ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဆင္းရဲေသာ အိမ္ေထာင္စုတစ္စု၏ ဝင္ေငြကို အနည္းဆံုး မည္မွ်သတ္မွတ္ထား ပါသနည္း။ ဥပမာ- အခ်ဳိ႕အိမ္ေထာင္စုမ်ား တြင္ မိသားစုေလးဦး ရွိေသာ္လည္း တစ္ဦးတည္း၏ ဝင္ေငြကို မီွခိုစားေသာက္ ေနရေသာမိသားစုႏွင့္ မိသားစုဝင္သံုးဦးက ဝင္ေငြရွာေနေသာ မိသားစု စသည္ျဖင့္ ရိွသက့ဲသို႔ အဆိုပါမိသားစုမွာပင္ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးရိွ ေသာမိသားစု၊ ထိုေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလး၏အတန္း စသည္ျဖင့္ ဘက္ေပါင္းစံုမွ စဥ္းစားတြက္ခ်က္ဖို႔ လိုအပ္သလို မိသားစုဦးေရႏွင့္ ဝင္ေငြ ထြက္ေငြအခ်ဳိးကို စံတစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားရိွရန္လည္း လိုအပ္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔မွသာ တစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ၊ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္း ဆိုေသာအျဖစ္မ်ဳိးကို ေရွာင္ရွားႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကမသိ၍ ေရးေနေသာ္လည္း ပညာရွင္မ်ား အေနႏွင့္ တြက္နည္းခ်က္နည္းမ်ား ရိွမည္ ျဖစ္ပါသည္။
မည္သည့္တြက္နည္း အမ်ဳိးအစားပင္ျဖစ္ပါေစ တိက်မွန္ကန္ေသာ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို အေျခခံရမည္ ဆိုသည္ကိုေတာ့ လက္ခံရပါလိမ့္မည္၊ တိက်မွန္ကန္ေသာ ကိန္းဂဏန္းရဖို႔ ဆိုလွ်င္လည္း ေျမျပင္ပကတိအမွန္ တကယ္ရိွေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကပင္ အေထာက္္အကူ ျပဳပါလိမ္႔မည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ အစိုးရလက္ထက္က လူႀကီးတစ္ဦး စကားေျပာရာတြင္ "က်ဳပ္တို႔ အစိုးရလက္ထက္မွာ ျပည္သူေတြ ဘယ္ေလာက္စားႏိုင္၊ ေသာက္ႏိုင္၊ ေခ်ာင္လည္လာတယ္ဆိုတာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္မွာ ရွိတဲ့ ႐ုပ္ရွင္႐ံုနဲ႔ စားေသာက္ ဆိုင္ေတြကိုၾကည့္႐ံုနဲ႔ သိႏိုင္ပါတယ္" ဟူ၍ ေျပာဆိုခဲ့ဖူး သည္ကိုလည္း ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိ ပါသည္။
ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာ ေခတ္၊ စနစ္မ်ားတြင္ အခြင့္အေရးသာ ရမည္ ဆိုလွ်င္ ၾကြက္ကိုပင္ ေရဆင္ဟု ေျပာရမွာ ဝန္မေလးသူမ်ား၊ အေျခာက္အလွန္႔ ခံထားရသည့္အတြက္ အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း မတင္ျပရဲသည့္ အေၾကာက္္တရားေအာက္မွ ဝန္ထမ္းငယ္မ်ား ႏွင့္ ရရိွထားသည့္ ရာထူးႏွင့္ အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္ဆံုး႐ႈံး မခံႏိုင္သည့္ အလယ္အလတ္ႏွင့္ ထိပ္ပိုင္း ရာထူးမ်ားကို ရရိွထားၾကသူမ်ားက ကိန္းဂဏန္း အမွားအယြင္းမ်ားကို တင္ျပခဲ့ၾကၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံႀကီးလည္း ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံ (Developing Country) အဆင့္မွသည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အနိမ႔္က်ဆံုးႏိုင္ငံ (Least Developed Country) အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရိွခဲ့သည္ကို အားလံုးအသိပင္ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၈ဝ ျပည့္ႏွစ္မ်ား ဝန္းက်င္က ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က လယ္တစ္ဧကလွ်င္ ပ်မ္းမွ်တင္း ၄၀၊ ၅၀ ခန္႔ေသာ ထြက္ေသာအခိ်န္ ျဖစ္ပါသည္။ အေကာင္းဆံုးလယ္ကို အေကာင္းဆံုးမ်ဳိးစပါး အသံုးျပဳၿပီး ဓာတ္ေျမၾသဇာမ်ား စနစ္တက် ထည့္ေကြၽးပါမွ တစ္ဧကလွ်င္ စပါးတင္း ၇၀၊ ဂ၀၊ ၉၀ သာ အမ်ားဆံုး ထြက္ႏိုင္ၿပီး တင္းတစ္ရာေက်ာ္ ႏွစ္ရာထြက္ဖို႔ ဆိုလွ်င္ နတ္ျပည္မွ ဦးမာဃ လာေရာက္ ကူညီလွ်င္ပင္ ရႏိုင္မည္ဟု (ထိုအခ်ိန္က) မည္သူမွ် မထင္ပါ။ သို႔ရာတြင္ လူ႔ျပည္မွ ဦးမာဃကေတာ့ ထိုကိစၥကို စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ ပါသည္။ ပဲခူးတိုင္းေဒသႀကီး အုတ္ဖိုၿမိဳ႕နယ္မွ လယ္သမားႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ သူက တစ္ဧကလွ်င္ တင္းတစ္ရာမက (ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္) တစ္ဧကလွ်င္ တင္းႏွစ္ရာေက်ာ္၊ သံုးရာနီးပါး ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္သြားပါသည္။ အျခားၿမိဳ႕နယ္မ်ား အားလံုးသို႔လည္း တစ္ဧက အနည္းဆံုးတင္းတစ္ရာ ထြက္ရိွေရး ေဆာင္ရြက္ရန္ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ထြက္ရိွလာပါသည္။ ဦးမာဃလည္း အရွင္ေမြး ေန႔ခ်င္းႀကီး ဆိုသည့္ အတိုင္း မၾကာမီပင္ ေတာင္သူလယ္သမား အစည္းအ႐ံုး ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။
မဆလ တစ္ပါတီေခတ္က အသံုးအႏႈန္းအတိုင္း သံုးရမည္ဆိုလွ်င္ ေဒသပါတီမ်ား၏ ဦးေဆာင္မႈ၊ တိုင္း ျပည္သူ႔ေကာင္စီတို႔၏ ႀကီးၾကပ္မႈတို႔ျဖင့္ စပါးအထူး အထြက္တိုး ၿပိဳင္ပြဲမ်ားကို က်င္းပခဲ့ရာ ၿမိဳ႕နယ္အသီးသီး ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကရပါသည္။ ထိုၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ အခ်ဳိ႕ေသာၿမိဳ႕နယ္မ်ားမွာ တစ္ဧကလွ်င္ စပါးတင္းတစ္ရာေက်ာ္ စသည္ျဖင့္ ထြက္ၾကပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းထြက္ေပၚ လာေသာ သတင္းမ်ားအရ ထိုၿမိဳ႕နယ္မ်ားမွာ အႀကံအဖန္လုပ္ၿပီး ေဘးလယ္ကြက္မ်ားမွ စပါးႏွံမ်ားကို ႀကိဳတင္ရိတ္သိမ္းထားကာ ေရာေႏွာ ခ်ိန္တြယ္ၾကျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရိွၾကရပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ စာရြက္ေပၚတြင္ စပါးတစ္ဧက အထြက္ႏႈန္းမ်ား တစ္စတစ္စႏွင့္ ပိုမိုတိုးတက္လာပါသည္။
စာရြက္ေပၚတြင္ စပါးတစ္ဧက အထြက္ႏႈန္း တိုးၿပီးေနာက္ စိုက္ဧကမ်ား တိုးတက္မ်ားျပားလာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရပါေတာ့သည္။ သည္ေနရာ တြင္လည္း ကြင္းဆင္းတိုင္းတာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည္မ်ား ရိွသကဲ႔သို႔ မျဖစ္မေန တြန္းအားေပး ေစခိုင္းသည့္အတြက္ စားပြဲေပၚတြင္ တုိးလာေသာ စိုက္ဧကမ်ားကလည္း ပမာဏ မေသးလွပါ၊ ဥပမာ- လယ္သံုးဧကရိွေသာ လယ္သမားႀကီး ဦးျဖဴ၏ လယ္တြင္ တစ္ဧက တိုးသကဲ႔သို႔ လယ္ငါးဧကရိွ ေသာ လယ္သမားႀကီး ဦးနီ၏ လယ္တြင္ ႏွစ္ဧက တိုးလာပါသည္၊ သို႔ေသာ္ ဤသို႔တိုးသည္ကို လယ္သမားႀကီးမ်ား မသိၾကပါ၊ သူတို႔တြင္ ဤသို႔တုိးရန္ ေျမအပိုလည္း မရိွၾကပါ။ ေက်းရြာအုပ္စုမွသည္ ၿမိဳ႕နယ္၊ သည္မွ တိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္ အၿပိဳင္အဆိုင္ စာရင္းခ်ဳပ္ၾကေသာအခါ လယ္ဧကေပါင္း ေထာင္ ေသာင္းခ်ီ၍ တိုးပြားလာ ပါေတာ့သည္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာႏွင့္ ဆိုေသာ္ ဧကသိန္းခ်ီ၍ တိုးပါသည္။ မည္သည့္အခါ အေျဖေပၚသနည္း ဆိုေသာ္ ကုန္သြယ္/လယ္ယာက စပါးဝယ္ယူသည့္ အခါမွ အေျဖေပၚပါသည္။ လယ္သမားမ်ား လက္ဝယ္ သူတို႔တြက္ခ်က္ ထားသေလာက္ စပါးမရိွပါ။ အမွန္တကယ္စိုက္ဧက မရွိ၊ အမွန္တကယ္ အထြက္ႏႈန္း မတိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ပါတီ၊ ေကာင္စီႏွင့္ အခ်ဳိ႕ေသာ ဌာနဆိုင္ရာ ဝန္ထမ္းတို႔ စုေပါင္း၍ လိမ္ညာခဲ့ၾကသည့္အတြက္ (စပါးမေရာင္းႏိုင္ေသာ) လယ္သမားမ်ား အဖမ္းခံၾကရပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ အဆင္းရဲဆံုး စာရင္းဝင္ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံအျဖစ္ ေရာက္ရိွခဲ့ရ ပါေတာ့သည္။
ဤကဲ႔သို႔ ျဖစ္ရသည္မွာ စီမံကိန္းမ်ား မေအာင္ျမင္ဆိုသည္ကုိ မၾကားလိုသည့္အတြက္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ (စာရြက္ေပၚတြင္) ေအာင္ျမင္ေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ရပါသည္။ ေလးႏွစ္စီမံကိန္း ငါးခုၿပီး (အႏွစ္ ၂၀ျပည့္) ေသာအခါ ႏွစ္တိုႏွစ္ရွည္ စီးပြားေရးစီမံကိန္းမ်ား ရည္မွန္းခ်က္ထက္ ပိုမုိ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း သတင္းစာမ်ားတြင္ ေခါင္းစီးစာလံုးမည္း ႀကီးမ်ားျဖင့္ လူႀကီးေက်နပ္ေအာင္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပ ၾကပါေတာ့သည္။ ျမန္မာ့စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္း၊ ေျမစာရင္း ဦးစီးဌာနမွ ဝန္ထမ္းမ်ား၏ ရင္ဖြင့္ေျပာၾကား စကားသံ မ်ားအရလည္း ၄င္းတို႔အေနႏွင့္ စပါးစိုက္ဧကႏွင့္ အထြက္ႏႈန္းတို႔ကို
မျဖစ္မေန တိုးျမႇင့္ေပးရေၾကာင္း၊ မတိုးျမႇင့္ေပးႏိုင္ပါက အလုပ္မွထုတ္ပယ္ သည္အထိ အေရးယူခံရေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ သိရိွၾကရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဝန္ထမ္းမ်ားကို လိမ္ညာတတ္ေစရန္ ေလ႔က်င့္ေပးသကဲ႔သို႔ ျဖစ္ခဲ့ရ ပါသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္း ကာလအၿပီး နဝတအစိုးရ တက္လာေသာ အခါ ဝန္ထမ္းေတြကို အျပစ္တင္စကား ေျပာၾကားရာတြင္ ဝန္ထမ္းမ်ား၊ စာရင္းဇယားမ်ား လိမ္ညာ တင္ျပခဲ့ၾကသည့္အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ႏွစ္တို၊ ႏွစ္ရွည္စီးပြားေရး စီမံကိန္းမ်ား မေအာင္မျမင္ျဖစ္ရၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္၏ စီးပြားေရး က်ဆင္း ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္ကို မွတ္မိေနပါသည္။ နဝတ အစိုးရသည္ မဆလ အစိုးရ၏ အားနည္းမႈမ်ားကို သင္ခန္းစာယူ၍ ျပင္ဆင္ သင့္သည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ အစည္းအေဝးမ်ားတြင္ မွာၾကား ေျပာဆိုရာ၌ “ယခင္အစိုးရ လက္ထက္က စာရင္းမ်ားလိမ္ညာ တင္ျပခဲ့ၾက၍ စီးပြားေရးစီမံကိန္းမ်ား မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ရၿပီး ဆံုး႐ံႈးမႈမ်ား ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ စာရင္းဇယားမ်ား တင္ျပၾကရာတြင္ မလိမ္ မညာ၊ မကြယ္မဝွက္၊ အမွန္အတိုင္း အရိွအတိုင္း တင္ျပၾကရန္” မၾကာခဏ မွာၾကား ေျပာဆိုမႈမ်ား ရိွခဲ႔ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ လယ္ယာက႑ စာရင္းမ်ား ေကာက္ယူျပဳစုရာတြင္ ပုိမိုမွာၾကား ေျပာဆိုေလ႔ရိွပါသည္။
၁၉၉၄-၉၅ ခုႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္ပါသည္။ ရခိုင္ျပည္နယ္၏ ေလးလပတ္ အစည္းအေဝးတစ္ခုတြင္ မာန္ေအာင္ၿမိဳ႕နယ္မွ အမွန္အတိုင္း ေကာက္ယူထားေသာ လယ္ယာေျမစာရင္းဇယားကို တင္ျပရာ ယခင္ မဆလေခတ္က စာရင္းထက္ ဧကမ်ားစြာေလ်ာ့နည္းလ်က္ ရိွသျဖင့္ တိုင္းအဆင့္တာဝန္ရိွ ပုဂၢိဳလ္က ၿမိဳ႕နယ္တာဝန္ခံကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း၍ မၾကာမီပင္ ၄င္းၿမိဳ႕နယ္ တာဝန္ခံမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ ခံလိုက္ရပါသည္။ အလားတူပင္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္က ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း မူဆယ္ခ႐ိုင္အတြင္းရိွ ၿမိဳ႕နယ္မ်ားကို စာရင္းဇယား အမွန္မ်ားကို ေကာက္ခိုင္းရာ ယခင္ မဆလေခတ္ထက္ စပါးစိုက္ဧကမ်ား ေလ်ာ့နည္းလ်က္ရိွသျဖင့္ တိုင္းအဆင့္ အႀကီးအကဲက “ခင္ဗ်ားတို႔ အရင္တုန္းက အက်င့္ေတြ မေပ်ာက္ၾကေသးဘူး၊ အခုထိ လိမ္ခ်င္ညာခ်င္ၾကတုန္းပဲ၊ စာရင္းအမွန္ေတြ ျပန္ရေအာင္ေကာက္ခဲ့" ဟုဆိုကာ ျပန္လည္ေကာက္ ခိုင္းပါသည္။ သည္ေတာ့ ယခင္မူလ၊ မဆလေခတ္က ေကာက္ယူခဲ့ေသာ စာရင္း(အမွား) ကို ျပန္လည္ျပဳစု တင္ျပေတာ့မွသာလွ်င္ လက္ခံပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မဆလေခတ္က အလိမ္ပညာ ဝိဇၨာဘြဲ႕ရရိွခဲ႔ေသာ ဝန္ထမ္းမ်ားကို နဝတ၊ နအဖေခတ္တြင္ အလိမ္ပညာ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕ ေပးရေတာ့မည္ျဖစ္ ပါသည္။
အာဏာရွင္တို႔သည္ အမွန္တရားကို ေၾကာက္ခဲ့ၾကသည္။ မွန္ေနသည္ မွန္းသိလ်က္ႏွင့္ အမွန္စကားကို မၾကားလိုၾက၊ အမွန္တရားကို ရင္မဆိုင္ဝံ့ၾက၊ အမွန္တရားကို အေၾကာက္တရားႏွင့္ ဖိ၍ ဖုံးကြယ္ၾကသည္၊ ဖံုးကြယ္ေစၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပြင့္လင္းျမင္သာရိွမႈကို မလိုလားၾက၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုေရးသားမႈ မ်ားကို မလိုလားၾက၊ ထိုသို႔ေျပာဆို ေရးသားသူမ်ားကို ရန္လုပ္ၾကသည္၊ အျပစ္ရွာၾကသည္၊ ပုဒ္ထီး၊ ပုဒ္မတပ္၍ ေထာင္ထဲထည့္ၾကသည္။
ယခုေဆာင္းပါးအစတြင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ ္ဥကၠ႒ႀကီးက ၄င္း ထင္ျမင္ယူဆသည့္ အတိုင္း ပြင့့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုလိုက္သည္ကို ေဖာ္ျပေရးသားခဲ့ပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး ကလည္း ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရိွဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း မၾကာခဏ ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ဳိ႕ေသာကိစၥ မ်ားတြင္ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔က မပြင့္မလင္း၊ သိုသိုသိပ္သိပ္၊ လွ်ဳ႕ိလွ်ဳိ႕ဝွက္ဝွက္ ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရိွၾကဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ပြင့္လင္းမွသာလွ်င္ ျပည္သူကသိပါမည္၊ ျပည္သူက သိမွသာလွ်င္ လိုအပ္ေသာ အႀကံဉာဏ္မ်ား ကိုေပးႏိုင္မည္၊ ျပည္သူ၏ အႀကံဉာဏ္ မ်ားသည္ တန္ဖိုးရိွပါသည္၊ ျပည္သူ သည္ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႔ ခံစားရသူျဖစ္၍ ျပည္သူ၏ အႀကံဉာဏ္တို႔သည္ ပို၍ ဘဝဆန္ပါသည္၊ ဘဝႏွင့္ ပို၍ နီးစပ္ပါသည္။ ျပည္သူ၏ ဆႏၵကို ပစ္ပယ္၍မရပါ။ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို ပစ္ပယ္ခဲ့သည့္အတြက္ တိုင္းျပည္မည္သို႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ ကိုလည္း အားလံုးအသိပင္ ျဖစ္ပါသည္။ လက္ရိွလည္း ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရိွေသာေၾကာင့္ ျပည္သူ႔ဆႏၵႏွင့္ မကိုက္ညီေသာ ကိစၥအခ်ဳိ႕ ျဖစ္ေပၚလ်က္ရိွၿပီး ေနာက္မွလိုက္၍ ျပည္သူကို ခ်ျပရွင္းလင္း ေဆာင္ရြက္ေနရသည္မ်ားလည္း ရိွပါသည္။
ယခုေဆာင္ရြက္လ်က္ ရိွသည့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလ်ာ့နည္းပေပ်ာက္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ကြၽန္ေတာ့္အေနႏွင့္ ေဝဖန္သမႈ မျပဳလိုပါ။ အားလံုးက ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနၾကသည္ဟူ၍သာ နားလည္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သည့္လုပ္ငန္းကို မည္သည့္နည္းလမ္းျဖင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္သည္ျဖစ္ေစ၊ တိက်မွန္ေသာ ကိန္းဂဏန္း၊ စာရင္းဇယားမ်ား ရရိွဖို႔ႏွင့္ သတင္းအခ်က္အလက္ အမွန္ကို ရရိွဖို႔လိုပါသည္။ အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္မျပဳဖို႔ႏွင့္ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို (သိေအာင္လုပ္၍) မ်က္ကြယ္မျပဳဖို႔ လိုပါ သည္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈဟု ဆိုရာတြင္လည္း မည္ကဲ႔သို႔ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆို၍ မည္ေရြ႕မည္မွ် ပိုင္ဆိုင္မႈရိွသူ၊ ဝင္ေငြမည္မွ်ရိွ၍ ထြက္ေငြမည္မွ် ရိွသူ၊ မိသားစုဦးေရ မည္မွ်ရိွသူ စသည္ျဖင့္ မည္သို႔ သတ္မွတ္ထားရိွေၾကာင္း (ဆင္းရဲသား) ျပည္သူမ်ားက မသိရိွရပါ။ ရပ္ကြက္ ေက်းရြာအုပ္စု အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးမွဴးမ်ားက ေကာက္ယူေပးသည့္ စာရင္းမ်ားလား၊ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း (အရပ္ဘက္)အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက စုစည္းေကာက္ယူေပးသည့္စာရင္းလား ဟူ၍လည္း မည္သူကမွ် မသိရိွပါ။ ပြင့္လင္းစြာ သိရိွခြင့္ရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ မသမာမႈ မ်ားလည္း ရိွႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ဘဲ အမွန္တကယ္ မရိွဆင္းရဲသူမ်ား၊ အမွန္တကယ္ အကူအညီ လိုအပ္သူမ်ား လက္ဝယ္သို႔ ပံ့ပိုးေထာက္ပ့ံမႈမ်ား ေရာက္ရွိၿပီး ဆင္းရဲသားျပည္သူမ်ား စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာ ရိွၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။
အမွန္တကယ္ေတာ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈသည္ အခ်ဳိ႕ေသာ လူပုဂၢိဳလ္တို႔၏ ေလာဘေဇာ တိုက္မႈေၾကာင့္ ေလ်ာ့နည္းရမည့္အစား ပိုမိုတိုးပြားလာသည္ ဟူ၍ပင္ ဆိုရမည္ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ခ်မ္းသာၿပီးရင္း ပို၍ ခ်မ္းသာခ်င္ၾကသည္၊ ပို၍ရွာေဖြၾကသည္၊ ပို၍ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံၾကသည္၊ လုပ္ပိုင္ ခြင့္ရိွသူတို႔ကို ပို၍ခ်ဥ္းကပ္ၾကသည္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ပို၍ ခ်မ္းသာလာၾကသည္။
ကားသံုးစီးရိွသူက ကားငါးစီးျဖစ္လာသည္၊ အိမ္ႏွစ္လံုးရိွသူက အိမ္ သံုးလံုးရိွလာသည္၊ ထို႔ထက္မက ရိွသူကလည္း ပို၍ ပို၍သာ ရိွလာသည္။ သည္ေတာ့ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈက ပို၍မ်ားျပားလာသည္။ ဥပမာေပးပါမည္၊ ေဂါက္သီးေဘာလံုး ကေလးကို တင္းနစ္ေဘာလံုးႏွင့္ ယွဥ္ထားလွ်င္ ေဂါက္သီးေဘာလံုးက နည္းနည္းငယ္သည္၊ ေဘာ္လီေဘာ ေဘာလံုးႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ပို၍ ငယ္သြားသည္၊ ဘတ္စကက္ေဘာ ေဘာလံုးႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ကား အဆမ်ားစြာ ငယ္သြားသည္ကို ေတြ႔ရပါမည္။ ဤေနရာတြင္ အခ်ဳိ႕ကဆိုပါမည္။ ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ အိုင္းစတိုင္း၏ ႏႈိင္းရသေဘာတရားအရ မ်က္စိအျမင္၊ စိတ္အထင္ေၾကာင့္သာ ငယ္သြားျခင္းျဖစ္ၿပီး အမွန္တကယ္ ငယ္သြားျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ေစာဒကတက္ႏိုင္ပါသည္။
သည္တစ္ခါေတာ့ ဥပမာမေပးေတာ့ပါ။ လက္ေတြ႔ျဖစ္စဥ္ကို တင္ျပပါ မည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ စီးပြားေရးပညာရွင္ မဟုတ္၍ ေရာင္းလိုအားတို႔ ဝယ္လိုအားတို႔ကို အေသအခ်ာ နားမလည္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဟင္းရြက္တစ္စည္းကို ေငြက်ပ္တစ္ရာ၊ အသားတစ္ပိႆာလွ်င္ ေငြက်ပ္တစ္ေထာင္ျဖင့္ ဝယ္ စားေနရာမွ ဟင္းရြက္တစ္စည္းလွ်င္ ေငြက်ပ္တစ္ေထာင္၊ အသားတစ္ပိႆာ လွ်င္ ေငြက်ပ္ငါးေထာင္ ျဖစ္သြားပါက ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူက ဝယ္စားႏိုင္ ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံမရိွသူက မည္သို႔ဝယ္စား ႏိုင္မည္နည္း၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကုန္ေဈးႏႈန္း တစ္ခါတက္တုိင္း ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူတို႔က ဝယ္စားႏိုင္၍ ဆင္းရဲသား တို႔က ဝယ္မစားႏိုင္သည္ ရိွေသာ္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈ က တစ္စတစ္စႏွင့္ မိုးႏွင့္ေျမပမာ ျဖစ္သြားပါလိမ္႔မည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း နဝတ အစိုးရ တက္လာၿပီးေသာအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေနရာအႏံွ႕တြင္ က်ဴးေက်ာ္ေနထိုင္သူူ မ်ားကို ၿမိဳ႕သစ္မ်ားသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနရာ ခ်ထားေပးပါသည္။ အခ်ိဳ႕ကို အိမ္ေဆာက္ရန္ အထိုက္ အေလ်ာက္ ေထာက္ပံ႔ေပးသည္။ ဝန္ထမ္းမ်ားကို လုပ္သက္အေလ်ာက္ ေျမကြက္မ်ား ခ်ထားေပး၍ အိမ္ေဆာက္ရန္အတြက္ ဘဏ္ေခ်းေငြမ်ား ထုတ္ေခ်းေပးသည္။ ထိုစဥ္က အစိုးရေပးေသာ ေပ ၂၀_၆၀၊ ေပ ၄၀_၆၀ ေျမကြက္မ်ားေပၚ တြင္ ျပည္သူမ်ား၊ ဝန္ထမ္းမ်ားသည္ အသင့္အတင့္ေနႏိုင္၊ ထိုင္ႏိုင္ေသာအိမ္ ေဆာက္ႏိုင္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က အုတ္တစ္ခ်ပ္လွ်င္ တစ္က်ပ္၊ တစ္က်ပ္ခြဲ၊ ဘိလပ္ေျမတစ္အိတ္လွ်င္ ၃၀၀ က်ပ္မွ ၃၅၀ က်ပ္ႏွင့္ သစ္မာတစ္တန္လွ်င္ ေသာင္းဂဏန္းမွ်သာ ရိွေသးသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေငြရွင္၊ ေၾကးရွင္မ်ား ေဆာက္လုပ္ေရးေလာကသို႔ ဝင္ေရာက္လာကာ၊ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား က်ယ္ျပန္႔လာၿပီး အိမ္ ေဈး၊ ေျမေဈးမ်ား အဆမတန္ တက္လာလ်က္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူမ်ားက ဝယ္ယူ ေနထိုင္ၾကသည္။ ယခုျဖစ္ေပၚေနေသာ အုတ္ေဈး၊ သဲ၊ ေက်ာက္ေဈး၊ ဘိလပ္ေျမေဈး၊ သစ္ေဈးမ်ားျဖင့္ ဆင္းရဲသား မဆိုထားဘိ။ လူလတ္တန္း စားမ်ားပင္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ႏွင့္ ေနႏိုင္ရန္ စိတ္ပင္မကူးရဲသည့္ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္လာပါသည္။ အစိုးရ တာဝန္ရိွသူမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္း/ခ်ဥ္းကပ္ကာ ႏိုင္ငံပိုင္ ေျမမ်ားကို ကာလေပါက္ေဈးထက္ မ်ားစြာ ေလ်ာ့နည္းေသာေဈးႏႈန္းျဖင့္ ရယူခဲ့ၾကေသာ္လည္း အေဆာက္အအုံ ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီး၍ ျပန္လည္ ေရာင္းခ်ေသာအခါ ယခင္က မၾကားခဲ့ဖူးေသာေဈးမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ ေရာင္းခ်ၾကသည္။
အိမ္၊ ၿခံ၊ ေျမေဈးမ်ား သိန္းရာဂဏန္းျဖစ္စတြင္ မယံုၾကည္သူမ်ား ရိွၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိန္းေထာင္ဂဏန္း၊ ေသာင္းဂဏန္းမွသည္ သိန္းဂဏန္းသို႔တိုင္ ေရာက္ရိွလာၾကသည္။ တစ္ေလာက အေတာ္အတန္ ခ်မ္းသာေသာ သူေဌးတစ္ဦးႏွင့္ ဆံုမိသည္။
သူက"ဒီလူေတြ ဘာအလုပ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဘယ္လိုမ်ား ခ်မ္းသာလာၾကလဲ မသိဘူးဗ်ာ" ဟု ေျပာပါသည္။ ယခုထိုသူမ်ားက ဆင္းရဲသားမ်ားအတြက္ က်ပ္သိန္းတစ္ရာေအာက္ တန္ဖိုး ရိွေသာအိမ္မ်ားကို ေဆာက္ေပးဦးမည္ဟု ဆိုျပန္ပါသည္။ ဆင္းရဲသားမ်ား ကိုယ္စား တစ္ခုေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါသည္။ မီတာခႏွင့္ ေရဖိုးကို က်ခံေပးမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ထိုအိမ္မ်ားကို အလကားရလွ်င္ လိုခ်င္ပါသည္ ဟူ၍သာ။
ခ်မ္းသာသူမ်ားက မိုးထိေအာင္ခ်မ္းသာၾက၍ ဆင္းရဲသူမ်ားက အဝီစိထက္နိမ္႔ေသာ ေနရာသို႔ သက္ဆင္းေနေသာ ကာလမ်ဳိးတြင္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈႏႈန္းက မည္သို႔ရိွပါမည္နည္း။ လူ၁၀ ဦးတြင္ တစ္ဦးက တစ္လလွ်င္ ေငြက်ပ္သိန္း ၉၀ ဝင္၍ က်န္သူမ်ားက ကိုးဦးေပါင္းမွ
တစ္လလွ်င္ တစ္ဆယ္သိန္းဝင္သည္ကို လူတစ္ဦးတစ္လ ဝင္ေငြ က်ပ္တစ္ဆယ္သိန္းဟု ဆို၍ ရပါမည္လား။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ႏႈန္းကေရာ၊ ၃၂ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ ၂၆ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႔ က်ဆင္းသြားသည္ ဆိုျခင္းထက္ ထို႔ထက္ ပိုမိုႏိုင္သည္ဆိုေသာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ႀကီး၏ ဆိုစကားသည္ လြန္အံ့မထင္ဟုသာ ဆိုခ်င္ပါသည္။
တကယ့္အရိွတရား၊ အမွန္တရားကေရာ မည္သို႔ရိွပါမည္နည္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ ၃၂ ရာခိုင္ႏႈန္းမွသည္ အမွန္တကယ္ ၂၆ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႔ က်ဆင္းလာျခင္း ဟုတ္ပါသလား။ သို႔တည္း မဟုတ္ ထို႔ထက္ပိုမို မ်ားျပားပါသလား။ သို႔တည္းမဟုတ္ ...။
ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ အမွန္စကားကို နားေထာင္ဖို႔လိုပါသည္၊ အမွန္တရားကို မေရွာင္ရွားဖို႔ လိုပါသည္။
သိန္းထက္ေအာင္
The Voice Weekly
