တုိင္း ျပည္ေကာင္းဖို႔လုပ္တဲ့ ကိစၥ၊ လုပ္မယ့္ ကိစၥမ်ဳိးကို ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းကပဲ လုပ္ လုပ္ ႀကိဳဆုိၾကရမွာပဲ မဟုတ္လား။ ကမၻာေပၚမွာ သက္တမ္းအရွည္ဆံုးလို႔ ေျပာႏုိင္တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ခဲ့တာ အခု ဆိုရင္ ၆၅ ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီ သက္တမ္းရွည္ျပည္တြင္းစစ္ကို ခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈမွန္သမွ် ကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုၾကရမွာပါ။ ျပည္သူလူထုႀကီးေရာ၊ လက္နက္ ကိုင္တုိက္ခဲ့တဲ့ ဘက္ႏွစ္ဖက္စလံုးပါ တကယ္ဝမ္းသာရမယ့္ အေျခအေနမ်ဳိး ေရာက္လာရလာေအာင္ ႐ိုး႐ိုးသားသား လုပ္ၾကဖို႔ပဲ လုိပါလိမ့္မယ္။
႐ိုးသားဖို႔လုိမယ္လုိ႔ ေျပာရတာ ဟာ မ႐ိုးမသားလုပ္ခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ အတိတ္သမုိင္းေတြရွိခဲ့လို႔ပါ။ အဲဒီအတိတ္ဆုိးေတြကို သင္ခန္းစာယူ ၿပီးအေကာင္းဆံုး လုပ္ ကိုင္ႏုိင္ၾကလိမ့္ မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ အတိတ္ ဆုိးကိုနမူနာယူမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ပါယံုၾကည္ထားပါရေစခင္ဗ်ာ့။
စစ္ပြဲမွာ အမွန္တရားက်ဆံုး
ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၆၅ ႏွစ္ ေက်ာ္ကာလအတြင္း စစ္ေၾကာင့္ဆံုး႐ႈံး က်ဆံုးသြားရတာေတြထဲမွာ လူ႔အသက္ ေတြ၊ ပစၥည္းဥစၥာေတြ၊ တုိင္းျပည္ဘ႑ာ ေတြသာမကဘဲ အမွန္တရားနဲ႔ လြတ္ လပ္မႈကလည္းထိပ္ဆံုးကပါတယ္လို႔ ဆုိ ၾကပါတယ္။ အဲဒီျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ရွင္သန္ႀကီးမားၿပီး တန္ခုိးထြားလာခဲ့ တာကေတာ့အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ အာဏာ ျပဗိုလ္က်ရမ္းကားတဲ့ ဓေလ့စ႐ိုက္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ အာဏာရွင္စနစ္ ေၾကာင့္ပဲ ဒီမုိကေရစီေရာလူ႔ အခြင့္အ ေရးပါ ဆိတ္သုဥ္းမ်ဳိးတံုးေတာ့မ လိုလုိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီကေန႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ ႏုိင္ဖို႔ကိစၥမွာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစု ျပႆနာေျဖရွင္းေရးဟာ ထိပ္ဆံုးေနရာ မွာ ေရာက္ေနတာကို ျငင္းမရပါဘူး။
ၿငိမ္းခ်မး္ေရးမရွိရင္ ဒီမိုကေရစီရွင္သန္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးဟာ အာမခံခ်က္မရွိႏုိင္ပါဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဒီမုိကေရစီရွင္သန္ေရး ဟာလည္း တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ေသြး စည္းညီၫြတ္ေရးမရွိဘဲ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေသြးစည္း ညီၫြတ္ဖို႔ဆုိတာကလည္း တန္းတူအခြင့္ အေရးမရွိရင္ စိတ္ခ်ၿပီး ေရရွည္ခံတဲ့အာမခံခ်က္ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။
ကြၽန္ မဟုတ္ဘူး၊ တန္းတူ
ဒီကေန႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တုိင္းျပည္ ကို ‘ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ’လို႔ ေခၚ ေနႏိုင္တာဟာ ၁၉၄၇ တုန္းက ခ်ဳပ္ဆို ခဲ့တဲ့ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ ကြၽန္ျဖစ္ခဲ့ ၾကေတာ့ အဲဒီကြၽန္ဘဝက လြတ္ေျမာက္ ဖို႔အတြက္ အတူတကြ လက္တြဲတိုက္ပြဲ ဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ သမုိင္းရဲ႕ကြင္းဆက္လို႔ ေျပာ ရင္ရမွာပါ။အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ မက် ေရာက္ခင္ ေရွ႕ပိုင္းကာလေတြ တုန္းက ဆုိရင္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုေတြဟာ သီးျခားလြတ္လပ္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြလုိ႔ဆုိ ၾကပါတယ္။
ရခုိင္နဲ႔မြန္လူမ်ဳိးေတြဆိုရင္ ျမန္မာဘုရင္လက္ေအာက္ကို မက် ေရာက္ခင္က ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္းကုိယ့္ ၾကငွန္းနဲ႔ ကိုယ့္အင္ပါယာေတြနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ ၾကတာဟာလည္း သမိုင္းမွာ အထင္အ ရွားရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ရွမ္းက ေစာ္ဘြား၊ ခ်င္းေတြကခ်င္ေတြကလည္း သူ႔ေဒသ ဆိုင္ရာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေတြနဲ႔ သီးျခားစီေနခဲ့ၾကတာပါ။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆို ရမယ့္အေျခအေန ေရာက္လာတဲ့အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္(ဦး)ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဖိတ္ေခၚ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ယံုၾကည္လက္ခံၿပီး ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့ၾက တာလုိ႔တုိင္းရင္း သားေတြဘက္က ဆုိၾက တယ္။
အဲဒီကာလမွာ ဦးေအာင္ဆန္းေျပာ ခဲ့တဲ့ စကားကိုတုိင္းရင္းသားေခါင္း ေဆာင္ေတြက ကိုးကားေျပာေလ့ရွိပါ တယ္။ အဲဒါကေတာ့ -”ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာင္ေပၚသားေတြ ကို အဂၤလိပ္ကြၽန္ဘဝမွာ မေနေစခ်င္ သလို ဗမာလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ ကြၽန္ဘဝမွာလည္း မေနေစရဘူး။ တန္းတူရည္တူဆက္ဆံပါ့ မယ္။ ဗမာတစ္က်ပ္ရရင္ရွမ္းလည္းတစ္ က်ပ္ရေစရမယ္”ဆုိတဲ့စကားပါပဲ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းကို ယံုလုိ႔ ပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ လက္ မွတ္ေရးထုိးခဲ့ၾကတာတဲ့။
ဘယ္လူမ်ဳိး၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ကမွ လက္နက္နဲ႔တုိက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္ၿပီး ကြၽန္ျပဳလုိက္လုိ႔ ဒီႏုိင္ငံဒီ နယ္နိမိတ္ထဲမွာ ေနထိုင္ၾကတာမဟုတ္ ပါဘူးတဲ့။ ဘုိးဘြားအစဥ္အဆက္ ေန ထုိင္ပိုင္ဆုိင္ခဲ့တဲ့ နယ္ေျမေဒသအသီး သီးကေန မိမိတို႔သေဘာဆႏၵအေလ်ာက္ ပူးေပါင္းပါဝင္ၿပီး ဒီျပည္ေထာင္စုႏုိင္ငံ ႀကီးကို ထူေထာင္ခဲ့ၾကတာတဲ့။ ဒါ ေၾကာင့္ ဒီျပည္ေထာင္စုႀကီး ရဲ႕အခ်ဳပ္ အျခာ အာဏာတည္ၿမဲေရး၊ လြတ္လပ္ ေရး အဓြန္႔ရွည္တည္တံ့ေရးဆိုတဲ့ တာ ဝန္ေတြဟာ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၊ လူတန္းစား တစ္ရပ္တည္းရဲ႕ တာဝန္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးအားလံုးက တန္း တူရည္တူေဆာင္ရြက္ရမယ့္တာဝန္ ျဖစ္ ပါသတဲ့။
တာဝန္ယူမႈမွာ တန္းတူရည္ တူ ရွိဖို႔လိုသလို အခြင့္အေရး ရရွိမႈ အပိုင္းမွာလည္း တန္းတူရည္တူရွိဖို႔ လို အပ္တယ္။ အခြင့္အေရးလည္း မရွိ၊ တာဝန္ယူပိုင္ခြင့္မရွိတဲ့ ဘဝဟာ ကြၽန္ ဘဝပါပဲတဲ့။ ဒီစကားေတြက လက္ခံႏိုင္တဲ့ စကား၊ လက္ခံသင့္ၾကတဲ့သေဘာထား ေတြလို႔ ယူဆပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားလုိ႔ ခံယူထား သူေတြအတြက္ စဥ္းစားတုိင္းတာစရာ ‘စံေပတံ’တစ္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အေရးႀကီးတာက
ကြၽန္ေတာ္တို႔တုိင္းျပည္ကို စစ္ မွန္တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ လုပ္ေပး မယ့္ အဆံုးအျဖတ္ေပးမယ့္သူေတြက ဘယ္သူေတြလဲ။ အစိုးရကလြဲလုိ႔ ဘယ္ သူရွိမွာလဲလို႔ လည္း ေမးစရာျဖစ္ႏုိင္ပါ တယ္။ ဒီကေန႔ေခတ္မွာေတာ့ အစိုးရ ေရာ လႊတ္ေတာ္မွာပါ တာဝန္ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒါေတြထက္ အေရးႀကီး တာက ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒအရ ဆံုးျဖတ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ ေတြ ရထားတဲ့ စစ္တပ္(တပ္မေတာ္)က ပိုလုိ႔ေတာင္ အခရာက်တယ္ဆုိၿပီး ေျပာ လာတဲ့သူ ရွိရင္လည္း သေဘာတူဖို႔ ဝန္ မေလးေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ့။
ၿပီးေတာ့ မဟာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒနဲ႔ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့လူ မ်ဳိးေရးဝါဒေတြကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ အတား အဆီးေတြျဖစ္ေန တာ ေၾကာင့္ အဲဒါေတြကိုလည္း ဖယ္ရွားထား ႏုိင္ေရးက အေရးႀကီးပါေသးတယ္။ တုိင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႕အစည္း ေတြနဲ႔ ျပည္ တြင္းစစ္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းက ႏုိင္ငံေရးျပႆနာ ျဖစ္ၿပီး အဲဒီႏိုင္ငံေရးျပႆနာရဲ႕ အေရး ႀကီးတဲ့အပိုင္းက ႏုိင္ငံေရးတန္းတူရပိုင္ ခြင့္နဲ႔ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးပိုင္ခြင့္ လုိ႔ ဆိုၾကပါ တယ္။ ဒီႏုိင္ငံေရးျပႆနာကို ရွင္းျပၾကရမွာပါ။
ပူးေပါင္းေနတဲ့ ဖက္ဒရယ္
၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့ၾကတဲ့ ရွမ္း၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္တုိင္းရင္းသားေတြက ”လြတ္လပ္ ေရးရၿပီးသည့္ေနာက္ ျမန္မာျပည္ေထာင္ စုမွ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ခြဲထြက္လုိလွ်င္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ သေဘာက်သည့္အခ်ိန္တြင္ ခြဲထြက္ႏုိင္ ခြင့္ရွိေစရမည္”ဆိုတဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက မကန္႔ကြက္ဘဲ ေထာက္ခံခဲ့ တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ ၁၉၄၇ ေမလက က်င္းပတဲ့ ဖဆပလပဏာမ ျပင္ဆင္မႈညီလာခံႀကီးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ ဦးစီးေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒရဲ႕ အခန္း ၁၂ မွာ ခြဲထြက္ႏုိင္ခြင့္ကို အတိ အလင္းျပ႒ာန္းေပးခဲ့တယ္။
၁၉၄၇ ဖြဲ႕ စည္းပံုအေျခခံဥပေဒရဲ႕ အခန္း ၁ဝ မွာလည္း ခြဲထြက္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္ အေရး ေတြကို ျပ႒ာန္းေပးခဲ့တယ္လုိ႔ ဆိုပါ တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ သေဘာ တူခဲ့ၾကတုန္းက ျပည္ေထာင္စုစနစ္ ျဖစ္ေပမယ့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က် ဆံုး သြားၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ၁၉၄၇ ဟာ ”အမည္နာမအားျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုလုိ႔ ေခၚေပမယ့္ အႏွစ္သာရမွာေတာ့ တစ္ ျပည္ေထာင္ စနစ္ ပဲျဖစ္တယ္”လုိ႔ ေရးဆြဲ သူေတြထဲမွာပါခဲ့တဲ့ ဦးခ်န္ထြန္းကိုယ္ တုိင္က ဝန္ခံခဲ့ပါသတဲ့။
အဲဒါေၾကာင့္ လည္း တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြက တန္း တူရည္တူအခြင့္ အေရး ရဖု႔ိ ျပည္ေထာင္ စုစစ္စစ္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးဆြဲေရးကို ေဆြးေႏြးတုိက္တြန္းခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီ အေျခအေနမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက ျပည္ေထာင္စုမၿပိဳကြဲေရးဆိုတဲ့ အ ေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ၁၉၆၂ မတ္လမွာ အာဏာသိမ္းခဲ့တယ္။ သူ႔လက္ထက္ က ၁၉၇၄ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဟာ လည္းတစ္ျပည္ေထာင္စနစ္ပါပဲတဲ့။ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုေတြ ဘက္ က ေျပာခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္ျဖစ္ ေရးဆိုတဲ့ ဖက္ဒရယ္မူဟာ ခြဲထြက္ေရး မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ၁၉၆၂ကတည္းက ေျပာခဲ့ ၾကတာရွိပါတယ္။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဖက္ဒရယ္ကို ခြဲထြက္ေရးလုိ႔ဘာသာျပန္ တဲ့ေခတ္က ကုန္သြားပါၿပီ။ သံုးေနတဲ့ သူရွိရင္လည္း ေခတ္ေနာက္က်တဲ့သူ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒီကေန႔ေျပာေနတဲ့ ဖက္ ဒရယ္စနစ္ဆုိတာ ႏုိင္ငံေရးတန္းတူခြင့္ နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္အာမခံခ်က္ ခုိင္ မာတဲ့ျပည္ေထာင္စုစနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ သီးျခားစီ ခြဲထြက္သြားေရးမဟုတ္ဘဲ တန္းတူေသြးစည္းညီညြတ္စြာ ေပါင္း စည္းေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမာင္အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး
၂ဝဝ၈ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ အရျဖစ္လာတဲ့ လက္ရွိျပည္ခိုင္ၿဖိဳးအစိုးရ လက္ထက္ရဲ႕ အခုေနာက္ပိုင္းကာလမွာ အရင္စစ္အစိုးရလက္ထက္ေတြနဲ႔ မတူ တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ ရွိလာတယ္။ အရင္အစိုးရေတြက အာဏာသိမ္းစစ္ အစိုးရေတြျဖစ္ၿပီး အခုအစိုးရက ဖြဲ႕ စည္းပံုေနာက္ခံနဲ႔ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ တက္ လာတာေၾကာင့္ဆိုတာ မေျပာဘဲနဲ႔ သိ ၾကၿပီးသားပါ။ ၿပီးေတာ့ ဒီမုိကေရစီ စကားကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ေျပာလာ ၿပီး ကမၻာႀကီးနဲ႔လမ္းဖြင့္ဖို႔ အေနာက္ အုပ္စုနဲ႔ လက္ဆြဲႏႈ တ္ဆက္ရင္းမိတ္ဖက္ ဆက္ဆံေရးေတြ ထူေထာင္ဖို႔ အစြမ္း ကုန္ႀကိဳးစားေနတဲ့ကာလ။
အစိုးရရည္ မွန္းခ်က္ေတြလည္း အေ တာ္ႀကီး ေပါက္ ေျမာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ျပည္တြင္းနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာက တစ္ေလွ်ာက္ လံုး ေဝဖန္ ေထာက္ျပခဲ့ တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္း ခ်မ္းေရး ျပႆနာ ကို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ကိုင္တြယ္လာတာ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို ႀကိဳဆုိၾကရ မွာပါ။
ၿငိမ္းခ်မး္ဖို႔ဆိုရင္
ဒီကေန႔ေခတ္မွာ ျပည္တြင္းၿငိမ္း ခ်မ္းေရးရဖို႔ဆိုရင္ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိး ေတြရဲ႕ႏုိင္ငံေရးတန္းတူခြင့္ကို ခိုင္မာတဲ့ အာမခံခ်က္နဲ႔ သက္ေသျပႏုိင္မွျဖစ္မွာ ပါ။ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာ ကို ေက်လည္ ေအာင္ေျဖရွင္းႏုိင္ၿပီဆုိရင္ စစ္ေရးကိစၥ နဲ႔ဆက္စပ္ေနတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲျပႆ နာေတြကိုလည္း တျဖည္းျဖည္းေျဖရွင္း လုိ႔ရႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။
ႏုိင္ငံေရးတန္းတူ ခြင့္ကို အာမခံခ်က္ေပးႏုိင္မယ့္ ခိုင္မာ တဲ့သက္ေသျပခ်က္ကေတာ့ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကို ပံုေဖာ္ျပ႒ာန္းထား တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပဲ ျဖစ္တယ္လုိ႔ လက္ခံသတ္မွတ္ထားၾက တယ္။ အဲဒီလိုဆုိရင္ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံျပင္ဆင္ေရးဆြဲေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးဟာ အေရးႀကီးတဲ့ကြင္းဆက္တစ္ခု လုိ႔ေျပာရမွာပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ဒီမိုက ေရစီေရးဆိုတာကလည္း ရင္ခ်င္းဆက္ အႁမႊာ (ဒါမွမဟုတ္)ဒဂၤါးျပားရဲ႕ ေခါင္း နဲ႔ပန္း။
ဟုတ္ပါ့မလား ေမာင္ကာဠဳေရ
ကြၽန္ေတာ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အ ေၾကာင္းေတြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ ‘ငါမေသခင္ တုိင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတာ ျမင္သြား ခ်င္တယ္”ဆုိတဲ့ စကားကို သတိရမိ လုိက္တယ္။ တုိင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ တဲ့ဆႏၵေတြျပင္းျပစြာနဲ႔ အားထုတ္လုပ္ ကိုင္ရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မျမင္ခဲ့ရဘဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၾကသူေတြ တုိင္းျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိခဲ့ပါၿပီလဲ။
စာဖတ္ သူေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရခ်င္သူေတြထဲမွာ ထိပ္ဆံုးကပါေနလိမ့္ မယ္ထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေတာ့ တုိင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတာကို ျမင္ရမွာ ေသခ်ာ ပါတယ္လုိ႔ ေျပာရင္ ‘ဟုတ္ပ့ါမလား ေမာင္ကာဠဳေရ’လုိ႔မ်ား ေျပာဦးမွာလားခင္ဗ်ာ့။
ေနာင္ေက်ာ္
(၂၄-၇-၂ဝ၁၃)
Popular Myanmar News Journal
