပီးစတြင္လည္း ဆရာကို စကားေျပာသြားခဲ့ ေသးသည္။
၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ မာလာလာကို ပါကစၥတန္ စစ္ေဆး႐ုံႀကီးမွ ၿဗိတိန္သို႔ ပို႔ေဆာင္ ကုသရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ေအာက္တိုဘာ ၁၇ ရက္ေန႔တြင္ မာလာလာ ေမ့ေျမာေနၿပီး ဦးေႏွာက္ မပ်က္စီးရန္ ကုသဖို႔ လိုေၾကာင္း အဲလိဇဘတ္ ေဆး႐ုံႀကီးက ေၾကညာခဲ့သည္။ ၂၆ ရက္ေန႔ တြင္ အေျခအေန ျပန္ေကာင္းလာသည္။ ႏိုဝင္ဘာ ၈ ရက္ေန႔တြင္ အေျခအေန ေကာင္းလာသျဖင့္ ခုတင္ေပၚ ထိုင္ၿပီး ဓာတ္ပုံ အ႐ိုက္ခံႏိုင္ခဲ့သည္။
မာလာလာသည္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ပညာ သင္ၾကားခြင့္ရေရး၊ ေက်ာင္းေနအ႐ြယ္ ေက်ာင္းသားတိုင္း ပညာ သင္ၾကားခြင့္ ရေရးကို စိတ္ဓာတ္ ခိုင္မာစြာျဖင့္ ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ေနခဲ့သည္။ ေသေလာက္သည့္ ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ မိန္းေမာေနခဲ့သည့္တိုင္ သူမ စိတ္ကူးထဲတြင္ ကေလးေတြကို စာေတြ သင္ေနသည္။ အမ်ဳိးသမီးေတြကို ေက်ာင္း ပို႔ေနသည္။
မာလာလာသည္ ယခုမွ အသက္ ၁၆ ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလး တစ္ေယာက္၏ လႈပ္ရွား ေဆာင္႐ြက္ခဲ့မႈမ်ားကား အံ့ၾသစရာပင္။ လူတစ္ေယာက္ တစ္ခါသာ ေသသည္ဟု ဆိုပါသည္။ သူမသည္ တကယ္ေတာ့ တစ္ခါ ေသခဲ့ၿပီးၿပီ။ မေသမီ အားလုံးအတြက္ ပညာေရးကို ဟစ္ေၾကြး ေပးခဲ့သည္။
“ကြၽန္မ မာလာလာ” ဆိုသည့္ ေဆာင္ပုဒ္ျဖင့္ ေက်ာင္းေနအ႐ြယ္ ကေလးတိုင္းကို ေက်ာင္းပို႔ေပးခဲ့ သည္။ သူမ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ႏိုးထလာသည္။ ယခုတစ္ႀကိမ္ သူမ ေၾကြးေၾကာ္ခ်က္က ၾကက္သီးထစရာ ျဖစ္သည္။
“ကေလး တစ္ေယာက္၊ ဆရာ တစ္ေယာက္၊ စာအုပ္ တစ္အုပ္နဲ႔ ကေလာင္ တစ္ေခ်ာင္းဟာ ကမၻာႀကီး ကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ပါတယ္” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
Wikipedia ႏွင့္ အင္တာနက္ေပၚမွ အခ်က္အလက္မ်ားကို ရယူ ေရးသားပါသည္။
(အယ္ဒီတာတစ္ဦး)
The Voice Weekly
