အခ်ိန္က မနက္ သံုးနာရီ။ခ်င္းျပည္နယ္ႏွင့္စစ္ကုိင္းတိုင္းေဒသႀကီးကုိ ဆက္သြယ္ထားသည့္ အဆင္းအတက္၊ အေကြ႕အ၀ုိက္မ်ားလွေသာတီးတိန္ – ကေလး ကားလမ္းမွာ လွ်ပ္စစ္မီး အလင္းေရာင္ အလ်ဥ္းမရွိ။ပ်ဳိ႕အန္လာမည့္ ေရာင္နီကုိ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း အေမွာင္ထုက ႀကီးစုိးေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။
အလင္းေရာင္အားနည္းၿပီးၾကမ္းတမ္းေသာ ခရီးလမ္းေပၚတြင္ အပ်ိဳေဖာ္၀င္စ မိန္းမငယ္ ၃
ဦးေျခလွ်င္ခရီးျဖင့္ မနားတမ္း တေရြ႕ေရြ႕ ဆင္းလာေနသည္။ မိုင္အရွည္အားျဖင့္၂၁ မုိင္ရွည္သည္။
သစ္ခြပန္းပလုိင္းေလးကုိ ေက်ာပုိးလြယ္ၿပီး လက္ထဲမွာလည္းပြင့္ေနဆဲသစ္ခြပန္းပင္ေတြကုိ
ခပ္ဖြဖြဆုပ္ကုိင္ထားသည့္ ေကာင္မေလးမ်ားကိုျမင္လုိက္ရံုျဖင့္ ခ်င္းတုိင္းရင္းသူေလးမ်ားဆုိသည္ကို သိၿပီးသားျဖစ္၏။
ရိုးရာ ပလုိင္းေလးမ်ားကို ေခါင္းအားျဖင့္ သယ္မ ထားၾကသည္။လက္ထဲတြင္လည္း သစ္ခြပန္းကေလးမ်ား ကိုယ္စီ ကိုင္ထားၾကသည္။ သူတုိ႔၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ကေလးၿမိဳ႕ေပၚတြင္ သစ္ခြပန္းမ်ား ေရာင္းရန္ျဖစ္သည္။
ေစ်းေရာင္းသည့္ အခ်ိန္တြင္ တစ္စုတစ္စည္းထဲ**ေရာင္းၾကျခင္းမဟုတ္။ တစ္ဦးခ်င္း လမ္းခြဲကာ
ကေလးၿမိဳ႕ထဲတြင္**လွည့္လည္ေရာင္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။
သူတုိ႔အထဲမွ အသက္အငယ္ဆံုး ကေလးမေလးမွာ အသက္(၁၄)ႏွစ္၀န္းက်င္အရြယ္ခန္႕ရွိေပမည္။ အျဖဴ၊**အျပာ၊ အ၀ါႏွင့္ ေရာင္စံုသစ္ခြပန္းစည္းမ်ားက သူ႕ေက်ာေပၚရွိ**ပလုိင္းထဲတြင္ ျပည့္ေနသည္။
ကေလးၿမိဳ႕သို႔ေရာက္သည့္အခ်ိန္ကား မနက္ ၇ နာရီ ရွိေခ်ၿပီ။ ေန၏ အလင္းေရာင္ ထြက္သည္ႏွင့္ပူစပ္စပ္ ေနေရာင္က က်ေလသည္။ ေခါင္းေဆာင္းစရာမပါသာ ခ်င္းတုိင္းရင္းသူကေလးမွာေခၽြးမ်ားစုိ႕၍ ေမာပမ္းႏြမ္းလ်ပံုေပၚေန၏။
ခ်င္းေတာင္ေပၚမွခူးလာၿပီး တကူးတက လာေရာင္းသည့္ သစ္ခြပန္းေလးမ်ားကုိတစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ား ၀ယ္ေလမလားဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သမ္းေနေသာအၾကည့္မ်ား သူမ၏မ်က္၀န္းတြင္ေျပးလႊားေနသည္။
“သူတုိ႔ကဗမာစကား သိပ္မတက္ၾကဘူးေလ။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ေလွ်ာက္သြားေနတာ။ ၀ယ္ခ်င္တဲ့သူက ေခၚေတာ့မွ သူတုိ႔ သစ္ခြပန္းကိုေရာင္းၾကတယ္”ဟု ကေလးၿမိဳ႕မွ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ခန္႔ရွိ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးကေျပာသည္။
အခ်ိန္ကား ေန႕လယ္(၁၁)နာရီခြဲခန္႕ရွိေနၿပီ။ေနအပူရွိန္က ပို၍ အားေကာင္းလာသည္။ ၿမိဳ႕ထဲတြင္
လွည့္လည္ေရာင္းေနဆဲျဖစ္သည္။
“ပန္းက ႏွစ္စီးကို ငါးရာပါ”ဟု ခ်င္း အသံ၀ဲ၀ဲကေလးျဖင့္ ထိုကေလးမက ဗမာလုိ ေျပာသည္။
သစ္ခြပန္း ဆယ့္ႏွစ္မ်ဳိးခန္႕ပါရွိေပသည္။ ပန္းမ်ားသည္ အႀကီး အေသး၊ အေရာင္အေသြး မ်ိဳးစံုလွသည္။ ႏွစ္ပင္ခန္႔ကို တစ္စည္းသတ္မွတ္သည္။ အပင္ႀကီးသည့္ ပန္းမ်ားကို တစ္ပင္တည္းျဖင့္ တစ္စည္းသတ္မွတ္သည္။
ေတာင္ေပၚတြင္ ပြင့္သည့္ ပန္းမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ ေငြရင္းစိုက္ထုတ္ရန္မလို။သို႔ေသာ္
သစ္ပင္အျမင့္ႀကီးမ်ားထိပ္တြင္ တြယ္ကပ္ေပါက္ေနတတ္ေသာ သစ္ခြပန္းမ်ားကုိ စြန္႕စားခူးယူခဲ့ၾကရသည္။
ႏွစ္စီးကိုငါးရာဟုဆုိေသာ္ ထုိကေလးမတြင္ ပါလာသည့္ ပန္းစည္းမ်ားအားလံုး၏ တန္ဖုိးမွာက်ပ္ ခုႏွစ္ေထာင္မွ တစ္ေသာင္း ၀န္းက်င္ခန္႔သာရွိေပမည္။
ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္သို႔ ေရာက္လုနီးၿပီ။ပုလုိင္းထဲတြင္ ပန္းမ်ားက ထက္၀က္ပင္ မက်ိဳးလွေသး။
ေမာပန္းႏြမ္းလ်မႈႏွင့္အတူ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းတုိ႕က ေပါင္းဖက္ ႏွိပ္စက္ေနဟန္တူ၏။
“အခု ခ်ိန္ထိ ထမင္းမစားရေသးဘူး”ဟု သူမ၏ ဗမာလုိေျပာလိုက္သည့္ အသံက ၀ဲသည့္အျပင္ ရွက္စိ္တ္ႏွင့္ သိမ္ငယ္စိတ္ကေလးမ်ား ေရာေထြးေနသည္။
သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္ပြင့္အန္လာသည့္ စကားလံုးမ်ားထဲတြင္သူမ၏စိတ္ခြန္အားမ်ားကုိ ထိေတြ႕ခြင့္ရလုိက္သည္။ ၉ တန္းေအာင္ၿပီးေက်ာင္းနားထားရသည္ဟု ဆုိေသာ္လည္း ေနာက္ႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းျပန္တက္မည့္ရည္မွန္းခ်က္က ခုိင္မာေနသည္။
မႏၱေလးဟု ဆုိေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏တတိယၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတြင္ ၁၀ တန္းျပန္တက္ရန္အတြက္ စိတ္အားထက္သန္ေနသည္။ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ သူ႕ပုခံုးထက္မွာ သူႏိုင္သမွ်ထမ္းေနျခင္းလည္းျဖစ္၏။
ေက်ာင္းပညာဆက္သင္ယူဖုိ႕ စိတ္ထက္သန္မႈျပင္းျပေနေသာသစ္ခြပန္းေရာင္းသူေလးကဲ့သုိ႕ ပညာေရးႏွင့္ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးအတြက္ရုန္းကန္ေနၾကရသည့္ လူငယ္လူရြယ္ေပါင္းခ်င္းေတာင္တန္းႀကီးေပၚတြင္မည္မွ်ရွိမည္ကို မခန္႔မွန္းႏုိင္ေတာ့ေပ။
ယခုလုိမုိးရာသီတြင္ ခ်င္းေတာင္တစ္ခုလံုး ညိွဳ႕မိႈင္းအံု႕ဆုိင္းၿပီး မုိးက သည္းသည္းထန္ထန္ရြာသြန္းတတ္ေပသည္။ထုိကဲ့သုိ႕ မုိးရြာလွ်င္ ခ်င္းေတာင္ကုိျပန္တက္ရမည့္ အျပန္ခရီးက ခက္ခဲပင္ပန္းလွေပမည္။
သုိ႕ေသာ္ ခ်င္းေတာင္တန္းႀကီးအိပ္တန္းမ၀င္ခင္ ၂၁ မိုင္ေ၀းေသာ အိမ္ျပန္လမ္းကို ခရီးႏွင္ ရေပဦးေတာ့မည္။
ေက်ာ္သူစိုး(ကေလးၿမိဳ႕)
ျမန္မာ့ေခတ္
