 |
| ဓာတ္ပုံ- Chosun Ilbo သတင္းစာ |
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ခန္႔ကျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကား ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၁ ရက္ေန႔ ကိုစိုးၿငိမ္းသည္ သခြတ္ပင္ရြာမွ ရြာသားတစ္ဦးျဖစ္သည္။
ရာသီဥတုသာယာေသာ ထုိေန႔၏မနက္ ၇ နာရီခန္႔တြင္ ရန္ကုန္ျမစ္၀နားရွိ သခြတ္ပင္ရြာမွ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္ ကုိစိုးၿငိမ္းတစ္ေယာက္ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းျဖစ္ေသာ ငါးရွာရန္အတြက္ ျမစ္အတြင္းသို႔ ထြက္ခြာရန္ျပင္ဆင္ေနသည္။ ေရလုပ္သားေလးသည္ မၾကာမီ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သူ႔ဘ၀အတြက္ ႀကီးမားသည့္ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခု ႀကံဳရေတာ့မည္ကုိ သူလံုး၀ထင္မထားခဲ့။
ေလွာ္တက္ႏွင့္ပိုက္ကြန္ကို ေလွေပၚတင္ကာ ျမစ္ထဲသို႔ထြက္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ ေဒသ႐ိုးရာအစဥ္အလာအတိုင္း ေဘးကင္းေရး၊ ငါးမ်ားမ်ား ဖမ္းမိေရးအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္သူမ်ားအား ရည္စူးၿပီး ဘိလပ္ေရပုလင္း၊ ဘဲဥတို႔ကိုေလွဦးတြင္တင္ကာ ပသလိုက္သည္။
ပူေဇာ္ပသခံရသူမ်ား၏ ေဆာင္မမႈေၾကာင့္ ဟုတ္၊ မဟုတ္ သူမသိ။ ဟုတ္သည္ဆိုပါကလည္း ေတာင္းသည့္ဆုႏွင့္ ရသည့္ဆု မတူခဲ့။ ထုိေန႔တြင္ သူရည္ရြယ္သလို ငါးမ်ားေတာ့ မဖမ္းမိခဲ့ဘဲ ရန္ကုန္ရွိ အာဇာနည္ဗိမာန္သို႔ လာေရာက္ ေဖာက္ခြဲခဲ့သည့္ေျမာက္ကိုရီးယားသူလွ်ဳိႏွစ္ဦးကို လက္ရဖမ္းဆီးႏိုင္ခဲ့သည္။
သူ၏ေလွငယ္သည္ နန္းေတာ္ငူဟုေခၚတြင္သည့္ ေခ်ာင္း၀သို႔ေရာက္လာေသာအခါတြင္ မ်က္ႏွာစိမ္းလူႏွစ္ေယာက္မွာ ကမ္းစပ္တြင္ထိုင္ေနရာမွ ေၾကာက္လန္႔တႀကီးျဖင့္ ခ်ံဳပုတ္ထဲသို႔ ေျပး၀င္သြားခဲ့သည္။
ပိုက္တားေနစဥ္တြင္ အဆုိပါမ်က္ႏွာစိမ္းႏွစ္ဦးခ်ံဳပုတ္ထဲမွ ျပန္ထြက္လာၿပီး ေလွနံရံကိုကိုင္ကာ သူေနထုိင္ရာသခြတ္ပင္ရြာသို႔ ပို႔ေပးရန္ သူတစ္ခါမွမၾကားဖူးေလေသာ ဘာသာစကားတစ္ခုျဖင့္ေျပာသည္။
မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ားကိုကူညီရန္အတြက္ သူ၏အေတြးထဲတြင္ ေတြေ၀မႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနခဲ့သည္။
ဧည့္သည္ႏွစ္ဦး၏ ႐ုပ္ပံုမွာ တ႐ုတ္မ်က္ႏွာေပါက္ျဖစ္ေနၿပီး သူတစ္ခါမွမၾကားဖူးေသာ ဘာ သာစကားေၾကာင့္ ၄င္းတို႔မွာ သေဘၤာပ်က္ကာ ပင္လယ္၀ရွိ သူတို႔ရြာနားေရာက္လာသူမ်ားလားဟု သူေတြးမိသည္ဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပုဆိုးကိုယ္စီ၀တ္ထားေသာ ထုိႏွစ္ဦးေၾကာင့္ ေရေမ်ာကမ္းတင္ေတြမ်ားလားဟူေသာ အေတြးသည္လည္း ေ၀၀ါးခဲ့ရသည္။
မ်က္ႏွာစိမ္းႏွစ္ဦး၏ သြင္ျပင္လကၡဏာမွာ သူ႔အဖို႔ ထူးဆန္းေနခဲ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဧရာမလြယ္အိတ္ႀကီးမ်ား ကိုယ္စီလြယ္ထားၾကၿပီး အိတ္ထဲသို႔လည္း လက္တစ္ဖက္စီအၿမဲတမ္း ထည့္ထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးတြင္ ကိုစိုးၿငိမ္းႏွင့္ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာေသာ ရြာမွအေဖာ္တစ္ဦးတို႔သည္ ဧည့္သည္ႏွစ္ဦးအားေလွေပၚေခၚ တင္လာရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ပေဟဠိဆန္ေသာဧည့္သည္ႏွစ္ဦး ေလွေပၚသို႔ စတက္သည္ႏွင့္ သူ႔ထံသို႔ေနာက္ထပ္ အေတြးတစ္ခု ထပ္မံေရာက္လာရန္အေၾကာင္းဖန္လာ
ခဲ့သည္။ ထုိအေတြးတစ္ခုကား ျမန္မာ့အသံမွ အဆက္မျပတ္ေၾကညာေနေသာ လြတ္ေျမာက္ေနေသးသည့္ အာဇာနည္ကုန္းဗံုးခြဲေနသူ မ်ားအေၾကာင္းပင္။
သာမန္အခ်ိန္တြင္ ေန႔လယ္ေခတၱနားေလ့ရွိေသာ ျမန္မာ့အသံသည္ အခုတစ္ေလာ မရပ္မနားထုတ္လႊင့္ေနသည္။ ေရဒီယိုမွထုတ္လႊင့္သည့္ ေတာင္ကိုရီးယားေခါင္းေဆာင္ခ်န္ဒူး၀ွမ္ႏွင့္ ၄င္း၏အစိုးရအဖြဲ႕ သြားေရာက္မည့္ အာဇာနည္ကုန္းတြင္ ေအာက္တုိဘာ ၉ ရက္က ခ်ိန္ကုိက္ဗံုးေပါက္ကြဲသည့္ သတင္းသည္ သခြတ္ပင္ရြာသား၏နားထဲတြင္စြဲေနသည္။ ထုိေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ လူ ၂၀ ေက်ာ္ေသဆံုးကာ ၅၀ နီးပါး ဒဏ္ရာရခဲ့သည္။ ထုိအထဲတြင္ ေတာင္ကိုရီးယား အစိုးရအဖြဲ႕မွ အဆင့္ျမင့္ အရာရွိႀကီးမ်ားလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။
ဧည့္သည္ႏွစ္ဦးမွာ နားလည္ရခက္ၿပီး လွ်ဳိ႕၀ွက္လြန္းေသာေၾကာင့္ ပထမအေတြးမ်ားထက္ ေဖာက္ခြဲေရးသမားမ်ား ျဖစ္ႏိုင္သည္ဆိုေသာ သူ႕အေတြးမွာ ပုိမိုခုိင္မာလာခဲ့သည္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ လူစိမ္းႏွစ္ဦးကို ရြာေခၚသြားၿပီး ရဲကင္းထံပို႔ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။
ေလွေပၚတြင္ကား စနစ္တက်ေလ့က်င့္ထားသည့္ ေျမာက္ကုိရီီးယားတပ္မွ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္ရွိသူႏွစ္ဦးႏွင့္ တံငါရြာမွ ရြာသားေလး
ႏွစ္ဦးတည္း။
ေဒါသႀကီးသည့္ အာဏာရွင္ ႀကီးဦးေန၀င္း၏ အစုိးရကို တစ္ပတ္႐ိုက္ကာ ျမန္မာျပည္ထဲ၀င္ကာ ဗံုးေဖာက္ခဲ့သည့္ သူလွ်ဳိႏွစ္ေယာက္ကုိ တံငါရြာမွ ရြာသားေလးႏွစ္ဦးက ရဲလက္အပ္ရန္အတြက္ ေလွေပၚတင္ကာ တစ္ပတ္႐ိုက္ေခၚလာႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ အတိတ္ကိုေတြးတိုင္း စိတ္လႈပ္ရွားစရာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ဟု ကုိစိုးၿငိမ္းက သူ၏အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ျပန္ေျပာျပသည္။
“ေနာက္ပိုင္းျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ မိုက္႐ူးရဲ ဆန္ခဲ့ပါလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဒီေကာင္ေတြကုိ ရေအာင္ဖမ္းမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးပဲရွိခဲ့တယ္။ သူတို႔ဆီမွာက ေသနတ္ေတြလည္းပါတယ္။ အဲဒါေတြျပၿပီး ပင္လယ္ထဲလိုက္ပို႔ခုိင္းလည္းပို႔ရ မွာပဲ”
ဆိုင္ရာပိုင္ရာကို ပူေဇာ္ပသထားေသာ ဘိလပ္ရည္ႏွင့္ ဘဲဥျပဳတ္မ်ားျဖင့္ ကုိစိုးၿငိမ္းတို႔က ေလွေပၚတြင္ ဧည့္သည္မ်ားအား ဧည့္ခံလိုက္သည္။ ၄င္းတို႔ကလည္း ကိုစိုးၿငိမ္းတို႔ကို ၂၅ က်ပ္တန္တစ္ရြက္စီ ထုတ္ေပးသည္။ ကိုစုိးၿငိမ္းတို႔ပိုက္ဆံယူရန္ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း ဧည့္သည္မ်ားက ျငင္းေလပိုေပးေလလုပ္ကာ ၂၅ က်ပ္တန္ တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ထုတ္ခဲ့သည္။
ေနာင္တြင္မွ ဗိုလ္ႀကီးကင္မင္ခ်ဴးဟု သိရသည့္သူက ေပါ့ေပါ့းပါးပါးႏွင့္ ရယ္ရယ္ေမာေမာရွိခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ဗိုလ္ႀကီးဆင္ကီခ်ဴးဟုဆိုသူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေက်ာက္႐ုပ္လိုမရယ္မၿပံဳးႏွင့္ ေလွေပၚလိုက္လာခဲ့သည္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုစိုးၿငိမ္းတစ္ေယာက္ သူစိမ္းႏွစ္ေယာက္ကုိ ေလွေပၚေခၚတင္ခဲ့မိၿပီျဖစ္သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အရာရာကုိ သတိႀကီးစြာထားတတ္သည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို လွည့္ကြက္တစ္ခုသံုးရန္ ကိုစိုးၿငိမ္ႏွင့္ သူ၏အေဖာ္တုိ႔က ေလွေပၚမွာပင္ တိုင္ပင္လိုက္ၾကသည္။
ကုိစိုးၿငိမ္းက ဗိုက္ေအာင့္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ကမ္းေပၚတက္မည္။ ၿပီးေနာက္ ရဲသြားေခၚမည္။ အေဖာ္လုပ္သူက ပံုမွန္အတုိင္း
ေခၚလာရန္ျဖစ္ၿပီး ရဲႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့မွ က်န္တာဆက္လုပ္ရန္ျဖစ္သည္။ ကိုစိုးၿငိမ္းတစ္ေယာက္ ကမ္းေပၚတစ္ေယာက္တည္းတက္ရန္ ႀကိဳးစားေတာ့ ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ ေလွေပၚတြင္ ျပာျပာသလဲ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
“ဗိုက္နာတယ္ေျပာေတာ့ ေဆးျပားေတြေပးတယ္။ မဟုတ္ဘူး အခင္းသြားခ်င္တဲ့ပံုစံျပေတာ့မွ မသက္မသာနဲ႔ သြားဖို႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခါတည္း ကမ္းေပၚတက္ေျပးၿပီး ေက်းရြာေကာင္စီနဲ႔ရဲဆီသြား အေၾကာင္းၾကားေတာ့တာပဲ” ဟု ကိုစုိးၿငိမ္းက
ေျပာသည္။ ဦးစိုးၫြန္႔သည္ သခြတ္ပင္ရြာမွ ေက်းရြာေကာင္စီအတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္သည္။
သခြတ္ပင္ေက်းရြာေကာင္စီ ၏ အတြင္းေရးမွဴး ဦးစုိးၫြန္႔ထံ ထုိေန႔မနက္ခင္းတြင္ ကိုစိုးၿငိမ္းႏွင့္ ေက်းရြာရဲကင္းမွ ရဲတပ္ၾကပ္ႀကီးတို႔ ေပါက္ခ်လာခဲ့သည္။ အမူအရာထူးျခားေနေသာ ၄င္းတုိ႔ႏွစ္ဦးက ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအေၾကာင္းေျပာကာ စစ္ေဆးရန္အတြက္ ဦးစုိးၫြန္႔ကိုလာေခၚၾကသည္။
သူတုိ႔သံုးေယာက္ ထြက္လာခဲ့ၿပီး ရြာလယ္လမ္းေရာက္ေတာ့ မုန္႔ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ မုန္႔၀ယ္စားေနေသာ ကင္မင္ခ်ဴး၊ ဆင္ကီခ်ဴး တို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဦးစုိးၫြန္႔တုိ႔ တည့္တည့္တုိးခဲ့သည္။ ဒူးယားစီးကရက္ခဲလ်က္ လြယ္အိတ္ထဲ လက္အၿမဲထည့္ထားေသာ သူစိမ္းႏွစ္ဦးကိုရွာေဖြရန္အတြက္ ဦးစုိးၫြန္႔တစ္ေယာက္ ျပင္ဆင္လိုက္သည္။
ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ေျပာဆိုေလ့ရွိသည့္ ကင္မင္ခ်ဴးတစ္ေယာက္ေတာ့ သူ႔လြယ္အိတ္ကိုအရွာခံေသာ္လည္း ဆင္ကီခ်ဴးတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔လြယ္အိတ္လည္း အရွာမခံသလို စကားလည္းမေျပာခဲ့ဟု ဦးစိုးၫြန္႔က သူ၏ အေတြ႕အႀကံဳကိုျပန္ေျပာျပသည္။
“အဲဒီအခ်ိန္မွာကတည္းက သူတို႔ေဖာက္ခြဲထြက္ဖို႔ လုပ္တယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးေတြ အနီးမွာရွိလို႔လားေတာ့မသိဘူး။ ကေလးေတြကို ဂုိး...ဂိုး (Go...Go) လို႔ေမာင္းထုတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒၚလာေတြလည္း သူတို႔ဆီကရွာေတြ႕ေတာ့ တရားမ၀င္
ေငြေၾကးဆိုၿပီး ရဲကင္းကိုေခၚစစ္ဖုိ႔လုပ္ၾကတယ္”
ရဲကင္းဆီသို႔ သြားရာလမ္းသို႔ ေျမာက္ကုိရီးယားသားႏွစ္ဦး၊ ဦးစုိးၫြန္႔၊ ရဲတပ္ၾကပ္ႀကီးႏွင့္ သူ၏တပ္သားသံုးဦးတို႔ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
အသက္သံုးဆယ္ မတိမ္းမယိမ္းသာရွိေသးသည့္ ဦးစိုးၫြန္႔ႏွင့္ ရဲတပ္ၾကပ္ႀကီးတို႔သည္ ဧည့္သည္ႏွစ္ဦးအား ရြာအစြန္ရွိ ရဲကင္းထဲတြင္ စစ္ေဆးရန္ျပင္ဆင္လိုက္ၾကသည္။ ေလတိုက္တိုင္း ဟစိဟစိျဖင့္ လႈပ္ခါရမ္းေနသည့္ သြပ္ျပားမ်ားျဖင့္ကာရံထားေသာ အဆုိပါရဲကင္းကို အျပင္မွ ရဲသံုးေယာက္က ေသနတ္ျဖင့္ အသင့္အေနအထားျပင္ဆင္ကာ ၀ိုင္းရံထားသည္။
ရယ္ရယ္ေမာေမာေနတတ္သည့္ ကင္မင္ခ်ဴး၏လြယ္အိတ္ကို ရဲတပ္ႀကီးကစစ္ေဆးခဲ့ၿပီး ဆင္ကီခ်ဴး၏လြယ္အိတ္ကို ဦးစိုးၫြန္႔က ရွာေဖြရန္ျပင္ဆင္လိုက္သည္။ ကင္မင္ခ်ဴးက အရွာခံေသာ္လည္း ဆင္ကီခ်ဴးက ျငင္းဆန္ျပန္သည္။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိသည့္ လူငယ္အတြင္းေရးမွဴးက ဆင္ကီခ်ဴး၏အိတ္ထဲ အတင္းႏိႈက္ရွာေဖြရန္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
ထုိစဥ္ အေျခအေနက ႐ုတ္ျခည္းေျပာင္းလဲသြားသည္။ ဆင္ကီခ်ဴးက သူ၏အိတ္ကို ေနာက္သို႔လႊဲလိုက္ၿပီး အိတ္ထဲမွ အရာတစ္ခုႏိႈက္ကာ အျပင္ရွိရဲ တပ္သားမ်ားထံ ဦးစုိးၫြန္႔ေခါင္းေပၚမွေက်ာ္ကာ ပစ္ခြဲလိုက္သည္။ ထုိအရာ၀တၳဳသည္ ေပါက္ကြဲသြား ၿပီး ရဲကင္းတစ္ခုလံုး မီးခုိးလံုးမ်ား ဖံုးအုပ္သြားခဲ့သည္။ ခဏတာ အခ်ိန္အတြင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္စံုတစ္ရာကို ဦးစုိးၫြန္႔ ခပ္ျမန္ျမန္ခ်လိုက္သည္။
သြပ္ျပားအေပါက္မွတစ္ဆင့္ ရဲကင္းအျပင္ဘက္သို႔ တုိးထြက္လုိက္သည္။ သူ႔ေနာက္သို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေျပးလိုက္လာခဲ့ေသာ္လည္း မည္သူမွန္းသတိမထားမိ။ ရဲကင္းထဲတြင္ေတာ့ ေသနတ္သံအခ်ဳိ႕က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ရဲကင္းဆီ သူတစ္ေခါက္ ျပန္သြားေတာ့ လူေလးေယာက္မွာ ေသြးအိုင္ထဲလဲေနခဲ့သည္။ ေလးေယာက္အနက္ ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္သံုးေယာက္က အသက္ရွင္ေနခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔ကို စကားမေျပာလိုသည့္ ဆင္ကီခ်ဴးတစ္ေယာက္ကေတာ့ မည္သူ႔ကိုမွလည္း စကားမေျပာႏုိင္ေတာ့။
ဒါဆို သူ႔ေနာက္သို႔ေျပးလုိက္ခဲ့သူမွာ ကင္မင္ခ်ဴးျဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာသြားၿပီျဖစ္သည္။
ဗံုးေပါက္ကြဲသံမ်ားေၾကာင့္ ကုိစုိးၿငိမ္း၊ သူ၏အေဖာ္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ရြာသားမ်ားရဲကင္းဆီသို႔ အေျပးေရာက္လာၾကသည္။ ဒီေလာက္ဆိုလွ်င္ ထြက္ေျပးသြားသူမွာ ေျမာက္ကုိရီးယားသူလွ်ဳိျဖစ္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိၿပီျဖစ္သည္။
အာဇာနည္ကုန္းဗံုးေဖာက္ခြဲခဲ့သည့္ ဗိုလ္မွဴးအဆင့္ရွိ ဇင္မုိကုိ ေအာက္တိုဘာ ၁၀ ရက္ညပုိင္းတြင္ ေညာင္တန္းဆိပ္ကမ္းအနီး ပုစြန္ေတာင္ေခ်ာင္းအတြင္း ဖမ္းဆီးႏုိင္ခဲ့သည္။
ခဏတာအခ်ိန္ေလးအတြင္းတြင္ သခြတ္ပင္ရြာသည္ ေဟာလိ၀ုဒ္စစ္ကားမ်ားလိုျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ရြာ၏ေကာင္းကင္ထက္တြင္ ရဟတ္ယာဥ္မ်ား ပ်ံသန္းေနၿပီး တပ္မေတာ္သားမ်ားလည္း ရဟတ္ယာဥ္ေပၚမွဆင္းသက္လာၾကသည္။ ေရတပ္သေဘၤာမ်ားကလည္း ပိတ္ဆို႔ကာ ကင္မင္ခ်ဴးကို ရွာေဖြေနၾကသည္။
ထိုေန႔ႏွင့္ ညဘက္တစ္ညလံုး သူ႔ကို ေတာနင္းရွာေဖြသည့္ ရာႏွင့္ခ်ီေသာလူမ်ားအား ကင္မင္ခ်ဴးတစ္ေယာက္ လွည့္စားႏိုင္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ေတာ့ ဒိုက္မ်ားအၾကား ပုန္းေအာင္းေနေသာသူ႔ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားေတာ့သည္။
“သူ႔ကိုေတြ႕ေတာ့ အရပ္သားေတြဖယ္ၿပီး တပ္ကပဲအရွင္ဖမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အဲဒီမွာ ရဲေဘာ္ေလးေတြ သူ႔၀င္လံုးဖို႔ႀကိဳးစားတုန္း ဗံုးေဖာက္လိုက္လို႔ သံုးေယာက္ေလာက္ေသသြားတယ္” ဟု ဦးစိုးၫြန္႔ကေျပာသည္။
အဆိုပါျဖစ္ရပ္မ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီးေနာက္ ျမန္မာအစုိးရက ႏို၀င္ဘာလအတြင္း ေျမာက္ကုိရီးယားႏွင့္ သံတမန္အဆက္အသြယ္ျဖတ္ ေတာက္လိုက္သည္။
အရွင္ဖမ္းမိခဲ့သူႏွစ္ဦးကုိ ႐ံုးတင္စစ္ေဆးခ်ိန္တြင္ ကင္မင္ခ်ဴးက ၀န္ခံထြက္ဆိုခဲ့ေသာ္လည္း ဇင္မုိက ၀န္ခံျခင္း/ျငင္းဆန္ျခင္း မျပဳခဲ့ေၾကာင္း ထုိစဥ္ကထုတ္ေ၀သည့္ အစုိးရပိုင္သတင္းစာမ်ားက ေရးသားၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၾကားသိရသမွ် သတင္းမ်ားအနက္ ဇင္မုိကုိ ေသဒဏ္ေပးခဲ့ၿပီး ကင္မင္ခ်ဴးကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့ေၾကာင္း အင္းစိန္ ေထာင္တြင္ ထိန္းသိမ္းခဲ့ရသူမ်ားကေျပာသည္။
“ကင္မင္ခ်ဴးပံုကေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်တဲ့ပံုေတာ့မေပၚဘူး။ ဒါေပမဲ့ မိသားစုကုိေတြ႕ခ်င္တဲ့ကိစၥကိုေတာ့ ေျပာတယ္။ ျမန္မာျပည္က လူေတြက သူ႔ရန္သူမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ေသတာ ၀မ္းနည္းတယ္လို႔လည္းေျပာတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ သူ႔မိသားစု ဒုကၡေရာက္ႏိုင္တယ္လို႔လည္း ေျပာတာၾကားဖူးတယ္” ဟု ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္းက သူေတြ႕ခဲ့ေသာ ကင္မင္ခ်ဴး၏ပံုစံကုိ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ဦးခိုင္ေမာင္ရည္ကေျပာသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၃၀ က ဦးခိုင္ေမာင္ရည္သည္ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးအျဖစ္ အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း ထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရၿပီး သူေနထိုင္ရာအေဆာင္မွ ကင္မင္ခ်ဴးအား မၾကာခဏျမင္ေတြ႕ရၿပီး အထက္ပါသတင္းစကားမ်ားကိုလည္း အက်ဥ္းေထာင္အမႈထမ္းမ်ားမွ တစ္ဆင့္ၾကားသိရေၾကာင္း ၄င္းကေျပာသည္။
အခ်ိန္ဟူေသာ ကာလတရား က ေရႊ႕ေျပာင္းလာျခင္းႏွင့္အတူ လြန္ခဲ့သည့္အႏွစ္ ၃၀ က ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ထုိအရာမ်ားကို အတိတ္ တြင္ခ်န္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
ေဒါသႀကီးေသာ အာဏာရွင္ႀကီးဦးေန၀င္းလည္း မရွိေတာ့။ ကိုစိုးၿငိမ္းလည္း တံငါအလုပ္စြန္႔လႊတ္ခဲ့သလုိ ဦးစုိးၫြန္႔လည္း ေကာင္စီထဲတြင္မပါေတာ့။
ထုိ႔အတူ တစ္ခ်ိန္က စြန္႔စားခဲ့ေသာ ကိုစုိးၿငိမ္း၏ လုပ္ရပ္မ်ားသည္လည္း ယခုအခါ စာရြက္ေပၚတြင္သာ မွတ္တမ္းတင္ထားသည္ ထက္မပုိခဲ့။
အေၾကာင္းက “သိမ္းခံရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုေဆြမ်ဳိးေတြ လယ္ျပန္ရဖို႔ ဟိုတစ္ေလာကေလွ်ာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ခ်ိန္က တိုင္းျပည္ကို အလုပ္အေႂကြးျပဳခဲ့ပါတယ္။ ငဲ့ညႇာပါဦးဆိုၿပီး ဂုဏ္ျပဳစာရြက္နဲ႔တြဲ တင္တယ္။ ဒါေတြလာမေျပာနဲ႔။ ဟိုတုန္းကနဲ႔ ခုက အကန္႔ေတြ တစ္ကန္႔စီလို႔ေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္” ဟု ဦးစိုးၿငိမ္းက စိတ္မေကာင္းစြာဆုိေလသည္။
ထြန္းခိုင္
7Day News Journal
